Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ Καμιά αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού


Κι ενώ στην Ελλάδα εν έτει 2013 πλέον, οι μισθοί έχουν μειωθεί από 35 έως 65%, οι επιταγές του μνημονίου 3  - μετά και από πρόταση της διοίκησης της ΔΕΗ – ορίζουν αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα μέχρι και 23%. Η τρόικα «εσωτερικού» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ  συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Παπαδήμου που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη για το βασικό αγαθό του ηλεκτρικού ρεύματος για να το συνδέσουν με την ασύστολη φορομπηξία. Κι ενώ στην αρχή επινοήθηκε το «χαράτσι», τώρα ο μανδύας της οικονομικής αφαίμαξης είναι πιο «αντικειμενικός» αφού συνδέεται άμεσα με την κατανάλωση του συγκεκριμένου αγαθού, σε μια εποχή μάλιστα που, εξαιτίας της απαγορευτικής τιμής του πετρελαίου, η κατανάλωση έχει αυξηθεί κατακόρυφα, καθώς όλο και περισσότεροι προσπαθούν να ζεσταθούν με ηλεκτρικά σώματα. Η κοροϊδία της διοίκησης της ΔΕΗ δεν έχει τέλος καθώς το «φθηνό» κλιμάκιο ορίζεται κάτω από 800 κιλοβατώρες κατανάλωση το τετράμηνο, με αποτέλεσμα η συντριπτική πλειονότητα των νοικοκυριών να πληρώνει πάνω από 18%  περισσότερα χρήματα.

Φυσικά η ιστορία δεν ξεκίνησε με την κρίση και το μνημόνιο. Απ’ το 1999, στην αρχή της ιδιωτικοποίησής της, η ΔΕΗ μετρά παραπάνω από 30% μείωση του προσωπικού της – περισσότεροι από 11.000 εργαζόμενοι – ενώ ταυτόχρονα η μέση τιμή της κιλοβατώρας ουσιαστικά έχει τετραπλασιαστεί αν υπολογίσουμε το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων τότε και τώρα. Η ιδιωτικοποίηση δεν σημαίνει μείωση των τιμών αλλά αύξηση. Η « πράσινη ανάπτυξη », που θα στηριζόταν στην λογική κάθε σπίτι και φωτοβολταϊκό, γρήγορα κατέρρευσε και αντικαταστάθηκε από τα σχέδια πολυεθνικών για γιγάντια αιολικά πάρκα δεκάδων χιλιάδων ανεμογεννητριών που αφενός θα καταστρέψουν το περιβάλλον, αφετέρου ΠΟΤΕ ο ελληνικός λαός δεν θα αποκομίσει κάποιο όφελος απ’ την παραγωγή του ηλ. ρεύματος: Οι εισπράξεις  απ’ το ‘εξαγώγιμο’ ηλεκτρικό ρεύμα   έχουν ήδη δεσμευθεί για την αποπληρωμή των δανείων και πάνε στις τσέπες των «δανειστών».

Άλλωστε πλέον έχουμε τρανταχτά παραδείγματα των ιδιωτικών εταιρειών, παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας. Οι εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος
Hellas power, Energa, μέσα σε μια νύχτα μετέφεραν τα χρήματα από το χαράτσι και την αποπληρωμή των λογαριασμών στο εξωτερικό, έκλεισαν, αφήνοντας χιλιάδες καταναλωτές ξεκρέμαστους, έχοντας απομυζήσει το αίμα του κοσμάκη !!! Αυτές οι καταστάσεις είναι τα γεννήματα της κρίσης του καπιταλισμού !!


Η πραγματική λύση βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής. Στη συλλογική αντίσταση και ανυπακοή στις νέες ρυθμίσεις και στη διεκδίκηση με όλους τους δυνατούς συλλογικούς τρόπους φθηνού ρεύματος για το λαό, εθνικοποίηση της ΔΕΗ και λειτουργία της με βάση τον εργατικό και τον λαϊκό έλεγχο, με γνώμονα και την προστασία του περιβάλλοντος. Δεν πουλάμε ούτε χαρίζουμε τόσο σημαντικές υποδομές που χτίστηκαν με το αίμα  του λαού εδώ και πολλά χρόνια.

Απαιτούμε:

 

·        Καμιά αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, ριζική μείωση, φθηνό ρεύμα για όλο τον λαό.

·        Δωρεάν παροχές σε ανέργους και συνταξιούχους.

·        Καμία διακοπή παροχής σε κανένα νοικοκυριό.

  • Εθνικοποίηση της ΔΕΗ. Όχι στην ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, όχι στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

ΕΛΜΕ Α ΚΥΚΛΑΔΩΝ Aλληλέγγυα στον αγώνα των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ


H ΕΛΜΕ Α ΚΥΚΛΑΔΩΝ στέκεται αλληλέγγυα στον αγώνα των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ και στα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Ο αγώνας αυτός είναι :

· για την υπεράσπιση του δικαιώματος στις συλλογικές συμβάσεις,

· για την υπεράσπιση φτηνών ποιοτικών συγκοινωνιών και συνολικά των δημόσιων αγαθών, όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλιση που ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται.

· για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες ενάντια στον κυβερνητικό-κρατικό αυταρχισμό.

· για την επιβίωση της εργατικής τάξης απέναντι στη διαρκή και βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου που υλοποιεί η τρικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΔΗΜΑΡ.



Με χυδαία προπαγάνδα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, με απειλές για απολύσεις και τέλος με τη φασιστική μέθοδο της επίταξης η Κυβέρνηση προσπαθεί να λυγίσει τον αγώνα των εργαζομένων. Αυτή τη στιγμή όλοι οι εργαζόμενοι, οφείλουμε να σταθούμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα και καλούμε τα συνδικάτα να οργανώσουν άμεσα απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.



· Αλληλεγγύη στους απεργούς του Μετρό και των συγκοινωνιών.

· Γενική πολιτική απεργίας διαρκείας.
Κανένας μόνος του. Όλοι μαζί μπορούμε να κερδίσουμε

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Kάλεσμα για δημιουργία αντιφασιστικού δικτύου στο νησί

 

Στις 19 του Γενάρη ενώνουμε τη φωνή μας με τη φωνή των διαδηλωτών από κάθε γωνιά της χώρας .Διατρανώνουμε και στη Σύρο την απόφαση μας να προασπίσουμε τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια όλων όσων ζουν ανάμεσα μας.

Ο φασισμός σε όλη την ιστορική διαδρομή του, τόσο σαν ιδεολογία του μίσους όσο και σαν πρακτική δεν αποτελεί παρά δεκανίκι του συστήματος στην προσπάθεια του να θωρακίσει την εξουσία των κεφαλαιοκρατών απέναντι στην πολιτική και οργανωτική χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων μαζών.

Σήμερα, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί με τα φερέφωνα τους εξαπολύουν την πιο ανελέητη επίθεση στους λαούς της Ευρώπης. Σαν απάντηση στη συστημική κρίση της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας επιβάλλουν την πλήρη φτωχοποίηση και εξαθλίωση της ζωής τους. ΔΝΤ, ΕΕ και συγκυβέρνηση ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εξασφαλίσουν την εφαρμογή των σχεδιασμών τους στη χώρα μας.


Η επιβολή της πολιτικής των μνημονίων και της κινεζοποίησης του κόσμου της δουλειάς απαιτεί την κατασκευή εσωτερικών εχθρών και εξιλαστήριων θυμάτων προκειμένου να διαχειρισθούν τη λαϊκή οργή και να χειραγωγήσουν τις στρατιές των απελπισμένων ανέργων. Τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου αυτή την υπηρεσία προσφέρουν: Είναι ένα από τα εργαλεία που το σύστημα χρησιμοποιεί για την επιβολή της πιο άγριας τρομοκρατίας και καταστολής.

Δεν ανεχόμαστε να φορτώνονται οι ευθύνες των καπιταλιστών και των πολιτικών υπαλλήλων τους για την βαρβαρότητα που οδηγεί σε αυτοκτονίες, που στέλνει άστεγους σε ουρές συσσιτίων, στις πλάτες των μεταναστών μετατρέποντας τους σε αποδιοπομπαίους τράγους, όπως ο Χίτλερ φόρτωνε τα πάντα στους Εβραίους. Αυτά οδήγησαν στο Άουσβιτς, στο Νταχάου στους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια με εκατομμύρια νεκρούς εβραίους, τσιγγάνους, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους.

Δε δεχόμαστε την αστυνομία του Δένδια που χτυπάει τις απεργίες και τις διαδηλώσεις με τόνους χημικών, να απλώνει χέρι συνεργασίας στις φασιστικές συμμορίες που οργανώνουν ρατσιστικά πογκρόμ στις γειτονιές με μαχαιρώματα μεταναστών, καταστροφές καταστημάτων και εισβολές σε σπίτια.

Δεν κλείνουμε τα μάτια στις χιλιάδες των νεκρών μεταναστών και προσφύγων από το κυνηγητό των φρουρών της FRONTEX. Απαιτούμε να σταματήσει η ντροπή των στρατοπέδων συγκέντρωσης ναζιστικού τύπου και οι επιχειρήσεις σκούπα της ΕΛΑΣ. Νομιμοποίηση χρειάζονται οι μετανάστες και άσυλο οι πρόσφυγες.

Δεν ανεχόμαστε τις φασιστικές προκλήσεις - επιθέσεις στο νησί σε βάρος χώρων ελεύθερης έκφρασης και δημιουργικής συνεύρεσης όπως το Πανεπιστήμιο και το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι.

Καλούμε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, κάθε εργαζόμενο, κάθε άνεργο, κάθε μαθητή, κάθε φοιτητή να συμβάλει στη δημιουργία ενός αντιφασιστικού δικτύου στο νησί.

Για να αποτρέψουμε την ενίσχυση της φασιστικής απειλής, για να φράξουμε το δρόμο στη διάχυση του μίσους μέσα στην κοινωνία, για να μην επιτρέψουμε την οπισθοδρόμηση της ιστορίας.

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ .

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Σύρου

antifapro@yahoo.gr

Η νησιωτικότητα πρέπει να κερδηθεί από τα κάτω

 TΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΥΡΜΑΛΕΝΙΟΥ

ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΚΥΚΛΑΔΩΝ

Η νησιωτική Ελλάδα στις αρχές του 21ου αιώνα, παρά το γεγονός ότι πέρασαν τρία Κοινοτικά Πλαίσια και απορροφήθηκαν κάποια δισ. ευρώ, παραμένει σαν μια περιοχή της οποίας οι πολίτες αντιμετωπίζονται περίπου ως πολίτες β” κατηγορίας. Ο διάσπαρτος πολυνησιακός χώρος του Αιγαίου εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από άνιση ανάπτυξη, από έλλειψη οικονομικής και κοινωνικής συνοχής, από την απομόνωση σημαντικού αριθμού μικρών νησιών.
Η νησιωτικότητα, ως εφαρμοσμένη πολιτική της ιδιαιτερότητας του νησιωτικού χώρου, παρ” ότι έχει θεσμοθετηθεί τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, παραμένει στα αζήτητα. Η μοναδική εφαρμογή της νησιωτικότητας, οι μειωμένοι συντελεστές ΦΠΑ, με το Μνημόνιο 2 ουσιαστικά καταργούνται. Επιπλέον η προβληματική ακτοπλοϊκή διασύνδεση δημιουργεί συνθήκες απομόνωσης πολλών νησιών, ενώ η μετάθεση εφαρμογής του μεταφορικού ισοδύναμου στις ελληνικές καλένδες και η διατήρηση πανάκριβων ναύλων επιτείνουν την ύφεση στην οικονομική και τουριστική ανάπτυξη.
Ακόμα η σοβαρή υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, με νοσοκομεία και κέντρα υγείας χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, με διακομιδές έκτακτων περιστατικών σε τριτοκοσμικές συνθήκες, η συνεχιζόμενη περιβαλλοντική καταστροφή, η απειλούμενη εκποίηση περιοχών εξαιρετικού κάλλους με διαδικασίες fast trak, συνθέτουν τη ζοφερή εικόνα του νησιωτικού μας χώρου και συνιστούν το αποτέλεσμα των καταστροφικών μνημονιακών πολιτικών. Αν πριν το Μνημόνιο μιλούσαμε για αειφόρο-βιώσιμη ανάπτυξη, ως όρο επιβίωσης του νησιωτικού χώρου, τώρα αυτό ίσως και να θεωρείται πολυτέλεια, μπροστά στην επιβεβλημένη αναγκαιότητα ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών, ως προϋπόθεση όχι απλώς επιβίωσης, αλλά διάσωσης από την κοινωνική εξαθλίωση και διάσωσης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του Αιγαιακού χώρου, του πολιτισμού και του περιβάλλοντος, που απειλούνται άμεσα από την χωρίς όρους και όρια εκποίησή τους, σε τυχάρπαστους επενδυτές.
Χρέος δικό μας και στοίχημα είναι να επεξεργαστούμε ολοκληρωμένες θέσεις για τη νησιωτικότητα στην εποχή του Μνημονίου. Σε διάλογο με την Αυτοδιοίκηση, τους τοπικούς φορείς και τα κινήματα των πολιτών, οφείλουμε να διαμορφώσουμε ολοκληρωμένο πρόγραμμα και στρατηγική διεκδικήσεων και αγώνων σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η νησιωτικότητα δεν μπορεί να περιμένουμε να παραχωρηθεί από τα πάνω, πρέπει να κερδηθεί από τα κάτω.

ΝΙΚΟΣ TΑΒΟΥΛΑΡΗΣ: Tο «ναυάγιο» της ελπίδας με τις γαλλικές φρεγάτες και το άρθρο 99


O ιδιοκτήτης των ναυπηγείων Eλευσίνας και Nεωρίου έχει χρέη 288 εκ. ευρώ. H «μάχη» που δίνει με τους πιστωτές του και η στόχευση για επενδυτή στη Σύρο

Tο επιχειρείν είναι ένας διαρκής «πόλεμος». Και όπως στον πόλεμο, η επιχειρησιακή στρατηγική των ελιγμών που εφαρμόζει ο στρατηγός στο πεδίο της μάχης σε περίπτωση που ο εχθρός απειλήσει την κυριαρχία του, κρίνει συνήθως την έκβασή του, έτσι και στις business, σημαντικό μερίδιο στη νίκη ή στην ήττα έχει η ετοιμότητα με την οποία είναι εφοδιασμένος ο εκάστοτε επιχειρηματίας, ώστε να ανταποκριθεί στις δύσκολες συνθήκες ή τους εξωτερικούς κινδύνους. Ο Νίκος Ταβουλάρης, ως πρώην αξιωματικός του Στρατού που αποστρατεύθηκε οικειοθελώς την ταραγμένη δεκαετία του '60, γνωρίζει καλά πως η παραμικρή λάθος κίνηση μπορεί να κοστίσει ακριβά. Και η αλήθεια είναι πως κάποιες άστοχες επιχειρηματικές ενέργειες ή προσδοκίες και υποσχέσεις τρίτων για έργα που δεν υλοποιήθηκαν, έφεραν τον άλλοτε ισχυρό άντρα του ομίλου Νεώριον με την... πλάτη στον τοίχο.

