Καμιά καρτερικότητα, μόνο αντεπίθεση

Γράφει ο Αριστερίξ

Την ώρα που, με κυβερνητική εντολή, οι αστυνόμοι έκοβαν με ηλεκτροσιδεροπρίονο τα κάγκελα στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, για να χτυπήσουν τους αρχαιοφύλακες, ορισμένοι θυμήθηκαν πως με ανάλογη κυβερνητική εντολή είχαν σκάσει και τα λάστιχα στα τρακτέρ των αγροτών.

Εύλογοι οι συνειρμοί. Αλλά δε χρειάζεται να πάει κάποιος τόσο πίσω στο χρόνο για να αποδείξει πως μία είναι η πολιτική που εφαρμόζεται δεκαετίες τώρα. Δε χρειάζεται να δεις τη συμπεριφορά του αστυνόμου, για να καταλάβεις το ποιον του αφεντικού του. Μπορείς να δεις κατευθείαν τη δράση του αφεντικού πάνω στο κορμί των εργατών. Προχτές μόλις έκαψαν δυο εργάτες στη χαλυβουργία. Χτες, ψέκασαν με χημικά και τους μεταλλεργάτες.

Ποιοι; Οι ίδιοι που δήθεν αγανακτούν για τη διαφθορά. Αυτοί που για να είναι σφιχτή η διαπλοκή των ΔΕΚΟ με τα μονοπώλια, εντάξανε οργανικά στις δικές τους ρεμούλες και ένα τμήμα της «εργατικής αριστοκρατίας», το οποίο σήμερα το δείχνουνε για να ενοχοποιήσουν το σύνολο της εργατικής τάξης, για να νιώθει ο εργάτης ντροπή άμα ζητάει μεροκάματο.

Είναι οι ίδιοι, που, για να έχουν σταθερά εξασφαλισμένη πελατεία οι καπιταλιστές στο χώρο της Υγείας, μόλις προχτές ανακοινώσανε πως πια θα είσαι πελάτης στο σύστημα Υγείας και θα έχεις δικαίωμα να αρρωστήσεις με «πλαφόν». Δηλαδή, να αρρωστήσεις τόσο όσο, με βάση ένα προκαθορισμένο από την κυβέρνηση ποσό, θα σου επιτρέπεται να κοστίζει η γιατρειά σου. Αν αρρωστήσεις εντός των ορίων της ασπιρίνης, σώθηκες, πάνω από εκεί δικαίωμα θα έχουν μόνο οι κατέχοντες.

Με κάτι τέτοια παραδείγματα να είναι πλέον καθημερινότητα, η αστική τάξη έχει κάθε λόγο να ελπίζει στο θαύμα. Και να το επικαλείται - με αφορμή τώρα τους μεταλλωρύχους της Χιλής. Μόνο που η πραγματική ζωή δεν είναι σαπουνόπερα. Είναι άλλο πράγμα το μεγαλείο της εργασίας των ανθρώπων κι άλλο η υποκρισία όσων ακόμα κι απ' την τραγωδία προσπαθούν να κερδίσουν για να στεριώσουν την εξουσία τους (το σχόλιο αφορά και κάτι αστούς δημοσιογράφους, που έσπευσαν να θαυμάσουν τη Χιλή έναντι της Χαλυβουργίας, αποσιωπώντας ότι είναι η ίδια τάξη, το ίδιο σύστημα που έθαψε εκεί μεταλλωρύχους και έκαψε εδώ χαλυβουργούς).

Οσο κι αν θέλουν να κρυφτούν, η χαρά δεν τους αφήνει. Τι διάλεξε να προβάλει το ΒΗΜΑ; την καρτερικότητα. Να υπομένεις, δηλαδή, τα πάθη σου. Να μην εξεγείρεσαι με αυτόν που σε έστειλε στα Τάρταρα. Το διανθίζει με ολίγον από αλληλεγγύη, όχι με το ταξικό περιεχόμενο της έννοιας, αλλά με όρους αστικής φιλανθρωπίας. Μόνο που για τον εργάτη τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης δεν είναι ένα πηγάδι από το οποίο θα βγει σα να μη συνέβη τίποτα. Είναι η ίδια η κόλαση και για πολλούς προδιαγεγραμμένος θάνατος. Καμιά καρτερικότητα, λοιπόν. Ισα ίσα διεκδίκηση εδώ και τώρα όσων αντιστοιχούν στον άνθρωπο - παραγωγό. Κι όπως αυτός, που είναι θαμμένος στη γη, με νύχια και δόντια θα παλέψει για να βγει, έτσι και η εργατική τάξη, πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά, για να αποτινάξει από πάνω της το βουνό της εκμετάλλευσης.

                                                                           ***

«Εξαιρετικά θετικό», χαρακτήρισε η «Καθημερινή» το γεγονός της μέχρι τώρα συναίνεσης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Ετσι, λέει, μαζί να προχωρήσετε. Πράγματι μαζί πρέπει να πάνε. Τέτοια επίθεση που ετοιμάζουν χρειάζεται συγκέντρωση πυρών.

Το ίδιο πρέπει να κάνουν και τα λαϊκά στρώματα. Να συγκεντρώσουν τα πυρά τους σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και στα συμπληρώματά τους.

Το κόλπο με τους «αντάρτες» είναι πια ξεφωνημένο. Η μεταγραφή Φασούλα στο ψηφοδέλτιο Δημαρά μαζί με τους ανάλογους της Μπακογιάννη δείχνει πως έχουν στήσει δίχτυ για μεγάλα ψάρια. Ας αποδείξει ο λαός πως δεν είναι ψάρι.

Ψάρι είναι αυτός που δεν καταλαβαίνει τον εμπαιγμό, όταν το άρθρο, στην «Ελευθεροτυπία», λέει: «τα μέτρα άργησαν», δηλαδή είναι καλά, αλλά ήρθαν καθυστερημένα. Ποια μέτρα είναι καλά; Τα περιγράφει: διάσωση απειλούμενων θέσεων με επιδότηση εργοδοτικών εισφορών. Δηλαδή, η τζάμπα εργασία, η ληστεία των ασφαλιστικων ταμείων, η πληρωμή από τους ίδιους τους εργάτες του κάθε μεροκάματου, είναι θετικά μέτρα που απλά άργησαν.

Τέτοιες θέσεις χρειάζονται απάντηση. Οχι στα όρια ενός άρθρου, αλλά στην πράξη μ' αγώνα αποφασιστικό για διεκδίκηση δουλειάς για όλους με πλήρη δικαιώματα. Για να πληρώσουν οι καπιταλιστές, ώσπου να φύγουν εντελώς από τη μέση. Κάθε άλλη στάση πια είναι συνενοχή.