Τα ναυπηγεία της Σύρου και της Ελευσίνας που άλλοτε δεν προλάβαιναν να εκτελούν παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού κυρίως, που ήταν μέχρι πριν και το ξέσπασμα της κρίσης ο μεγαλύτερος πελάτης τους, ενώ συνολικά από το 1998 έχουν υπογράψει δημόσιες συμβάσεις που υπερέβησαν τα 3 δισ. ευρώ, πλέον αγωνίζονται για την επιβίωσή τους.

Η έλλειψη ρευστότητας αποτελεί το μεγαλύτερο «βραχνά» τους. Οι επισχέσεις εργασίας των υπαλλήλων για τη μη καταβολή δεδουλευμένων αυξάνονται διαρκώς. Οι παραγγελίες για τη ναυπήγηση νέων πολεμικών ή εμπορικών πλοίων γίνονται με το... σταγονόμετρο. Τα ναυπηγεία της Ελευσίνας δε, έχουν ήδη υπαχθεί στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα και ελπίζουν σε ένα «θαύμα» για να αποφύγουν το οριστικό «ναυάγιο».

H «μάχη» που δίνει με τους πιστωτές του είναι σκληρή, ενώ και για τα ναυπηγεία της Σύρου φέρεται να εξετάζει την είσοδο επενδυτή, αν του γίνει κάποια σοβαρή πρόταση.

Μπορεί προς το παρόν η ένταξη των ναυπηγείων Eλευσίνας στο άρθρο 99 να... φρέναρε τις απαιτήσεις των πιστωτών (οι οφειλές του ομίλου Ταβουλάρη προς τράπεζες και άλλους δανειστές αγγίζουν τα 288 εκατ. ευρώ, ενώ οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις ανέρχονται σε 40 εκατ. ευρώ), όμως οι παραδόσεις πλοίων προς το ναυτικό έχουν διακοπεί, το ίδιο και οι πληρωμές του Δημοσίου προς τα άλλοτε κραταιά ναυπηγεία της Ελευσίνας. Έτσι, από πρωταγωνιστής της «χρυσής εποχής» του χρηματιστηρίου, όπου ο όμιλός του ήταν μεταξύ των πιο «ισχυρών χαρτιών» και στους διαδρόμους των εκάστοτε υπουργών Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, ο Νίκος Ταβουλάρης βρίσκεται σήμερα σε ρόλο «κομπάρσου».

Ο άνθρωπος με τις σπουδές οικονομικών στο Λονδίνο και τη Λωζάννη και με θητεία στο πλευρό του αείμνηστου Σταύρου Νιάρχου, όταν εκείνος ίδρυσε τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αν και από τα μέσα του 2009 υποστήριζε πως έχει οργανώσει επιχειρησιακό σχέδιο και πρόταση αναδιάρθρωσης των δανείων, ώστε να αντιμετωπιστεί η «οικονομική ασφυξία» των ναυπηγείων της Ελευσίνας και να συνεχιστεί η λειτουργία τους, μάλλον υπολόγισε χωρίς τον... ξενοδόχο της εντεινόμενης ύφεσης της οικονομίας. Και μπορεί να κατάφερε τον περασμένο Νοέμβριο μετά από αλλεπάλληλες πιέσεις, όπως λένε οι καλά γνωρίζοντες, προς τον υπουργό Οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο, να λάβει δάνειο 10 εκατ. ευρώ με εγγύηση του Δημοσίου για να καταβληθεί μέρος των δεδουλευμένων των εργαζομένων, όμως, ούτε αυτό βοήθησε πολύ τα πράγματα.

Οι γαλλικές φρεγάτες

Oι ελπίδες του Nίκου Tαβουλάρη για την υλοποίηση και διεκδίκηση του έργου κατασκευής των έξι γαλλικών φρεγατών Fremm, ύψους 2,5-3 δισ. ευρώ, φαίνεται πως έχουν «ναυαγήσε».

Oι γαλλικές φρεγάτες έχουν... αργήσει ήδη δύο ολόκληρα χρόνια και στους επιχειρηματικούς κύκλους ψιθυρίζεται ότι το πρόγραμμα αυτό έχει ήδη «ενταφιαστεί» και ακόμη και αν υπάρχει έστω μια περίπτωση «ανάστασής» του, αυτή έχει μετατεθεί για πολλά χρόνια αργότερα λόγω της τεχνικής χρεοκοπίας.

Ο Νίκος Ταβουλάρης ακόμη... περιμένει και πολλοί είναι εκείνοι που του καταλογίζουν ως λάθος του το γεγονός ότι βάσισε σε αυτό κυρίως το πρόγραμμα το σχέδιο εξόδου του ναυπηγικού του ομίλου από την κρίση, όταν έπαιρνε συνεχώς αναβολές.

Τόσες πολλές ήταν οι προσδοκίες του πρώην στρατιωτικού μάλιστα, που το 2007 η Ελευσίνα έσπευσε να υπογράψει με τα μεγαλύτερα γαλλικά ναυπηγεία DCN συμφωνία αποκλειστικής συνεργασίας για την κατασκευή φρεγατών νέας τεχνολογίας. Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση όλων αυτών είναι να υφίστανται τα ναυπηγεία και μελλοντικά για να αναλάβουν την παραγγελία αν αυτή τελικά ολοκληρωθεί, όπως επιμένουν πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι.

Το Νεώριον

Το Νεώριο της Σύρου, το οποίο αναλαμβάνει κυρίως δουλειές που αφορούν τις επισκευαστικές εργασίες πλοίων δεν έχει μείνει ανεπηρέαστο από την κρίση.

Το πρώτο «τέκνο» του Νίκου Ταβουλάρη- καθώς τα ναυπηγεία αυτά απέκτησε πρώτα ως επικεφαλής ομάδας επενδυτών τη δεκαετία του '90 και εκ των υστέρων επεκτάθηκε στην Ελευσίνα- περνά επίσης δύσκολες στιγμές λόγω έλλειψης ρευστότητας.

Ο Νίκος Ταβουλάρης και ο στενός του συνεργάτης και διευθύνων σύμβουλος του ομίλου, Γιάννης Στεφάνου, εξετάζουν τη λύση εξεύρεσης ενός ισχυρού στρατηγικού επενδυτή που θα τονώσει τα κεφάλαια των ναυπηγείων. Πριν από μερικές βδομάδες, μάλιστα, στη Σύρο, κυκλοφορούσε έντονα η φήμη πως υπήρξε ενδιαφέρον για την εξαγορά τους από τον Ανδρέα Βγενόπουλο και τους Άραβες, κάτι όμως, που διέψευσε η διοίκηση των ναυπηγείων.

Ωστόσο, «είναι ανοιχτοί σε σοβαρές προτάσεις στο μέλλον» (πρόσφατη δήλωση του κ. Στεφάνου), αν και όπως λένε στην Ακτή Μιαούλη, αυτό θα ήταν ένα πλήγμα στο γόητρο του Νίκου Ταβουλάρη, ο οποίος ανέκαθεν ήθελε να είναι το απόλυτο αφεντικό στην βαριά ναυπηγική βιομηχανία.

«Χρυσές» δουλειές

Δεκαοκτώ χρόνια ζωής μετρούν τα ναυπηγεία Ελευσίνας και Σύρου και μέσα σε αυτά ο Νίκος Ταβουλάρης με τη φήμη του μετρ των deals να τον ακολουθεί από την εποχή που εργαζόταν και θήτευε στο πλευρό του Νιάρχου, κατάφερε να κάνει... χρυσές δουλειές. Στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας κυριάρχησαν οι συμφωνίες που έκανε με την βρετανική Vosper για την κατασκευή αρχικά τριών πυραυλακάτων Super Vita, ενώ στη συνέχεια επεκτάθηκε το πρόγραμμα, με την παραγγελία δύο ακόμη έναντι 286 εκατ. ευρώ. Τον Σεπτέμβριο του 2008 υπήρξε επίσης νέα παραγγελία έναντι 299 εκατ. ευρώ αυτή την φορά.

Συνολικά, το πρόγραμμα ναυπήγησης ξεπέρασε το 1 δισ. για τα ναυπηγεία του Ταβουλάρη. Το ναυπηγείο Ελευσίνας μάλιστα, ανέλαβε και την κατασκευή δεξαμενόπλοιων, δύο αντιλαθρεμπορικών σκαφών για λογαριασμό του υπουργείου Οικονομικών, πέντε αρματαγωγών και τον εκσυγχρονισμό δύο παλαιότερων πυραυλακάτων.

Στην αρχή της κρίσης, ο Ταβουλάρης διαβλέποντας πως οι παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού γίνονταν όλο και λιγότερες, στράφηκε και στις εμπορικές δουλειές. Ναυπήγησε δύο επιβατηγά του Αιγαίου («Νήσος Μύκονος», «Νήσος Χίου») και σκάφη ακτοπλοΐας για τις γραμμές της Βενεζουέλας. Οι ιδιοκτήτες των πλοίων κατάγονταν από το Καράκας. Το «απωθημένο» του Σκαραμαγκά και η διπλή... ήττα.

Ήταν το Φθινόπωρο του 2009, όταν ο Νίκος Ταβουλάρης βρέθηκε ένα βήμα πριν να υλοποιήσει ένα από τα οράματά του που αφορούσε στη δημιουργία μιας ενιαίας ελληνικής ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, κάνοντας κρούση για την εξαγορά των ναυπηγείων Σκαραμαγκά.

Ο επιχειρηματίας έκατσε στο τραπέζι των συνομιλιών με τους Γερμανούς της ThyssenKrupp, με σκοπό να τα εξαγοράσει έναντι συμβολικού τιμήματος.

Όμως, τελικά η γερμανική εταιρία «προτίμησε» την Abu Dhabi Mar του Ισκαντάρ Σαφά. Με τον Λιβανέζο μάλιστα, οι επιχειρηματικοί τους δρόμοι είχαν ξανασυναντηθεί και στο παρελθόν, όταν εκείνος ήταν επικεφαλής των ναυπηγείων CMN το 2000 και διεκδικούσαν και οι δύο την κατασκευή τριών πυραυλακάτων Super Vita, μια σύμβαση αξίας 440 εκατ. ευρώ. Μόνο που τότε, νικητής βγήκε ο Ταβουλάρης.

Ήταν η δεύτερη φορά πάντως, που ο Νίκος Ταβουλάρης υπέστη ήττα ως προς τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, καθώς και πάλι το 2001 είχε κάνει κρούση για να τα αγοράσει από τους Λονδρέζους μάνατζερ και την ΕΤΒΑ, αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε. Τότε είχε καταγγείλει ως «παράνομη την πώληση του Σκαραμαγκά» και προσέφυγε μέχρι την Ευρωπαϊκή Ένωση για «παράνομες κρατικές επιδοτήσεις» που δε συνάδουν με το πνεύμα του θεμιτού ανταγωνισμού στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.

Η επιμονή του για τον Σκαραμαγκά οφειλόταν τόσο στο ότι ήξερε καλά πως αν τελικά τα αποκτούσε, δεν θα είχε στην ουσία ανταγωνιστή επί ελληνικού εδάφους, πράγμα που θα σήμαινε πως θα λάμβανε περισσότερα έργα -δημόσια και ιδιωτικά-, που συνεπάγονται και μεγαλύτερα έσοδα, όσο και στο να αποκαταστήσει την «αδικία» που θεωρούσε ότι υπέστη από το ελληνικό κράτος το 2001, όταν επελέγη η ThyssenKrupp.

Η «εμπλοκή» με την British Aerospace και οι κόντρες με το Δημόσιο

Ένα από τα χαρακτηριστικά του Νίκου Ταβουλάρη είναι πως έχει μάθει να τα λέει... τσεκουράτα. «Δε μου αρέσουν οι περικοκλάδες, προτιμώ την καθαρή αλήθεια», θα απαντήσει ο ίδιος σε όσους τον έχουν παρεξηγήσει κατά καιρούς για την ωμότητά του. Οι κόντρες του όλα τα χρόνια της επιχειρηματικής του δραστηριότητας για κινήσεις που δεν του... έχουν βγει ή για παραλείψεις των κυβερνώντων που στοιχίζουν ακριβά στην ναυπηγική βιομηχανία ως κλάδο, είναι παροιμιώδεις.

Η πιο πρόσφατη «πράξη» στο επιχειρηματικό πεδίο παίζεται μετά την καταγγελία της σύμβασης συνεργασίας από την British Aerospace για το πρόγραμμα κατασκευής 7 πυραυλακάτων. Αποτέλεσμα της καταγγελίας είναι το Πολεμικό Ναυτικό να μην παραλάβει την πέμπτη πυραυλάκατο που είναι σχεδόν έτοιμη για καθέλκυση και να σταματήσει η κατασκευή των δύο τελευταίων.

Η σύμβαση έσπασε επειδή οι Βρετανοί δεν έδωσαν νέα προθεσμία για την πληρωμή ποσού 12,5 εκατ. ευρώ από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας μόλις λίγες μέρες μετά την καθέλκυση της τέταρτης πυραυλακάτου. Αν και ο Νίκος Ταβουλάρης έχει «ρίξει γέφυρες» μήπως και βρεθεί κάποια λύση, ωστόσο κάτι τέτοιο κρίνεται δύσκολο δεδομένου ότι με τη σημερινή οικονομική κατάσταση, καμία ξένη εταιρία δεν θα υπέγραφε συμφωνία με ελληνική που έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές και έχει υπαχθεί στο άρθρο 99.

Ο πρόεδρος του ομίλου Νεώριον ζήτησε για το θέμα αυτό, αμέσως μόλις προέκυψε, τον περασμένο Φλεβάρη και την παρέμβαση του κ. Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Βρετανό πρεσβευτή, αλλά μάλλον δεν επετεύχθη συμβιβαστική λύση. Πάντως, ο Νίκος Ταβουλάρης, όπως λένε οι καλά γνωρίζοντες, επιρρίπτει ευθύνες στην Πολιτεία σχετικά με τους χειρισμούς της, ότι θα μπορούσε να παρέμβει νωρίτερα και να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος.

Συχνά στο παρελθόν, ο επιχειρηματίας έχει αφήσει αιχμές κατά των κυβερνώντων για έλλειψη στρατηγικής στην αντιμετώπιση της κρίσης και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας. Φέρνοντας ως παράδειγμα χώρες που είναι παραδοσιακές ναυπηγικές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, Κορέα, Ιαπωνία, Κίνα), υποστηρίζει πως οι κρατικές αρχές τους, είτε άμεσα με την μορφή δανείων, είτε έμμεσα με την επίσπευση προγραμματισμένων παραγγελιών από κυβερνητικούς φορείς και από κρατικές ναυτιλιακές εταιρίες στηρίζουν τη ναυπηγική βιομηχανία τους, σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου κανένα τέτοιο μέτρο δεν έχει ληφθεί.

Τα «βέλη» του έχουν βρει και το τραπεζικό σύστημα, λέγοντας πως στην Ελλάδα οι χρηματοδοτήσεις δίνονται για νέες κατασκευές πλοίων σε ξένα ναυπηγεία, ενώ στο εξωτερικό οι τράπεζες δίνουν προτεραιότητα στις ναυπηγήσεις πλοίων που γίνονται σε τοπικά ναυπηγεία.

Πολλές φορές, τέλος, ο Νίκος Ταβουλάρης έχει καταγγείλει το ελληνικό κράτος για «ευνοϊκότερη μεταχείριση» των ανταγωνιστών του, αλλά και το θεωρεί ως έναν βαθμό υπεύθυνο και για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο όμιλός του. Τόσο λόγω των οφειλών του Δημοσίου προς τα ναυπηγεία, τα οποία υπολογίζονται σε πάνω από 130 εκατ., όσο και στη μη τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων για τα νέα προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού.

ΠΗΓΗ http://www.dealnews.gr/

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Τα «μαλακισμένα»


Εμείς. Είμαστε τα «μαλακισμένα» των κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων, το κακό σπυρί της κρατικής μηχανής. Οι ανυπάκουοι. Γεννηθήκαμε πριν από λίγα χρόνια αλλά είναι σαν να ξέρουμε τον κόσμο από παλιά. Δείχνουμε μικροί και λίγοι αλλά είμαστε μεγάλοι και πολλοί. Έχουμε καθαρό κεφάλι, θάρρος και όρεξη για ζωή. Το βλέμμα μας δεν είναι πειραγμένο. Έχουμε τον τρόπο να παραμένουμε διαυγείς. Υποστηρίζουμε όσους νιώθουμε πως κέρδισαν με άξιο τρόπο την εμπιστοσύνη μας και όχι για να τιμωρήσουμε τους αντιπάλους. Στις παρέες μας δεν διηγούμαστε ιστορίες από το στρατό, ανέκδοτα του Λαζόπουλου ή πώς κατατροπώσαμε την καργιόλα στο ΙΚΑ που μας είπε να περιμένουμε στην ουρά.
Στη βιβλιοθήκη μας έχουμε βιβλία που γράφτηκαν για να διαβαστούν και να διδάξουν και όχι για να εξυπηρετήσουν. Στο τραπέζι μας έχουμε φίλους, αγάπες και ποτήρια γεμάτα καλό, φτηνό κρασί. Δεν πίνουμε από κυριλέ μπουκάλια νοθευμένα με κώνειο. Δεν βλέπουμε τηλεόραση, δεν χειροκροτούμε τους διάσημους αστέρες της πίστας με το όνομα στη μαρκίζα λαμπερό. Εμείς θαυμάζουμε τα δικά μας, ανέστια αστέρια, που στολίζουν τις νύχτες τον ουρανό και φωτίζουν όμορφα το σκοτάδι. Δεν είμαστε φανατισμένοι οπαδοί. Δεν κουνάμε σημαίες, δάχτυλα ή πολύξερα κεφάλια.

Τα αδέσποτα στους δρόμους δεν τα κλοτσάμε, σκύβουμε και τους κόβουμε ένα κομμάτι κουλούρι από εκείνο που τρώμε κι εμείς και περιμένουμε δίπλα τους μήπως πεινάνε ακόμα. Με τους μελαμψούς με το ξενόφερτο βλέμμα και τις μαϊμούδες Αρμάνι στα Προπύλαια δεν κάνουμε αστεία, παζάρια ή την πλάκα μας. Δεν νιώθουμε ανώτεροι από αυτούς. Τους κερνάμε ένα τσιγάρο και μια καλημέρα φιλική. Στα μάτια τους βλέπουμε αισθήματα και όχι τον εχθρό ή ένα παιδί.

Μπροστά στον άνθρωπο που απλώνει το χέρι διατακτικά γονατίζουμε για να μοιραστούμε αυτό που υπάρχει λέγοντας μια αυτονόητη, ανθρώπινη καλημέρα. Ακόμα και το δεσμοφύλακά μας είμαστε ικανοί να καλημερίσουμε. Πίσω από τα κάγκελα, μέσα στο μπουντρούμι. Εμείς. Οι οπαδοί μιας ουτοπίας που κάποτε θα σώσει τον κόσμο και τότε θα νιώσουμε σαν μικροί θεοί που συνεχίζουν να καυγαδίζουν με το χρόνο.

Στις διαβάσεις δεν ενοχλούμαστε από τους ανυπόμονους – είμαστε με το μέρος όσων αδημονούν. Οι αιτίες της αγανάκτησής μας είναι άλλες. Δεν μας αρέσουν οι παιδικές χαρές με το πλαστικό γκαζόν και τα αλουμινένια κάγκελα ασφαλείας. Φυτεύουμε δέντρα και φτιάχνουμε ελεύθερα περιβόλια εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Κάνουμε αντάρτικο χαράς στο κέντρο της πόλης και βάζουμε τα παιδιά να μυρίσουν αληθινά λουλούδια, να πιάσουν χώμα, να κοιτάξουν ένα μυρμήγκι να περνά.

Ακούμε μουσικές και ζούμε ιστορίες και ζωές που μιλάνε στην καρδιά και όχι στην τσέπη μας. Οι αυτοκτονίες, οι συλλήψεις, οι μαύρες μπλούζες, τα κίτρινα έντυπα και οι παρεξηγημένες αποχρώσεις μιας πάλαι ποτέ κόκκινης ματιάς που ξεθώριασε και ακροβατεί φλερτάροντας με την αχρωματοψία είναι για μας μαστίγια που μας τσούζουν καθημερινά. Είμαστε τα αγρίμια της εποχής, που πάνω στις πλάτες μας θέλουμε να σηκώσουμε τα βάρη όλου του κόσμου. Οι ρατσιστές, οι άγριοι, οι πουλημένοι δεν θα μας εξημερώσουνε ποτέ. Επειδή νιώθουμε ικανοί. Γενναίοι. Αήττητοι.

Μπαίνουμε σε άδεια σπίτια και τα γεμίζουμε με όνειρα και ζωή. Ζωγραφίζουμε με όμορφα χρώματα τη λύπη της αδειοσύνης και του πένθους. Στα δωμάτια των έρημων σπιτιών, εκεί που κάποτε υπήρχε μόνο σιωπή και μούχλα εμείς φτιάχνουμε ήχους, εικόνες, αιτίες για μεγάλα Ναι. Οι μέρες μας μοιάζουν με ανεμοθύελλες, που σαρώνουν την αιθαλομίχλη της στέρησης. Στη θέση της ήττας θέλουμε να βάλουμε έναν γαλάζιο, ελεύθερο ουρανό. Θα γίνει! Τα συρματοπλέγματα των ισχυρών θέλουμε να τα κάνουμε οάσεις. Είμαστε ανυπάκουοι και πεισματάρηδες. Μέσα μας ξέρουμε να καιγόμαστε από ασίγαστες φωτιές. Σαν όμορφα φυτίλια που κανείς δεν κατάφερε να τα χώσει σε ένα μπουκάλι και να τα κάνει καταστροφή. Από τα δικά μας μπουκάλια ρέει η έμπνευση, το ξεδίψασμα, το γλυκό μούδιασμα της αγάπης για τη ζωή. Τους τοίχους μας στολίζουν πράσινοι κισσοί, ωραία γκράφιτι, οι στίχοι του Αναγνωστάκη, του Λειβαδίτη και της Γώγου. Όχι λογότυπα και διαφημίσεις.

Η δική μας αλητεία μοιάζει με γιορτή. Δεν ραγίζει καρδιές και τζαμαρίες. Τσακίζει τις άρρωστες προκαταλήψεις και τη βία όσων ασχημονούν. Οι εχθροί μας σπάνε την πόρτα μας, εμείς σπάμε το φόβο της εποχής μας. Εμείς. Τα «μαλακισμένα», οι καταληψίες και οι αντιρρησίες που κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια, που αντιστεκόμαστε, λέμε «όχι», τρώμε ξύλο, φτύνουμε βρισιές, ενοχλούμε, υπάρχουμε! Εμείς. Που χαμογελάμε και χαιρετάμε τον κόσμο μέσα από την κλούβα, με τις χειροπέδες βραχιόλια στους ασίγαστους καρπούς, επειδή ξέρουμε πως θα νικήσουμε. Και πως η ζωή είναι μάχη, πείσμα και ελπίδα.

Εμείς. Που όταν κλαίμε, από τον ουρανό πέφτουν κατακόκκινες νιφάδες. Που στην πηχτή αιθαλομίχλη της φτώχειας δεν βλέπουμε μονάχα τη μόλυνση του περιβάλλοντος αλλά και την τελετή λήξης της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μας. Που, παρ’ όλα αυτά, κρατάμε ζωντανή μέσα μας την ευχή αυτός ο κόσμος να αλλάξει κάποτε, παρόλους τους φόβους και τους ιερούς χρησμούς. Είμαστε οι φίλοι του Κεμάλ, αλλά δεν προχωράμε με φωτιά και με μαχαίρι στους δρόμους τα πρωινά. Δεν είμαστε νικημένα ξεφτέρια, είμαστε ανίκητοι αγωνιστές. Δεν κρατάμε ξίφη στα χέρια μας τις νύχτες, εμπιστευόμαστε μόνο τη δύναμη της σφιγμένης γροθιάς.

Εμείς. Ο αντίλαλος του τσαλαπατημένου ανίσχυρου που νιώθει και ξαναγίνεται ισχυρός. Οι διάδοχοι του χειμώνα, οι οπαδοί της άνοιξης. Ενώνουμε τις φωνές μας με τον λαθρεπιβάτη από το Πακιστάν, με τον κουρασμένο γέροντα από τα βάθη του χρόνου, με την καταπιεσμένη νοικοκυρά από το ημιυπόγειο και με το πεινασμένο παιδί από το γειτονικό σχολείο. Γινόμαστε όλοι μία και μοναδική φωνή. Τρομερή, σαν εκείνη τη λαλιά που κάποτε ξεσήκωνε καταιγίδες στην πλατεία και στα στενά. Μια φωνή που ακούγεται παντού, ταράζει, ξεβολεύει, εκνευρίζει, αντιστέκεται. Εμείς. Οι αντιρρησίες. Τα «μαλακισμένα» του 21ου αιώνα. Τα υπερβολικά. Το μπούμερανγκ στα μούτρα των ελεεινών. Η μόνη ελπίδα.

Πηγή: Μαρία Πετρίτση –συγγραφέας. – «Δρόμος της Αριστεράς» 19/1/2013

Συνεργασία Minoan Lines και Ναυπηγείων Σύρου


Η Minoan Lines, μέλος του ομίλου Grimaldi ανέθεσε με απόφαση του διοικητικού συμβουλίου της, του οποίου πρόεδρος είναι ο κ. Emanuele Grimaldi και διευθύνων σύμβουλος ο κ. Αντώνης Μανιαδάκης να μεταφέρει στην Ελλάδα την ετήσια συντήρηση και την επισκευή των πλοίων του στόλου της,H/S/F KNOSSOS PALACE & H/S/F FESTOS PALACE, και να συνεργαστεί με τα Ναυπηγεία, Νεώριον της Σύρου.

 

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση, η σημαντική αυτή κίνηση της Minoan Lines θα συμβάλει στη βιώσιμη ανάπτυξη των ελληνικών εν γένει ναυπηγείων, τη διατήρηση θέσεων εργασίας στο ιστορικό και παλαιότερο ναυπηγείο της Ελλάδας, αυτό της Σύρου, στο οποίο απασχολούνται σήμερα περίπου 500 εργαζόμενοι και την ανταγωνιστική τους θέση στην ευρωπαϊκή αγορά. Επίσης, με την κίνηση αυτή θα αναζωογονηθεί η τοπική αγορά, οι μικρές εμπορικές επιχειρήσεις και τα συνεργαζόμενα με τη μονάδα των ναυπηγείων εξωτερικά συνεργεία της Σύρου.

 

Από την πλευρά της η διοίκηση του ναυπηγείου ΝΕΩΡΙΟ Σύρου δια του προέδρου της κ. Κωνσταντίνου Κοκκάλα χαιρετίζει την ανανέωση της συνεργασίας με τις Μινωικές Γραμμές του ομίλου Grimaldi, για  την επισκευή στη Σύρο των πλοίων τους KNOSSOS PALACE και FESTOS PALACE, κίνηση που αποτελεί δείγμα εμπιστοσύνης προς το ιστορικό και καταξιωμένο στη διεθνή αγορά ΝΕΩΡΙΟ.

 

“Πιστεύει ότι στα πλοία θα γίνει ότι καλύτερο είναι ποιοτικά δυνατόν διότι έχει εμπιστοσύνη στα έμπειρα χέρια των άριστων τεχνικών του ΝΕΩΡΙΟΥ. Εύχεται δε η ανανέωση της συνεργασίας  των ΜΙΝΩΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ να διευρυνθεί άμεσα και στα πλοία των άλλων Ναυτιλιακών Εταιρειών του Ομίλου GRIMALDI, διότι το ΝΕΩΡΙΟ είναι ένα από τα καλύτερα Ναυπηγεία στην Ευρώπη.

 

Οι εργαζόμενοι ευχαριστούν, δηλώνουν και δεσμεύονται ότι θα ανταποκριθούν πλήρως στις δεσμεύσεις του ΝΕΩΡΙΟΥ ώστε τα πλοία της GRIMALDI καθώς και όσα πλοία επισκευάζονται στα Ναυπηγεία της ΣΥΡΟΥ να φεύγουν χωρίς καθυστερήσεις, πράγμα που έχει ιστορικά αποδειχθεί στην συνεχή και μακροχρόνια λειτουργία του ΝΕΩΡΙΟΥ.

 

Η εμπιστοσύνη που συνεχίζουν να δείχνουν στο ΝΕΩΡΙΟ τόσο οι μεγάλες ελληνικές ακτοπλοϊκές και ποντοπόρες ναυτιλιακές εταιρίες όσο και η διεθνής ναυτιλιακή αγορά, μας δίνουν ελπίδα ότι θα ξεπεράσουμε την κρίση και θα δούμε καλύτερες μέρες προς όφελος της ιστορικής αυτής μονάδας του Αιγαίου, των εργαζομένων της και της Σύρου”.

 

 

Πηγή:www.capital.gr

 

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΙΓΑΙΟΥ Μπουρλότο σε ό,τι απέμεινε για ναυτεργάτες και νησιώτες

 

Πλωτά γκέτο τα καράβια, στα νύχια των επιχειρηματιών τα νησιά,
αν εφαρμοστούν οι διατάξεις του

Το αντιδραστικό νομοσχέδιο πρέπει να βρει καθολική κατακραυγή και αντίσταση από ναυτεργάτες, νησιώτες και όλο το λαό
Ενα ζοφερό τοπίο για ναυτεργάτες, νησιώτες, εργαζόμενους στα λιμάνια, συνολικά για την εργατική τάξη και το λαό, προδιαγράφει το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου (ΥΝΑ), το οποίο βρίσκεται στη φάση της διαβούλευσης, αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή κι έχει διαμορφωθεί στα πλαίσια της δανειακής σύμβασης, με οδηγό τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ.

Το αντιδραστικό νομοθέτημα είναι μέρος ενός συνολικότερου σχεδιασμού της συγκυβέρνησης, με τον οποίο επιδιώκεται το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια να βάλουν στο χέρι ένα χώρο γεωστρατηγικής σημασίας, όπως είναι το νησιωτικό σύμπλεγμα, ιδιαίτερα στην ευαίσθητη περιοχή του Αιγαίου και τις αναπτυξιακές του δυνατότητες (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, γεωθερμική ενέργεια).
Να βάλουν δηλαδή στο χέρι υποδομές της χώρας, όπως είναι τα λιμάνια της, οι πύλες δηλαδή εισόδου και εξόδου της, ενταγμένα στην αμυντική της ικανότητα. Προκειμένου μάλιστα να πραγματοποιείται απρόσκοπτα το «μεταφορικό έργο», τα καράβια θα είναι πλωτά γκέτο, με ναυτεργάτες φτηνούς, ευέλικτους και πειθήνιους...
Δεν είναι τυχαίο ότι τρεις μέρες πριν δοθεί το νομοσχέδιο στη δημοσιότητα, διοργανώθηκε στις 10 Δεκέμβρη από το ΥΝΑ ημερίδα για τη νησιωτική πολιτική. Μιλώντας στην ημερίδα, ο υπουργός ΝΑ Κ. Μουσουρούλης ανέσυρε τη θεωρία της Ψωροκώσταινας, λέγοντας για τα νησιά: «Θυμίζω: Το μικρό μέγεθος και τη μικρή αγορά, τους περιορισμένους πόρους και το εύθραυστο περιβάλλον, τη χαμηλή προσπελασιμότητα».
Χωρίς να αναφέρει πάνω σε ποιες μελέτες και επιστημονικά στοιχεία πατάει η εκτίμησή του, συνέχισε λέγοντας ότι «τα νησιά είναι αδύνατον να παράγουν μαζικά και σε χαμηλό κόστος (...) δεν έχουν άφθονους φυσικούς πόρους», για να καταλήξει να αναδείξει «τις αγορές», τους «μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους», ως σωτήρες των νησιών! Δηλαδή, έδωσε το σύνθημα στα μονοπώλια, «πάρτε τα όλα!» και μάλιστα φτηνά.
Πλωτά γκέτο όλα τα καράβια
Σε ό,τι αφορά τους ναυτεργάτες, στο άρθρο 17 του νομοσχεδίου, όπως καταγγέλθηκε από τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, ΠΕΕΜΑΓΕΝ, «για πρώτη φορά μετά το 1944 της κυβέρνησης του Καΐρου, καταργούνται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας».
Συγκεκριμένα, προβλέπεται: «Κατά τη διάρκεια του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής και με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει σε ισχύ αντίστοιχη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, δύνανται να συνάπτονται ατομικές συμβάσεις εργασίας μεταξύ του πλοιοκτήτη ή του πλοιάρχου ή του διαχειριστή ή του εκπροσώπου ή του πράκτορα του πλοίου και Ελληνα ναυτικού για ναυτολόγηση σε θέση κατώτερου πληρώματος και να συμφωνούνται ο μισθός, τυχόν λοιπές αποδοχές και οι όροι εργασίας του σε φορτηγά πλοία χωρητικότητας μεγαλύτερης των 3.000 κοχ νηολογημένα σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 13 του ν.δ. 2687/1953 (ΦΕΚ 317 Α') ή σε ιδιωτικά σκάφη αναψυχής».
Αρχίζει δηλαδή από τα κατώτερα πληρώματα των φορτηγών πλοίων και των ιδιωτικών σκαφών αναψυχής, ανοίγοντας το δρόμο για τις υπόλοιπες κατηγορίες πλοίων και την ακτοπλοΐα και για όλα τα πληρώματα.
Στο νομοσχέδιο προβλέπονται συγκεκριμένα μέτρα, σε περίπτωση που οι ναυτεργάτες αποφασίσουν να διεκδικήσουν ΣΣΕ και συνολικά τα δικαιώματά τους. Στο άρθρο 33 αναφέρεται: «Σε περίπτωση εκτάκτου διακοπής εκτέλεσης πλόων εξαιτίας αδυναμίας εκτέλεσης των πλόων από το δρομολογημένο πλοίο και εφόσον δεν υφίσταται άλλη δυνατότητα άμεσης αντικατάστασής του ή αναπλήρωσης των δρομολογίων, δύναται με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Ναυτιλίας και Αιγαίου να επιτάσσεται το δρομολογημένο πλοίο και το πλήρωμα».
Και το «ζουμί»: «Κατά τη διάρκεια ισχύος της ανωτέρω απόφασης αναστέλλεται κάθε μορφής κατάσχεση του πλοίου, απεργιακή κινητοποίηση του πληρώματος, ως και κάθε άλλη αιτία εξαιτίας της οποίας το πλοίο διέκοψε την εκτέλεση των δρομολογίων».
Και για να ξεμπερδεύουν σταδιακά με το ελληνικό ναυτεργατικό δυναμικό, επειδή είναι ναυτεργάτες με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα και συνδικαλιστική εκπροσώπηση, στο άρθρο 18 προβλέπεται: «Με απόφαση του Υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου και κατόπιν δημόσιας πρόσκλησης, καταρτίζεται "Μητρώο Ενεργών Ναυτικών"».
«Ενεργός» θεωρείται ο ναυτικός που έχει τουλάχιστον οκτώ μήνες υπηρεσίας επί πλοίου κατά τα τελευταία τρία έτη. Το Μητρώο περιλαμβάνει ιδίως τα στοιχεία των ναυτικών, τις ειδικότητες και τις ναυτολογήσεις. Δηλαδή, κάθε χρόνο πρέπει ο ναυτεργάτης να έχει κοντά 3 μήνες θαλάσσια υπηρεσία για να μην του πάρουν το φυλλάδιο. Που σημαίνει ότι οι χιλιάδες ναυτεργάτες που είναι μακροχρόνια άνεργοι, τελειώνουν!
Ιδιωτικοποιημένα λιμάνια - φρούρια
Το 6σέλιδο άρθρο 11 του νομοσχεδίου με τίτλο «Ελεγχος Διαχείρισης Ασφάλειας Πλοίων και Λιμενικών Εγκαταστάσεων» είναι «αφιερωμένο» στην ασφάλεια των λιμανιών με βάση το διεθνή Κώδικα ISPS, «περί αποφυγής έκνομων, τρομοκρατικών ενεργειών», με τον οποίο λιμάνια και πλοία μετατρέπονται σε φρούρια, πλήττοντας στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα εργαζομένων και ναυτεργατών.
Για κάθε λιμάνι δημιουργείται μία Αρχή Ασφαλείας, η οποία θα λογοδοτεί σε ένα Ενιαίο Συντονιστικό Κέντρο που με τη σειρά του θα συνεργάζεται με τη Γενική Γραμματεία Ναυτιλιακών Επενδύσεων και Υποδομών. Και μόνο από τον τίτλο γίνεται αντιληπτό ποιου τα συμφέροντα θα υπερασπίζονται οι αρχές λιμένων.
Ομως το κυριότερο είναι ότι προσδιορίζεται στην παράγραφο 6 ότι: «Οι φορείς διαχείρισης και εκμετάλλευσης υπό ελληνική σημαία πλοίων και οι φορείς διοίκησης και εκμετάλλευσης λιμενικών εγκαταστάσεων της Επικράτειας ορίζουν Υπεύθυνους Ασφάλειας για την εταιρεία, το πλοίο και τη λιμενική εγκατάσταση».
Καθήκον τους είναι η συμμόρφωση με τον Κώδικα ISPS και «επίσης διαθέτουν πόρους και μέσα για την υλοποίηση των μέτρων ασφάλειας που προβλέπονται στα εγκεκριμένα σχέδια ασφάλειας των πλοίων ή λιμενικών εγκαταστάσεων που διαχειρίζονται», όπως για παράδειγμα οπλισμένοι ράμπο.
Και βέβαια, οι φορείς εκμετάλλευσης (π.χ. εφοπλιστές και COSCO), «για την εφαρμογή των διατάξεων του Κώδικα ISPS και του Κανονισμού, λιμενικών εγκαταστάσεων, μπορεί να αναθέτουν και σε ιδιωτικές εταιρείες παροχής υπηρεσιών ασφάλειας, που είναι εφοδιασμένες με την προβλεπόμενη από το νόμο άδεια, την άσκηση των προβλεπόμενων από τα εγκεκριμένα σχέδια ασφάλειας ελέγχων, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται ιδίως οι έλεγχοι προσώπων, αποσκευών και φορτίων, οι έλεγχοι πρόσβασης και η επιτήρηση ασφάλειας των λιμενικών εγκαταστάσεων, τμημάτων λιμένα, παρακείμενων περιοχών που έχουν επίπτωση στην ασφάλειά του και χώρων τους»!
Από το 35 άρθρο ως το 41 διευκρινίζονται οι τρόποι που θα γίνει η παράδοση των λιμανιών στα σαγόνια των μονοπωλίων, του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Τα λιμάνια της χώρας χωρίζονται σύμφωνα με το νομοσχέδιο σε α) Αττικό Λιμενικό Δίκτυο, β) Δίκτυο Λιμένων Βορείου Ελλάδας γ) Δίκτυο Λιμένων Δυτικής Ελλάδας και δ) Οργανισμό Λιμένα Ηρακλείου.
Δημιουργεί Γενικές Διευθύνσεις Αξιοποίησης και Ανάπτυξης (ΓΔΑΑ) και σκοπός τους είναι: «Η επιχειρησιακή και τεχνική υποστήριξη της Διοίκησης της εταιρείας και του αρμόδιου Υπουργού Ναυτιλίας στις διαδικασίες ανάπτυξης επενδύσεων, αποκρατικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήσεων, παραχωρήσεων, συνεργασιών και συνεργιών με ιδιώτες και κάθε μορφής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας που συνδέεται με την ανάπτυξη και αξιοποίηση των λιμένων του Δικτύου» και αφορά όχι μόνο τα μεγάλα λιμάνια, αλλά όλα τα λιμάνια της χώρας, σε όλα τα νησιά, «όπου εκφραστεί επενδυτικό ενδιαφέρον» σύμφωνα με τον υπουργό Ναυτιλίας, μαρίνες, αλιευτικά καταφύγια.
Αν αυτό προστεθεί στο γεγονός ότι τα λιμάνια των νησιών αφορούν συνδυασμένες δραστηριότητες και μεταφορές ακτοπλοΐα, ανεφοδιασμό των νησιών, την αλιεία κ.ά., γίνεται κατανοητό ότι οι νησιώτες θα βρεθούν αντιμέτωποι με τρομακτικά προβλήματα.
Το λόγο έχουν νησιώτες - ναυτεργάτες
Γίνεται ολοφάνερο ότι αυτή η πολιτική, η κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μονοπωλίων, είναι άκρως εχθρική και επικίνδυνη για ναυτεργάτες, νησιώτες, για όλους τους εργαζόμενους. Απειλεί ευθέως ακόμα και την ίδια τη διαβίωση στα νησιά. Οι εξελίξεις είναι τέτοιες που δεν αφήνουν περιθώρια αναμονής.
Τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», ΠΕΕΜΑΓΕΝ, με τα Εργατικά Κέντρα, Λέσβου, Σάμου, Β. Δωδεκανήσου εκπέμπουν το σύνθημα του αγωνιστικού ξεσηκωμού σε νησιά, καράβια, λιμάνια, προειδοποιώντας ότι: «Το μέλλον των νησιών μας προδιαγράφεται ζοφερό, η διαβίωση σ' αυτά πολύ δύσκολη, η επικοινωνία των κατοίκων τους, μεταξύ τους και με την ηπειρωτική Ελλάδα επίσης, η ακτοπλοϊκή πρόσβαση σε επισκέπτες - τουρίστες προβληματική και η αεροπορική σύνδεση πανάκριβη. Η κατάσταση κινδυνεύει να γίνει μη αναστρέψιμη αν δεν αντιδράσουμε άμεσα».
Το πρώτο βήμα έγινε στις 10 Νοέμβρη, στην αίθουσα συνελεύσεων της ΠΕΜΕΝ. Πάνω από 30 συνδικαλιστικοί, μαζικοί φορείς από τους μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες και φτωχούς αγρότες των νησιών, λαϊκές επιτροπές, γυναικείους Συλλόγους, καθόρισαν κοινό πλαίσιο πάλης που έχει μπούσουλα ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των εφοπλιστών.
Συντονισμός που καλείται να συμβάλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη αγωνιστικών πρωτοβουλιών και στην οργάνωση του λαού για ακτοπλοϊκό δίκτυο ασφαλές και σύγχρονο, αντίστοιχο των σύγχρονων αναγκών νησιωτών, ναυτεργατών, όλων των λαϊκών - εργατικών οικογενειών.

Αθηνά ΖΥΜΑΡΗ

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ - Όχι στην αλόγιστη επέκταση των ομπρελών και ξαπλωστρών στις παραλίες της Σύρου

 

Το προηγούμενο καλοκαίρι η ομάδα Πολίτες για το Δημόσιο Χώρο κινητοποιήθηκε ενάντια στην απευθείας ανάθεση εκμετάλλευσης των παραλιών από τους δήμους σε ιδιώτες και στην αλόγιστη επέκταση των ομπρελών και ξαπλωστρών. Η κίνηση αυτή βρήκε απήχηση σε πολυάριθμους πολίτες, με τη συλλογή 863 υπογραφών διαμαρτυρίας μέσα σε λίγες μέρες, όχι όμως και στις τοπικές αρχές. Με την έναρξη του φετινού καλοκαιριού, οι παραλίες της Σύρου παρουσιάζουν μια εντονότερα αλλοιωμένη εικόνα: Ακόμα μεγαλύτερη έκτασή τους έχει καταληφθεί από πυκνά τοποθετημένες ομπρέλες που συχνά φτάνουν μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, ενώ οι πλαστικές ξαπλώστρες δεν επιτρέπουν σε κανέναν να απλώσει την πετσέτα του στη σκιά. Οι συνθήκες αυτές είναι απαγορευτικές για όσους προτιμούν να παίρνουν το μπάνιο τους στο φυσικό περιβάλλον της θάλασσας και όχι σε μια πισίνα. Όπως απαγορευτικό είναι και το αντίτιμο, όπου υπάρχει χρέωση, για όσους επιλέξουν να κάνουν χρήση των εγκαταστάσεων.
Το φαινόμενο αυτό, που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, καθώς εκκρεμούν επιπλέον αναθέσεις, εγείρει κάποια εύλογα ερωτήματα τα οποία και παραθέτουμε.
  • Προς τους αρμόδιους για την τήρηση της νομιμότητας φορείς:
Τηρούνται οι διατάξεις που επιβάλλουν το κομμάτι της παραλίας το οποίο δίνεται προς εκμετάλλευση να αποτελεί συγκεκριμένο ποσοστό επί του συνόλου της αμμουδιάς, οι ομπρέλες να έχουν συγκεκριμένα μέτρα απόστασης μεταξύ τους και από τον αιγιαλό, ώστε να εξασφαλίζονται τα αυτονόητα, η διέλευση και η πρόσβαση στη θάλασσα; Οι επιχειρηματίες είναι ελεύθεροι να κοστολογούν την παροχή αυτών των υπηρεσιών κατά το δοκούν, χωρίς μάλιστα αποδείξεις;
  • Προς τις δημοτικές αρχές:
Με αυτό τον τρόπο είναι εγγυημένη η προσέλκυση περισσότερων επισκεπτών στο νησί; Έχει γίνει ποτέ κάποια έρευνα για τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που επιλέγουν τη Σύρο για τις διακοπές τους και τους λόγους για τους οποίους θα προτιμήσουν το νησί αυτό έναντι κάποιου άλλου; Και οι μόνιμοι κάτοικοι, οι πιο πολυπληθείς και για περισσότερο χρόνο «καταναλωτές» των παρεχόμενων υπηρεσιών, αυτοί έχουν ερωτηθεί ποτέ τι προτιμούν;
  • Προς κάθε κάτοικο της Σύρου:
Στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης, για μια σεζόν που η ακμή της διαρκεί ένα μήνα στην καλύτερη περίπτωση, αξίζει να δημιουργούνται αλλοιώσεις μόνιμου χαρακτήρα σε όλες σχεδόν τις παραλίες του νησιού; Δεν αρκούν οι ήδη «οργανωμένες» παραλίες για να ικανοποιήσουν όσους θέλουν ανέσεις τύπου κρουαζιέρας αντί για πραγματική επαφή με τη φύση; Προάγουν πραγματικά την ανάπτυξη και την τοπική οικονομία τέτοιου είδους παρεμβάσεις ή μήπως ωφελούν αποκλειστικά τα ταμεία των δήμων και τις τσέπες κάποιων λίγων επιχειρηματιών;
  • Προς κάθε σκεπτόμενο πολίτη, επισκέπτη ή μόνιμο κάτοικο:
Η πρόσβαση και χρήση των παραλιών είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός μας ή εμπορεύσιμο αγαθό; Πρέπει να θεωρείται αναπόφευκτο το ξεπούλημα των πάντων, η υπαγωγή του δημόσιου συμφέροντος στο ιδιωτικό; Ό,τι είναι νομιμοφανές είναι και ηθικό;
Σε μια περίοδο όπου ο ελληνικός λαός έχει να αντιμετωπίσει την καταπάτηση των δημοκρατικών του ελευθεριών και των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, την καταλήστευση του εισοδήματός του και την απεμπόληση των αρχών της νομιμότητας, της διαφάνειας και της αξιοκρατίας, η ανοχή απέναντι σε τέτοιες πρακτικές είναι μηδενική. Υπενθυμίζουμε ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας αναμένεται να γνωμοδοτήσει για τη συνταγματικότητα ή μη της σχετικής ΚΥΑ (Κοινής Υπουργικής Απόφασης) που επιτρέπει την εκμετάλλευση των παραλιών από ιδιώτες, την οποία έχουν ήδη καταδικάσει το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, το Νομαρχιακό Συμβούλιο Κυκλάδων και πλήθος οικολογικών οργανώσεων. Ως τότε, οι πολίτες έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να προασπίσουν τις ελευθερίες τους και το περιβάλλον. Και θα το πράξουν.

Παράταση λειτουργίας ΔΟΥ στα νησιά

Παράταση έως τις 18 Μαρτίου στη διαδικασία αναστολής λειτουργίας 19 ΔΟΥ που λειτουργούν σε νησιά, ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών. Παράλληλα, αποφασίστηκε να μην κλείσουν τελικά οι εφορίες σε άλλα οκτώ νησιά και περιοχές, λόγω του μεγάλου ειδικού βάρους που έχουν στην είσπραξη των δημόσιων εσόδων.

Οι ΔΟΥ των οποίων η αναστολή λειτουργίας παραμένει έως τις 18 Μαρτίου είναι οι εξής: Σπετσών, Κέας, Άνδρου, Μήλου, Αίγινας, Πόρου, Ύδρας, Καρπάθου, Καλύμνου, Λέρου, Θάσου, Παξών, Ιθάκης, Τήνου, Κηθύρων, Λήμνου, Σκιάθου, Σκοπέλου και  Αγίου Κηρύκου. 

Η απόφαση αυτή, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών, ελήφθη με γνώμονα την εξυπηρέτηση των φορολογουμένων, προκειμένου, κατά το αμέσως επόμενο διάστημα, να ολοκληρωθούν κρίσιμες ηλεκτρονικές υπηρεσίες που αποτρέπουν τη μετάβαση τους στις εφορίες, όπως η δυνατότητα πληρωμής μέσω τραπεζών ή ΕΛΤΑ για ρυθμισμένες οφειλές.

Στα παραπάνω νησιά, όπως διευκρινίζει το υπουργείο Οικονομικών, λειτουργεί σήμερα μόνο μία φορολογική μονάδα.

Επιπλέον, όπως ανακοινώθηκε, δεν αναστέλλεται η λειτουργία των ΔΟΥ Θήρας, Αιγίου Αχαΐας, Μυκόνου, Αμαλιάδας, Κύμης Ευβοίας και Πάρου, λόγω του μεγάλου ειδικού βάρους που έχουν στα έσοδα του προϋπολογισμού.

Όπως διευκρινίζει το υπουργείο Οικονομικών, οι υπόλοιπές 51 ΔΟΥ θα ενοποιηθούν σύμφωνα με τον προγραμματισμό στις 14/01/2013.

Υπενθυμίζεται ότι στις περιοχές όπου αναστέλλεται η λειτουργία ΔΟΥ, οι πολίτες θα μπορούν να εξυπηρετούνται από τα Γραφεία Εξυπηρέτησης Φορολογουμένων.

Επιπλέον, ιδρύονται 39 τέτοια γραφεία στις περιοχές όπου υπήρξε αναστολή λειτουργίας ΔΟΥ κατά την 1η φάση της ενοποίησης το 2011.

Αλέκα Παπαρήγα: Επικοινωνία με τα νησιά όλο το χρόνο

Συνάντηση με το προεδρείο του ΔΣ του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας είχε το μεσημέρι της Τετάρτης η Αλέκα Παπαρήγα.
Μετά τη συνάντηση η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δήλωσε:
«Ο Σύνδεσμος Επιχειρηματιών Επιβατικών Πλοίων έκανε μία ενημέρωση για την κατάσταση που, κατά τη γνώμη τους, αντιμετωπίζουν οι πλοιοκτήτες στα δρομολόγια της περιοχής.
Από τη δική μας όμως την πλευρά, ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Εμείς ενδιαφερόμαστε πριν απ' όλα για την επικοινωνία των νησιών, γιατί ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η Ελλάδα με τις ιδιομορφίες που έχει πρέπει να εξασφαλίζει συνεχή επικοινωνία με τα νησιά όλο το χρόνο, όχι μόνο το καλοκαίρι.
Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η κατάσταση των ναυτεργατών, εξαιτίας του γεγονότος ότι υπάρχει ένα σχέδιο νόμου το οποίο καταργεί εντελώς κάθε έννοια του καμποτάζ.
Συνδέεται επίσης η επιχείρηση αυτή με ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών και λιμενικών εγκαταστάσεων, με την ιδιωτικοποίηση της φύλαξης και αυτό σημαίνει ότι και περισσότεροι ναυτεργάτες θα είναι άνεργοι και κυρίως θα έχουμε σοβαρά προβλήματα με τα νησιά.
Ήδη και οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι έχουν κοπεί πλοία, γραμμές και αυτή τη στιγμή ο ανταγωνισμός επίσης με ξένες εταιρείες είναι μεγάλος.
Εμείς προσθέσαμε ακόμα ότι εξαιτίας του ενδιαφέροντος που υπάρχει στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης με τους υδρογονάνθρακες, θα οξυνθεί και το ενδιαφέρον μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων να βάλουν πόδι και στην επικοινωνία των νησιών.
Και από αυτή την άποψη, ανεξάρτητα πώς θα τελειώσει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, είναι σίγουρο ότι θα ποδοπατήσουν κυριολεκτικά τα δικαιώματα του ελληνικού λαού - την επικοινωνία - και των ναυτεργατών».

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Καταστροφική για τα νησιά η μεταφορά ενέργειας από την ηπειρωτική χώρα


Tης Χαράς Πελεκάνου

Η ηλεκτρική διασύνδεση των νησιών με το ηπειρωτικό σύστημα προωθείται από το Υπουργείο Ανάπτυξης παρά τις αντίθετες αποφάσεις του ΣτΕ, το οποίο έχει κρίνει ότι η ένταξη των μικρών νησιών στο μείζον δίκτυο υψηλής τάσης είναι αντίθετη στη φέρουσα ικανότητα των νησιών αυτών, γιατί δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη διατάραξη του εύθραυστου οικοσυστήματος αλλά και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντός τους.
Παρόλα αυτά έχει ήδη εγκριθεί η Μελέτη η οποία προβλέπει τη διασύνδεση των ανατολικών Κυκλάδων (Σύρος, Μύκονος, Νάξος και Πάρος με ήδη διασυνδεδεμένη την Άνδρο και την Τήνο). Στη συνέχεια σχεδιάζεται η επέκταση των διασυνδέσεων των Κυκλάδων προς Ίο και Σαντορίνη από Πάρο και προς Ικαρία, Σάμο από Μύκονο, προς Χίο, Λέσβο από Εύβοια. Ακολουθεί η διασύνδεση των Δωδεκανήσων, των υπόλοιπων μικρών νησιών και πάει λέγοντας. Ένα τεράστιο ηλεκτρικό δίκτυο απλώνεται στο Αιγαίο.

Η ΑΦΘΟΝΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ...
Άφθονη ηλεκτρική ενέργεια στα νησιά λοιπόν. Άρα μπορούν να αναπτυχθούν αγνοώντας τα όρια που τους θέτει η φύση, παραβιάζοντας τα όρια της Φέρουσας Ικανότητας των αντίστοιχων οικοσυστημάτων τους, καλπάζοντας τρελά προς την αποσταθεροποίηση και την καταστροφή. Την καταστρατήγηση των ορίων της φέρουσας ικανότητας και τη συνεπαγόμενη αποδιάρθρωση του νησιωτικού μικροκόσμου ακολουθεί και η άμεση αλλοίωση των πολιτιστικών χαρακτηριστικών και του παραδοσιακού μοναδικού νησιωτικού περιβάλλοντος.
Τα νησιά του Αιγαίου δεν είναι μόνον ευπαθή οικοσυστήματα αλλά και εστίες πολιτισμού πολλών χιλιετιών με παγκόσμια ακτινοβολία. Αντί λοιπόν ο αγώνας μας να γίνεται για να κηρυχθούν τα νησιά μας μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για την καταστροφή τους.
Ήδη η κατάσταση στο Αιγαίο κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή είναι. Η υποχώρηση του φυσικού περιβάλλοντος μπροστά στις μπετονιέρες που καθημερινά ξεφορτώνονται από τα πλοία της γραμμής και κατακλύζουν με φρέσκο τσιμέντο τα τελευταία τετραγωνικά ελεύθερης γης είναι ορατή από τον καθένα μας. Η χλωρίδα, το θυμάρι, το φασκόμηλο, οι κέδροι, μέρα με τη μέρα λιγοστεύουν. Η πανίδα, τα ζώα δεν ξέρουν πια πού να κρυφτούν, ο ήχος του κομπρεσέρ στοιχειώνει τις φωλιές τους, ο ζωτικός τους χώρος εξαφανίζεται, χιλιάδες σκοτωμένοι από τα αυτοκίνητα σκατζόχοιροι κάθε καλοκαίρι. Οι εισβολείς είναι βίαιοι και γρήγοροι. Τα πουλιά φεύγουν και αυτά για πιο φιλόξενα μέρη.
Καίει κανείς το κεφάλαιό του νομίζοντας ότι από τα αποκαΐδια θα φτιάξει κάτι καλύτερο; Είχαμε την τύχη να ζούμε σ' ένα τόπο ευλογημένο, πανέμορφο, μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού, ικανό να μας ζήσει προσφέροντάς μας μια υψηλή ποιότητα ζωής και τον καταστρέφουμε μέσα σε μια-δυο δεκαετίες χωρίς σκέψη, χωρίς αιδώ. Παραλάβαμε ένα παράδεισο, παραδίνουμε έναν εφιάλτη.

ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΟ ΕΠΩΜΙΖΕΤΑΙ Ο
ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ, ΕΝΩ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΑ ΚΑΡΠΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ...
Είναι σαφές ότι ο τουρισμός για πολλά νησιά αποτελεί σημαντικότατη πηγή εισροής χρημάτων. Ωστόσο, το μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης που έχει επικρατήσει μέχρι στιγμής, αλλά και αυτό που φαίνεται ότι θα επικρατήσει στο μέλλον, φοβόμαστε ότι θα οδηγήσει τα νησιά του Αιγαίου και τους κατοίκους τους στην αποξένωση το καλοκαίρι και στην ερήμωση το χειμώνα. Τα νησιά έχουν όρια και συγκεκριμένη φέρουσα ικανότητα και θα χρειαστεί -όσο είναι καιρός- να στραφούμε σε ήπιες μορφές εναλλακτικού τουρισμού με ανθρώπινο πρόσωπο.
Διασύνδεση λοιπόν, ώστε να καταναλώνουμε ενέργεια χωρίς κανένα φραγμό, να καταναλώνουμε άφοβα, να μην ρυπαίνεται το νησί μας, ας ρυπαίνονται άλλοι για λογαριασμό μας, (η Πτολεμαΐδα, το Αλιβέρι, είναι μακριά).
Το κόστος βέβαια της διασύνδεσης είναι τεράστιο, μερικά δις ευρώ λένε οι πρώτες εκτιμήσεις. Δεν υπάρχει πρόβλημα, το κόστος το αναλαμβάνει το κράτος, οι φορολογούμενοι δηλαδή. Ποιος θα ωφεληθεί οικονομικά από τη μεταφορά ενέργειας στα νησιά; Οι ιδιωτικές εταιρείες, φυσικά, οι οποίες θα παράγουν και θα πουλάνε -πανάκριβα- την ηλεκτρική ενέργεια. Δηλαδή το κράτος επενδύει τεράστια ποσά για υποδομές από τις οποίες θα ωφεληθούν ιδιώτες (Κοπελούζος, Μυτιληναίος, Ρόκας, ΤΕΡΝΑ κλπ).

ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ ΘΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΘΑ
ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΜΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ...
Όμως, μιας και θα γίνει η διασύνδεση, το καλώδιο μεταφοράς θα μπορεί και να παίρνει ρεύμα από τα νησιά, όχι μόνο να φέρνει. Να η λύση λοιπόν για τα γιγάντια αιολικά πάρκα που σχεδιάζονται εδώ και καιρό να εγκατασταθούν στα νησιά του Αιγαίου με το «πλούσιο αιολικό δυναμικό». Χιλιάδες ανεμογεννήτριες έχουν σχεδιαστεί επί χάρτου από ξένες και ελληνικές εταιρείες και έχουν αδειοδοτηθεί από τη ΡΑΕ. Ας θυμηθούμε τη Σέριφο (87 ανεμογεννήτριες,) τη Γυάρο (300 ανεμογεννήτριες), την Ικαρία, τη Χίο κ.ο.κ. Κάθε νησί κι ένα εργοστάσιο παραγωγής αιολικής ενέργειας για εξαγωγή.

ΠΟΙΑ ΛΥΣΗ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ;
''Τα μικρά νησιά, ως ιδιαίτερα ευπαθή οικοσυστήματα, επιδέχονται μόνον ήπια τεχνικά έργα και παρεμβάσεις, και το ίδιο ισχύει και για τα ενεργειακά έργα. Έτσι, ανέχονται μόνον ήπιο ενεργειακό σύστημα, το οποίο πρέπει να είναι πάντοτε τοπικό, χαμηλής ή μεσαίας τάσης, ή να συνίσταται στην εφαρμογή μεθόδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές του φυσικού περιβάλλοντος, όπως είναι η ηλιακή, αιολική κ.λπ. ενέργεια, τα φωτοβολταϊκά συστήματα κ.λπ. Σύμφωνα λοιπόν με τον ειδικότερο κανόνα, κατά τον οποίο η ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας πρέπει να έχει ως όριο τη φέρουσα ικανότητα των μικρών νησιών, ήπιο και βιώσιμο ηλεκτρικό δίκτυο μικρής νήσου δεν μπορεί ποτέ να είναι μείζον δίκτυο υψηλής τάσης,
γιατί ένα τέτοιο δίκτυο αντιστρατεύεται και βλάπτει τη βιωσιμότητα του νησιού ως ιδιαιτέρου και αυτοτελούς οικοσυστήματος, ενθαρρύνοντας την υπέρμετρη τουριστική και οικιστική ανάπτυξή του'' (ΣτΕ).
Συνοψίζουμε λοιπόν:
α) Σωστή λειτουργία των τοπικών σταθμών παραγωγής (όχι στη χρήση μαζούτ, τοποθέτηση φίλτρων, χρήση ηλιακής και αιολικής ενέργειας ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΕΞΑΓΩΓΗ).
β) Εξοικονόμηση ενέργειας, όχι άσκοπη κατανάλωση, όχι στον ολονύκτιο ηλεκτροφωτισμό εκκλησιών, ξωκλησιών, μεγάρων, γηπέδων, βράχων που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να δείξουν το μέγεθος του νεοπλουτισμού και της ανοησίας μας.
γ) Να δίνονται κίνητρα για την εγκατάσταση μικρών ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών για οικιακή χρήση
Με την ελπίδα ότι η λογική θα νικήσει τον παραλογισμό και ότι θα σεβαστούμε τα φυσικά και ανθρωπογενή οικοσυστήματα που χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια να δημιουργηθούν...
Από το δίκτυο ΕΥΠΛΟΙΑ http://www.eyploia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=117:katastrofikh-h-metafora-energias&catid=37&Itemid=64

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

ΔΙΚΤΥΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΑΙΓΑΙΟΥ - Αιολικά «πάρκα» και έωλα επιχειρήματα: αυταπάτη ή διαφθορά;



«το μεγάλο κόλπο του αέρα» (SPIEGEL)


















Ας αφήσουμε τους προθάλαμους (lobbies) μπαίνοντας στην ουσία του ζητήματος όσο μας επιτρέπει η επί επτά τουλάχιστον χρόνια διερεύνησή μας μέσα στο ομιχλώδες, από άποψη πληροφόρησης και όχι μόνο, πεδίο της ενέργειας.
Όλα τα σχετικά με τις Α.Π.Ε. νομοθετήματα (συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου νομοσχεδίου: «Επιτάχυνση της ανάπτυξης των Α.Π.Ε. για την αντιμετώ-πιση της κλιματικής αλλαγής»), στην ουσία ασχολούνται μόνο με βιομηχανικά αιολικά «πάρκα» (που μόνο πάρκα δεν είναι), και βασίζονται σε μια ήδη διαμορφωμένη από τις εταιρείες κατάσταση. Χωροταξική προσέγγιση δεν έγινε ποτέ.
Το υπό διαβούλευση, μέχρι 15-1-2010, προαναφερθέν νομοσχέδιο θα έχει καταστροφικά οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά αποτελέσματα. Έχει δημιουργηθεί μια στρεβλή πραγματικότητα, επίσπευση λοιπόν σε στραβό δρόμο μόνο δυσμενή αποτελέσματα μπορεί να φέρει.
Προφανή μέτρα-προϋποθέσεις στα οποία δεν δόθηκε προτεραιότητα
Αν το ζητούμενο είναι η μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, γιατί:
1. Απουσία δασολογίου και κτηματολογίου καταστρέφουμε τα δάση;
2. Ελλείψει ικανοποιητικής ανακύκλωσης και διαχείρισης απορριμμάτων, αφήνουμε τόνους διοξειδίου, διοξινών και μεθανίου να διαρρέουν στην ατμόσφαιρα;
3. Καθυστερούμε την εφαρμογή της οδηγίας για τα κτίρια περίπου δέκα χρόνια και με το ξεκίνημα περικόπτουμε την αποτελεσματικότητά της, π.χ εξαιρώντας τις δεύτερες κατοικίες και τα ενοικιαζόμενα;
4. Στον τομέα των μεταφορών το Ι.Χ. παραμένει ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος, τώρα και με πράσινο (υβριδικό) άλλοθι;
5. Δεν εφαρμόζουμε πρωτοβουλίες για τον ορθολογισμό της ενεργειακής ζήτησης που έχουν πολύ υψηλότερους δείκτες οφέλους -κόστους από εκείνες της παραγωγής.
(π.χ. μια σοβαρή καμπάνια ενημέρωσης καταναλωτών έχει όφελος 50:1 (Έκθεση Συμβουλίου Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής, 2009), ενώ επενδύσεις παραγωγής όπως αιολικά πάρκα ούτε 1:1.
6. Σε τραγική επιβεβαίωση του παραπάνω η ελληνική στρατηγική βελτίωσης ενεργειακής αποδοτικότητας απέδωσε σωρευτικά την περίοδο 1975-2005 αρνητική εξοικονόμηση ενέργειας (-5%!!!), όταν οι αντίστοιχες στρατηγικές των 11 πιο προηγμένων χωρών (που συμπεριλαμβάνουν και 8 εταίρους μας της Ευρώπης) απέδωσαν σωρευτική εξοικονόμηση της τάξεως του 56% (Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας);
Η αποκατάσταση της αλήθειας για την αποτελεσματικότητα των μεγάλων αιολικών
Γιατί λοιπόν όταν μια σωστή και σχετικά ανέξοδη πολιτική σε οποιοδήποτε από τα παραπάνω, που ενδεικτικά αναφέρουμε, θα είχε πολλαπλάσια οφέλη τόσο όσο αφορά τις εκπομπές αλλά επίσης όσο αφορά την συμπεριφορά, προωθούνται μονόπλευρα και με απαράδεκτα συνοπτικές μεθοδεύσεις βιομηχανικές εγκαταστάσεις αιολικών «πάρκων» τα οποία υπό το φως της διεθνούς εμπειρίας :
• Υπάγονται στην αναποτελεσματικότητα της αιολικής ενέργειας, που από τη φύση της είναι απρόβλεπτη και αυξομειούμενη χωρίς να αποθηκεύεται.
• Δεν μπορεί να μας απαλλάξουν από τις ρυπογόνες ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες αλλά λειτουργούν συμπληρωματικά (Laughton,m &P. Spare 2001)
• Προκαλούν ανισορροπία στο σύστημα διανομής απαιτώντας πολυδάπανα συμπληρωματικά δίκτυα και αυτοματισμούς που τα πληρώνει ο φορολογούμενος. (Έκθεση ΕοΝ 2005 Γερμανίας)
• Όσο αυξάνει η συμμετοχή τους απαιτούν την κατασκευή πρόσθετων συμβατικών σταθμών για εφεδρεία, των οποίων η παράλληλη υπολειτουργία κοστίζει οικονομικά και περιβαλλοντικά (The Guardian 4-06-2008), ακόμη:
• Το όφελος τους πολλές φορές υπολογίζεται βάσει της εγκατεστημένης ισχύος και όχι της παραγόμενης που είναι το 30% της πρώτης (J.Etherington The Wind Farm Scam).
• Το πολυδιαφημιζόμενο θετικό τους ισοζύγιο διοξειδίου συνυπολογίζοντας τα παραπάνω και τις τοπικές επιβαρύνσεις παύει να είναι τόσο ελκυστικό
• Οι τεράστιες επιδοτήσεις που απολαμβάνουν θα είχαν ασύγκριτα θεαματικότερα αποτελέσματα επενδυόμενες σε άλλους τομείς (όπως οι προτάσεις της προηγούμενης ενότητας)
• Προσφέρουν θέσεις εργασίας ουσιαστικά εκεί που παράγονται οι μηχανές, με ελάχιστες στους τόπους εγκατάστασης σε αναλογία τριάντα προς μία (EWEA)
• Το μοντέλο κεντρικής διαχείρισης, όπου πέφτει και λίγη πράσινη ενέργεια, ουσιαστικά ενθαρρύνει την κατανάλωση με αποκοιμισμένη συνείδηση. Τελικά επιδότηση στην παραγωγή ισοδυναμεί με επιδότηση στην κατανάλωση.
Η όποια λοιπόν συνεισφορά τους είναι αμελητέα και πανάκριβη.
Το εθνικό διακύβευμα
Η εγκατάσταση τους στις περισσότερες προτεινόμενες περιοχές, πόσω μάλλον με τις προτεινόμενες «διευκολύνσεις», μεταξύ άλλων:
• Απειλεί με πρωτοφανή τρόπο την βιοποικιλότητα αλώνοντας και κατακερματίζοντας τα τελευταία οχυρά χλωρίδας και πανίδας
• Αλλοιώνει ανεπανόρθωτα το ανάγλυφο παραβιάζοντας την κλίμακα του τοπίου, του σημαντικότερου εθνικού μας πόρου, με χωματουργικά, δρόμους, δίκτυα ρεύματος, μηχανές ύψους 150 μ κλπ
• Μειώνει την αξία γης και ακινήτων γύρω από τα πάρκα.
• Έρχεται σε αντιπαράθεση με τον τουρισμό και ιδιαίτερα τις εναλλακτικές μορφές
• Δημιουργεί παρεμβολές στα Radar (RAF 2005 AWC open reports), ένα ζήτημα που λίγο έχει συζητηθεί αλλά είναι σημαντικό μια και μιλάμε και για το ανατολικό Αιγαίο.
Συμπερασματικά
Από την παραπάνω αδρή σκιαγράφηση προκύπτει σαφώς ότι η μονόπλευρη επιλογή της προώθησης αυτής της μαζικής μορφής ηλεκτροπαραγωγής, ιδιαίτερα δεδομένης της σπατάλης, είναι αναποτελεσματική, αντιοικονομική, καταστροφική και υπό το πρίσμα του «εθνικού συμφέροντος» σκανδαλώδης. Σίγουρα δεν αποτελεί εθνικό συμφέρον να επιδοτείς στην ουσία ξένες εταιρείες ανεμογεννητριών και καλωδίων, εκτός αν αναφερόμαστε στο εθνικό συμφέρον άλλων χωρών. Το μόνο ντόπιο συμφέρον που πράγματι ενισχύεται είναι τα χωματουργικά και τα τσιμέντα. Άλλωστε όπως και να το αντιλαμβάνεται κανείς πως μπορεί να εξαρτάς μια «εθνική προτεραιότητα» από μια μορφή τεχνολογίας σε μια εποχή ιλιγγιωδών τεχνολογικών εξελίξεων;
Ακόμη, πρώτα εξοικονομεί κανείς και μετά προσθέτει, αλλιώς καθώς η συνεισφορά της αιολικής ενέργειας στο ενεργειακό ισοζύγιο περιορίζεται ποσοστιαία, για τεχνικούς λόγους ευστάθειας, στο 20%( αλήθεια αυτό το 40% στο νομοσχέδιο πως είναι δυνατόν να επιτευχθεί;), πολύ σύντομα καθώς με την αύξηση κατανάλωσης αυξάνεται και η σπατάλη, μηδενίζεται το όποιο όφελος. Είναι σαν να έχουμε έναν παχύσαρκο βουλιμικό και να του προτείνουμε χωρίς να κάνει δίαιτα να τρώει και ένα άπαχο γιαουρτάκι μετά το κοκορέτσι, για υγιεινή διατροφή.
Με άλλοθι την πράσινη ανάπτυξη καταργείται ουσιαστικά στο σύνολό της, η ήδη ανεπαρκής νομοθεσία προστασίας του περιβάλλοντος χαρακτηριζόμενη ως γραφειοκρατική αγκύλωση, ενώ το ζητούμενο είναι να καταστεί ουσιαστική, να συμπληρωθεί και κυρίως να εφαρμοστεί. Το γεγονός ότι η υπό διαβούλευση ρύθμιση είναι αντισυνταγματική, θυμίζοντας τις ανάλογες των έργων της Ολυμπιάδας ή τον προπολεμικό Μεταλλευτικό Κώδικα, θα πρέπει να μας προβληματίσει ακόμη περισσότερο.
Δεν χρειάζεται και πολύ διορατικότητα για να προβλέψει κανείς ότι στη σκανδαλοκρατούμενη χώρα μας, έτσι όπως πάμε, το επόμενο μεγάλο πεδίο μάχης θα είναι γύρω από την πράσινη ενέργεια. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι θλιβερή για μερικούς ακόμη, πέραν των προφανών, λόγους: γιατί θα έχει απαξιώσει στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας κάτι που δυνητικά ήταν σύμβολο ελπίδας, γιατί θα έχει σε μεγάλο βαθμό πλήξει το οικολογικό κίνημα που θα προσπαθεί να διακρίνει την αυταπάτη από την υστεροβουλία και το κυριότερο θα έχει υποβαθμίσει ανεπανόρθωτα την πρώτη ύλη για όνειρα και πολιτισμό που είναι η παρθένα φύση.

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

«Παρακαλώ προσδεθείτε! - Προσγειωνόμαστε στα Γκαλαπάγκος»


 

Σε κοιτάει, σε παρατηρεί σχολαστικά, ακίνητο, λες κι είναι πετρωμένο.
Μόνο στα μάτια του δείχνει ότι έχει ζωή. Κι εκεί που λες να το πλησιάσεις περισσότερο, σου πετάει μια δυνατή φτυσιά από τα ρουθούνια του κι εσύ ενστικτωδώς αποτραβιέσαι. «Βρε το άτιμο και δεν του φαίνονταν ο μέγας τσαμπουκάς του»!
Ο κόσμος των χιλιάδων ιγκουάνα, απλώνεται μπροστά στα μάτια σου, που δεν προλαβαίνουν να χορταίνουν εικόνες. Κολλημένα το ένα πίσω από το άλλο και μερικές φορές το ‘να να βρίσκεται πάνω στο άλλο, φτιάχνουν τις συμμαχικές τους κοινότητες. Έτσι αμύνονται ομαδικά, στ’ αρπακτικά και στ’ ανταγωνιστικά ζώα, που θα τολμήσουν να τους επιτεθούν ή ν’ αμφισβητήσουν, τα χωρικά τους δικαιώματα. Και ποια είναι τα όπλα τους; Το φτύσιμο και η φυγή. Τ’ αποτυπώματά τους στην άμμο, οι γραμμές από το σούρσιμο της ουράς τους, είναι τα μόνα δείγματα, ότι κάπου- κάπου κουνιούνται. Γιατί ώρες να κάθεσαι, σπάζει η υπομονή σου να τα βλέπεις, να μην ξεκολλούν ρούπι, από το μέρος που τα συνάντησες. Πρέπει να βάλεις τότε τα μεγάλα μέσα, να καταλάβουν ότι το ξύλο, το κλαδάκι που τα παρενοχλεί, μπορεί να είναι και κίνδυνος, για να τα κάνουν να μετακινηθούν πιο πέρα. Κι όταν σιγουρευτούν πάλι, συνεχίζουν το χαβά τους. Ακίνητα περνούν την μέρα τους.
Και πώς τρέφονται; Έλα ντε! Περιμένουν κάτω από τον κάκτο, από την φραγκοσυκιά, να πέσει ο καρπός. Κι όταν τον δουν, βουρ τ’ αρπάζουν στο πι και φι και μετά από λίγο, τον έχουν καταβροχθίσει. Αυτά είναι τα γκριζοκίτρινα τα πιο σωματώδη. Γιατί τα μαυροκόκκινα ιγκουάνα, τα μικροσκοπικά, έχουν άλλο διαιτολόγιο, τα όστρακα, τις άλγες και τις γαριδούλες. Βουτούν στη θάλασσα και τα χάνεις. Μετά τσουπ, πάλι κολλημένα στο βράχο, μέχρι να συμβεί το επόμενο ρεσάλτο τους. Το σώμα τους προσανατολίζεται προς την κατεύθυνση του ήλιου κι αλλάζουν στάση, μόνο όταν αλλάξει θέση κι αυτός. Δεν τα κουνά από τη θέση τους, ούτε το δυνατότερο κύμα, που τα κουκουλώνει… Μόνο με τον μεγαλόσωμο κόκκινο επιθετικό κάβουρα, έχουν κόντρες, πάνω στα βράχια. Διεκδικούν την επικράτειά τους.
Φροντίζουν όμως ν’ αποφεύγουν τις μάχες, γιατί τα καβούρια είναι πολλά και ειδοποιούν τους συντρόφους τους, για συμπαράσταση. Διαχωρίζονται λοιπόν εξ ανάγκης τα βράχια.
Από τη μια οι τεράστιες δαγκάνες κι από την άλλη τα cool ιγκουάνα, με τα φτυσίματα. Η ισορροπία λοιπόν στη φύση. Ο καθείς και τα όπλα του.
Λένε, ότι ο Δαρβίνος, που βρέθηκε σ’ αυτά τα μέρη κι άφησε παντοτινά την επιστημονική του φήμη στα Γκαλαπάγκος, από δυο ζώα ενθουσιάστηκε. Από τις γιγάντιες χελώνες και τα ιγκουάνα. Αυτά τα ερπετά, που μοιάζουν με δράκους, όπως αυτοί που τους έχουμε εικόνες από τα παραμύθια μας, με το αγριωπό βλέμμα του τσαντισμένου, αλλά και με την παράξενη φυσιολογία. Γιατί αντέχουν τα διαολεμένα, στις πιο εξτρίμ περιπτώσεις. Κάποιος λοιπόν βάλθηκε ν’ αποδείξει στο Δαρβίνο, την άποψή του, για τα σκληροτράχηλα τούτα πλάσματα. Έπιασε ένα, του έδεσε το σώμα με μια πέτρα (για βαρίδι) και το πέταξε στη θάλασσα. Όταν όμως το τράβηξαν απ’ εκεί, μετά από μια ώρα, αυτή η κατά τ’ άλλα στεριανή ύπαρξη, πέταξε τα νερά από το ρουθούνι του κι έφυγε σαν …κύριος, όταν το λύσανε. Πρωταθλητής βουτηχτής, με τα όλα του…
Καλώς ήρθατε στον παράδεισο.
Το σύμπλεγμα των Γκαλαπάγκος, είναι πάνω στον ισημερινό, περίπου 700 μίλια από τις λατινοαμερικάνικες ακτές. Διοικητικά ανήκει στο κράτος του Εκουαντόρ και ουσιαστικά σ’ όλο τον πλανήτη, γιατί είναι λένε, ο τελευταίος ζωντανός χώρος, που έχει μείνει θεωρητικά οικολογικά αλώβητος, από την εντατική εκμετάλλευση και τον επεκτατικό τουρισμό. Η αλήθεια είναι, ότι έχουν πέσει αρκετά χρήματα από τη διεθνή κοινότητα, για να κρατηθεί η παγκόσμια αυτή κληρονομιά της φύσης, σ’ ένα επίπεδο πρωτόγονο. Έχει οργανωθεί σύστημα προστασίας των νησιών, από τους ασυνείδητους επισκέπτες, από τις οχλήσεις και τους λαθροκυνηγούς, αν και στο θαλάσσιο χώρο τους, έχουν γίνει κατά καιρούς παρατράγουδα, από τυχάρπαστους ψαράδες. Γιατί η θαλάσσια πανίδα στη ζώνη προστασίας, που φτάνει τα 40 μίλια απόσταση από τις ακτές, είναι κάτι το ασύλητο. Όλα τα είδη των μεγάλων και μικρότερων ψαριών, των πουλιών, των κοραλλιών και των οστρακοειδών, υπάρχουν σε αφθονία.
Στη στεριά, οι γεωλογικές συνθήκες βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη, με τα ενεργά ηφαίστεια, σε έντονη δραστηριότητα, με τη φύση να εναλλάσσεται από την ξερή κι άνυδρη, στη δασώδη και πυκνόφυλλη χλωρίδα, με ένα μετεωρολογικό σκηνικό, που έχει λίγες βροχές (γύρω από τον Γενάρη-Απρίλη), πολύ υγρασία (οι ντόπιοι τη λένε γκαρούα) και ένα σχεδόν μόνιμα πρωινό συννεφιασμένο ουρανό, που καθαρίζει από τον ψυχρό νοτιοδυτικό άνεμο, όσο απογευματιάζει.
Η σημασία του χώρου μας έγινε γνωστή, από το 1835, όταν το καράβι «Beagle», αφού πέρασε τα στενά του Μαγγελάνου, διασχίζοντας τις πολυθρύλητες Νότιες Θάλασσες, έριξε άγκυρα στις 15 Σεπτεμβρίου, στο San Cristobal. Ένα από τα νησιά του συμπλέγματος των Galapagos.
Ο νεαρός τότε Δαρβίνος, είδε κατάφατσα αυτά που μελετούσε κι έγινε αυτόπτης μάρτυρας, για εκείνα τ’ αλλόκοτα, που είχε ακούσει από τις περιγραφές των ναυτικών, να λένε ότι υπάρχουν, στους μακρινούς ωκεανούς! Μέχρι τότε, όλα τούτα, νόμισε ότι ήταν μυθεύματα της νοσηρής φαντασίας των μαρινάρων, που όταν βρίσκονταν στις απόμακρες θάλασσες των μπάρκων τους, πλάθανε θεριά και δαίμονες, για να προκαλούν δέος και ηρωισμό, στις στεριανές διηγήσεις τους.
Όμως εκείνο το απομεσήμερο ο Δαρβίνος, ήρθε μπροστά στην πραγματικότητα. Αντιλήφθηκε, ότι σ’ αυτό το νησί, λες και βρέθηκε κάπου σ’ εκείνους τους παμπάλαιους αιώνες, των πρώτων πλασμάτων στην φύση. Ιδιαίτερα μάλιστα εντυπωσιάστηκε, όταν είδε, τις γιγάντιες χελώνες, αυτές που νωχελικά τις συναντάς, να πορεύονται στα κακοτράχαλα υψώματα της ενδοχώρας, αναζητώντας το χορταράκι της επιβίωσής τους.

Γκαλαπάγκος σημαίνει χελωνάρες!

Είναι, 19 νησιά, που απ’ αυτά, μόνο στα 5 υπάρχουν ανθρώπινες σταθερές παρουσίες. Τα μεγαλύτερα είναι της Ισαμπέλας, του Σάντα Κρουζ, του Σαντιάγκο και του Σαν Κριστομπάλ. Βρίσκονται ακριβώς πάνω στο ρήγμα του Ειρηνικού με την Αμερικανική ήπειρο και εξ αιτίας των γεωλογικών ανακατατάξεων, αλλά και της έλλειψης θηλαστικών, της μεγάλης απόστασης από την ηπειρωτική γή, ο απομονωμένος χώρος τους (που δεν επέτρεψε την μεταφορά σπόρων και ξενιστών εντόμων), τους έδωσαν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά: του μοναδικού, του απαράμιλλου, γεωφυσικού εργαστήριου, στον πλανήτη μας!
Τ’ όνομα Γκαλαπάγκος, στο σύμπλεγμα των νησιών, σύμφωνα από την παράδοση, το έβγαλε ένας Ισπανός επίσκοπος, που βρέθηκε κατά λάθος σ’ αυτούς τους τόπους το 1535, όταν το πλοίο που τον μετέφερε από τον Παναμά, στο Περού, έχασε την πορεία του, από τα θαλάσσια ρεύματα κι έτσι απροσδόκητα, αντίκρισαν το απίστευτο. Λάβα να χύνεται στη θάλασσα, ζώα τεράστια να βόσκουν, απίστευτα πουλιά, φώκιες, θαλάσσια λιοντάρια, πιγκουίνοι και ψάρια γιγάντια, να περιτριγυρνούν τις ακτές. Μια περιγραφή, παρόμοια των ζωγραφιών του Ιερώνυμου Μπος, που τα περίεργα έργα του τότε, είχαν εξάψει με τις εικαστικές συλλήψεις τους, τη φαντασία και τον τρόμο των πιστών, για το τι τους περιμένει στην κόλαση, άμα οδηγηθούν έξω από το δρόμο της αρετής του Θεού…

Το καλωσόρισμα των «μπούμπις»

Η εναέρια διαδρομή από το ηπειρωτικό Εκουαντόρ, προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Μπάλτρα, στο ομώνυμο νησάκι, που το χωρίζει μια μικρή διώρυγα από το Σάντα Κρουζ, το νησί, που είναι το κέντρο των δραστηριοτήτων και φιλοξενεί την πρωτεύουσα των Γκαλαπάγκος, Πόρτο Αρόγιο. (*) Το μικρό αεροδρόμιο, φτιάχτηκε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Αμερικάνους, που το ήθελαν για βάση προστασίας, της Διώρυγας του Παναμά. Το στρατηγικό λοιπόν αυτό σημείο στα Γκαλαπάγκος, το έβαλαν στο μάτι τα ιαπωνικά καμικάζι, γι’αυτό κι είχε εξοπλιστεί σαν αστακός. Ακόμη και σήμερα, βλέπεις τα ερείπια εκείνης της ηρωικής εποχής, που απ’ ότι φαντάζομαι, θα είχε επιπτώσεις και στη ζωή των εμβίων, που θα τρελάθηκαν μέσα στην ευδαιμονία της πλέριας ησυχίας τους, ν’ ακούνε αυτό το πατιρντί με το κροτάλισμα των αντιαεροπορικών και το σαματά από τις βόμβες.
(*) To 1986, φτιάχτηκε ένα ακόμη αεροδρόμιο στο νησί του Σαν Κριστομπάλ.
Στο απέναντι νησί, του στρατιωτικού εκείνου αεροδρομίου, βρίσκεται το νησί του Σαν Μπαρτολομέ. Βάλθηκαν λοιπόν εκείνοι οι Αμερικάνοι πιλότοι, που φύλαγαν τη βάση, να κάνουν προπόνηση στους βομβαρδισμούς τους πάνω σ’ ένα βράχο, που προεξέχει σήμερα κουτσουρεμένος, από τις αλλεπάλληλες βολές. Αυτό λοιπόν το σημείο ατραξιόν στα Γκαλαπάγκος, που έχει γεμίσει τον κόσμο από τις διάσημες φωτογραφίες του, έχει συνδεθεί με την οικολογική καταστροφή της εποχής εκείνης…
…Απλώθηκα στην παραλία, για μια πρώτη επαφή με τ’ όλο σκηνικό.
Από το αεροδρόμιο στο καράβι κι από ‘κει στο όνειρο…
Τριγύρω, πουλιά να τρυπούν την άμμο, ψάχνοντας για σκουλήκια. Οι φώκιες αραχτές στην κοσμάρα τους. Τα καβούρια να τρέχουν να προλάβουν το μεζεδάκι τους. Τα δελφίνια να κάνουν τις βουτιές τους, οι φάλαινες να πετάνε το νερό ψηλά, κάπου στο βάθος, εκεί στ’ ανοιχτά. Οι καρχαρίες να μην ασχολούνται με τους ανθρώπους, αλλά για τα χταπόδια κι εμείς οι ανθρώπινοι επισκέπτες, στη νιρβάνα μας! Αλήθεια, πόσα χιλιόμετρα μακριά απ’ εδώ είναι η Γουόλ Στριτ και το Αφγανιστάν;
Πόσο απέχει η ευτυχισμένη ζωή από το άγχος της; Τελικά η ένταση ή το άραγμα είναι οι θεϊκές ταχύτητες της δημιουργίας; Χρόνος, μέρα, ώρα, τι σημασία έχουν, όταν όλα τ’ απλά κι ωραία, τα έχεις μπροστά σου και σου φτιάχνουν τις βασανιστικές συγκρίσεις: «Βρε, που μπλέξαμε μέσα στις μεγαλουπόλεις»!
Κι εκεί που ανακατεύονται σκέψεις κι εικόνες, να σου ο σίφουνας… το: Σήμα κατατεθέν των Γκαλαπάγκος. Οι γαλάζιες πατούσες των «μπούμπις», είναι το μασκότ όλων των τουριστικών παρουσιάσεων. Τα πουλιά αυτά την εποχή των φαλαινοθηρών και των κυνηγών της φώκιας, ήταν σχεδόν κοντά στην εξαφάνιση. Εκμεταλλευόμενοι οι άπληστοι, τον ήρεμο χαρακτήρα αυτών των πλασμάτων, τα πλησίαζαν τα κτυπούσαν στο κεφάλι και μετά τα έριχναν στην κατσαρόλα για μαγείρεμα.
Ο κόσμος σήμερα κάνει σαν παλαβός γι’ αυτά. Πλησιάζει πολύ κοντά για να φωτογραφίσει, αυτά τ’ ατάραχα πτερόεντα, που δεν καταλαβαίνουν τίποτε από πολυκοσμία, γιατί μάλλον τα έχουν απορροφήσει οι δημόσιες σχέσεις… Κι εδώ υπάρχει το πραγματικό πρόβλημα για το σύμπλεγμα των Γκαλαπάγκος. Τα χρήματα που κερδίζει η κυβέρνηση του Εκουαντόρ, από την υπόθεση του παγκόσμιου αυτού φυσικού πάρκου, είναι δέλεαρ, για μια περαιτέρω τουριστική ανάπτυξη. Υπάρχει πίεση για περισσότερα ξενοδοχεία κι αφίξεις επισκεπτών κι αυτό φυσικά αποβαίνει εις βάρος της ηρεμίας των έμβιων πλασμάτων, που συνεχίζουν κι αναπαράγονται στο αποκλειστικά δικό τους περιβάλλον της ηρεμίας και της ησυχίας. Κάθε λοιπόν τουριστική υπέρβαση, θα φέρει αναπόφευκτα την αλλαγή των φυσικών ισορροπιών, στο εύθραυστο νησιωτικό οικοσύστημα.
Το χαριτωμένο λοιπόν promotion που έγινε με τις πατούσες των «μπούμπις», τα φιλμ οικολογικού περιεχομένου που προβάλλονται σ’ όλο τον κόσμο, η επέτειος των 200 χρόνων από τη γέννηση του Δαρβίνου και των 50 από τη λειτουργία του Εθνικού Πάρκου, έφερε την περιορισμένη τουριστική υποδομή, σε αδιέξοδο εξυπηρέτησης των πολυάριθμων πελατών. Το 2006 έγιναν 140.000 αφίξεις! (Συνήθως είναι γύρω στις 80.000, εκουατοριάνοι και αλλοδαποί).
Η κυβέρνηση ψάχνει να βρει τρόπο να ξεπεράσει το σκόπελο της απαγόρευσης, που της βάζουν διεθνείς χρηματοδοτικοί κύκλοι, οι οποίοι υποστηρίζουν οικονομικά κι επιστημονικά το εγχείρημα της παραμονής του χώρου, ως αποκλειστικά οικολογικής ευθύνης της παγκόσμιας κληρονομιάς. Από την άλλη πάλι το Εκουαντόρ είναι από τα φτωχότερα κράτη του πλανήτη, μ’ ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, που βλέποντας τις business στα Γκαλαπάγκος, θέλει να πάει εκεί να εργαστεί και να προκόψει. Όμως η παραμονή, για τους εσωτερικούς μετανάστες είναι σχεδόν αδύνατη, γιατί γίνονται επισταμένοι έλεγχοι κι επειδή, είναι πολύ δύσκολο να μεταφερθείς εκεί, εκτός της αεροπορικής σύνδεσης. Όποιος εκουατοριάνος ή αλλοδαπός συλλαμβάνεται, χωρίς την άδεια παραμονής, αποστέλλεται αμέσως στην ηπειρωτική χώρα. Αρκεί να σημειωθεί, ότι οι ντόπιοι που υπολογίζονται σήμερα σε 28 χιλιάδες περίπου, τυγχάνουν ειδικού καθεστώτος και δικαιούνται να πληρώσουν το 1/3 του εισιτηρίου, για να μεταβούν στο στεριανό Εκουαντόρ.
Το κόστος για ένα τουρίστα για να πάει εκεί διακοπές, είναι αρκετά υψηλό. Εκτός των ακριβών παροχών, πρέπει οι ξένοι να καταβάλλουν άμα την είσοδό του στα Γκαλαπάγκος, 100 δολάρια. Και δεν είναι μόνο αυτά. Γιατί γυρνώντας στην ηπειρωτική χώρα, πάλι πληρώνεις υψηλό φόρο, για να μπεις και να φύγεις από το κράτος!
Η παραμονή των περισσότερων επισκεπτών στα Γκαλαπάγκος, είναι πάνω στα μικρά πλοία, που αναλαμβάνουν με ειδικά πακέτα εκδρομών, να σε μεταφέρουν σ’ όλο το σύμπλεγμα των νησιών. Κι επειδή η αναμονή επιβίβασης για τους τουρίστες είναι χρονοβόρα, διεθνείς τουριστικοί οίκοι αποφάσισαν να ναυλώσουν μεγάλα κρουαζιερόπλοια (500 ατόμων), για να μεταφέρουν εκεί την πελατεία τους. Όμως υπήρξαν αντιδράσεις. Διότι όλοι αυτοί, αν αποτελέσουν προηγούμενο κι ακολουθήσουν κι άλλες αποστολές, όταν θ’ αποβιβάζονται στα νησιά, για να δουν από κοντά τα ζώα, τελικά θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα, για την ευρυθμία της άγριας φύσης. Το τουριστικό εγχείρημα που επιχειρήθηκε, φαίνεται από τις πάμπολλες αντιδράσεις, ότι μάλλον δεν θα έχει συνέχεια.
Έτσι ο τουρίστας, βολεύεται με τα μικρά πλοία των 10-16 ατόμων και με τη συνοδεία ειδικού φρουρού ξεναγού, κάνει επισκέψεις, σ’ επιλεγμένα μόνο σημεία, του νησιωτικού συμπλέγματος.

Η άγρια φύση εκπέμπει SOS!
Όταν ο Δαρβίνος έμεινε τότε για 25 μέρες στο Σαν Κριστομπάλ, στο Σαντιάγκο, στη Φλορεάνα και στην Ιζαμπέλα, έγινε μάρτυρας φρικτών σκηνών, βλέποντας χιλιάδες κελύφη χελωνών να βρίσκονται πεταμένα ολούθε. Οι λιγοστοί κάτοικοι κι οι περισσότεροι πειρατές, που χρησιμοποιούσαν το Αρχιπέλαγος για καταφύγιο, έβρισκαν πολύ νόστιμο της χελώνας το κρέας, συν του ότι, ήταν αρκετό για να σιτίζονται μεγάλο χρονικό διάστημα. Πολλά ζώα των Γκαλαπάγκος, ήταν πριν μισό αιώνα, στα όρια της εξαφάνισης.
Όλα αυτά αποκαταστάθηκαν εν μέρει, με την πάροδο του χρόνου κι ιδιαίτερα από το 1959, που άρχισε να λειτουργεί το Εθνικό Πάρκο.
Όμως το επικίνδυνο για την άγρια πανίδα, είχε και μια άλλη παράμετρο. Την εμφάνιση των οικόσιτων ζώων, αλλά και των ζώων αναπαραγωγής, που είχαν μεταφέρει εκεί, οι τοπικοί πληθυσμοί. Κυρίως τα κατσίκια, τα γουρούνια, τις γάτες και τα σκυλιά. Αυτά με την πάροδο του χρόνου αγρίεψαν, είδαν στην παρθένα τροφή άφθονη μπροστά στα μάταια τους και ξεθάρρεψαν. Πλάκωσαν και τα ποντίκια και δεν άφησαν αυγό για αυγό πουλιού και χελώνας. Σε μερικά νησιά, εξαφανίστηκαν τ’ άγρια ζώα, ενώ η βλάστηση έγινε σμπαράλια από τον πολλαπλασιασμό των μηρυκαστικών.
Ξεκίνησαν λοιπόν συστηματικές προσπάθειες για την αποκατάσταση, με τη συνδρομή του επιστημονικού σταθμού Τσαρλ Ντάρβιν του ομώνυμου Κέντρου, που εδρεύει στο Πόρτο Αρόγιο και με τη συμμετοχή αμερικάνικων πανεπιστημίων. Ενδεικτικά, πριν 50 χρόνια, στο νησί Ισπανιόλα είχαν απομείνει μόνο 13 χελώνες! Τώρα μ’ ένα ειδικό πρόγραμμα εκτροφής, φτάσανε τις 2.000! Παράλληλα χρειάστηκε ένα μεγάλο δίκτυο σύλληψης των εισαγόμενων ζώων. Τώρα κάπως έχει αποκατασταθεί η ισορροπία, ενώ συστηματικά γίνονται έλεγχοι και στήνονται παγίδες για να εγκλωβιστούν αυτοί οι επιδρομείς (το 1984 τα κατσίκια ήταν 100.000 και τα γουρούνια 10.000)!
Όμως τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα στη θάλασσα. Παρ’ ότι έχει οργανωθεί από το 1998, το καταφύγιο ενάλιων ειδών, οι ψαράδες δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτή την υπερπροστασία που παρέχεται στα εμπορικά ψάρια και στους αστακούς, εντός της προστατευόμενης ζώνης Ενδεικτικό είναι ότι το 2002 συνελήφθη κολομβιάνικο αλιευτικό, με 40 νεκρά δελφίνια και 8 τόνους, ψάρι τόνου. Ακόμη αλιευτικά μπαίνουν τις νυχτερινές ώρες στις απομακρυσμένες περιοχές και στη συνέχεια βγαίνουν με το φως της ημέρας έξω, από την απαγορευμένη ζώνη. Στους αλλεπάλληλους ελέγχους που διενεργούνται, μερικοί ψαράδες την πήραν ανάποδα, δεν άντεξαν κι επιτέθηκαν με όπλα σε περιπολικά σκάφη.
Όμως το θαλάσσιο περιβάλλον, εξέπεμψε το SOS κι από ένα ακόμη απρόσκλητο εισβολέα. Τη ρύπανση. Συγκεκριμένα, το χειμώνα του 2001 παρασύρθηκε το τάνκερ «Jessika», στις βραχώδεις ακτές του Σαν Κριστομπάλ. Το πετρέλαιο χύθηκε στη θάλασσα και κάλυψε 1250 τετραγωνικά χιλιόμετρα, φτάνοντας στα νησιά Σάντα Φε και Ιζαμπέλα. Ο κίνδυνος για μια μεγαλύτερη καταστροφή τελικά αποσοβήθηκε, από την αλλαγή του καιρού, που παρέσυρε την πετρελαιοκηλίδα, προς τον ανοικτό ωκεανό. Προσπάθειες της κυβέρνησης του Εκουαντόρ και των αμερικανικών υπηρεσιών, για να μαζευτεί το μαζούτ, ευτυχώς απέδωσαν κι έτσι οι ζημιές ήταν περιορισμένες.
Οι κλιματικές αλλαγές, δεν έχει αποδειχθεί, αν συσχετίζονται με το φαινόμενο «El Ninio». Εκείνο όμως που είναι εμφανές, είναι ότι το ζεστό αυτό ωκεάνειο ρεύμα, κόντεψε να δώσει χαριστική βολή στο εύθραυστο, οικοσύστημα των Γκαλαπάγκος. Η άνοδος της θερμοκρασίας, έφερε αναστάτωση στη ζωή των ζώων που είχαν συνηθίσει για αιώνες το DNA τους, σ’ ένα σταθερό δροσερό κάπως κλίμα. Φωτιές άρχισαν να εκδηλώνονται από το πουθενά, τα λιγοστά νερά εξατμίστηκαν και τα πουλιά άρχισαν να μην γεννούν. Τα «μπούμπις» το 1989 για πρώτη φορά εγκατέλειψαν ομαδικά τα νησιά και πέταξαν προς άλλους τόπους! Μετά από δυο χρόνια αποκαταστάθηκε η τάξη , αλλά δεν έλειψαν οι προβληματισμοί, για το τι θ’ επακολουθήσει του «El Ninio», αν συνεχίσει η υπερθέρμανση του πλανήτη.

Το ταξίδι των άλμπατρος
Μόλις πλησιάσει η άνοιξη εκεί κατά τον Απρίλη, εμφανίζεται από τον ορίζοντα του ωκεανού. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, φτάνει στο γνώριμο στέκι του στο νησί της Εσπανιόλα, για να ζευγαρώσει, να γεννήσει τ’ αυγά του, να καμαρώσει τα μικρά του να μεγαλώνουν και μετά κατά το Νοέμβρη, να χαθεί και πάλι στο απέραντο ουρανό του Ειρηνικού. Τριγυρνάει απ’ εδώ κι απ’ εκεί και κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα νότια, μέχρι τις ακτές του Περού και της Χιλής, ενώ πολλές φορές τα έχουν δει μέχρι την Ιαπωνία και την Μικρονησία.
Με τέτοιο άνοιγμα φτερών ( 2,5 μέτρα), με τέτοια αεροδυναμική, με τέτοια σιγουριά στο πέταγμά του, με τον αέρα να φυσάει και να κάνει ακροβατικά βολ πλανέ, τα άλμπατρος είναι οι άρχοντες των ουρανών. Ο μυθικός ήρωας των ιστιοπλόων, που δίνουν και ξαναδίνουν τ΄όνομα του πουλιού στα σκάφη τους, για να είναι καλοτάξιδα και σβέλτα, σαν αυτό τον πιλότο του ουρανού. Κι είναι πράγματι πιλότοι τ’ άλμπατρος. Γιατί αν τα δεις να προσγειώνονται με την φόρα που έρχονται, σου θυμίζουν έμπειρο αεροπόρο, που προσγειώνει μαλακά το σιδερένιο πουλί του.
Τ’ άλμπατρος κυνηγάνε το βράδυ τη λεία τους. Πετάνε ξυστά πάνω από τα κύματα και με τα μεγάλα μάτια τους, αντιλαμβάνονται τα πάντα.
Η ιεροτελεστία του ζευγαρώματος ξεκινάει με την άφιξη του αρσενικού. Αναλαμβάνει να βρει τον κατάλληλο χώρο και να σκαρώσει την φωλιά του. Μετά λίγες μέρες, καταφτάνει και το θηλυκό. Αφού γίνουν οι κατάλληλες γνωριμίες, αρχίζει η τελετή της γονιμοποίησης. Αυτή περιλαμβάνει το τσούγκρισμα των ραμφών τους, σαν να θέλουν να μονομαχήσουν. Μετά σηκώνονται στον ουρανό κάνουν μερικές στροφές, βγάζουν μια κραυγή κι επανέρχονται στο έδαφος για να συνεχιστεί το φλερτ. Αυτό επαναλαμβάνεται συνέχεια 5 τουλάχιστον μέρες, μέχρι να τους κάτσει η γονιμοποίηση. Ύστερα από 63 μέρες, στα μέσα του Αυγούστου βγαίνει τ’ αυγό. Το νεογέννητο θέλει περίπου 170 μέρες μέχρι να πετάξει. Έτσι κι αυτό από μόνο του, κάπου στο τέλος Δεκέμβρη, αρχίζει το μεγάλο ταξίδι του.
Το άλμπατρος πολλαπλασιάζεται μετά τα 5 χρόνια ζωής και επιβιώνει από 30-40 χρόνια.
Την περίοδο του «El Ninio» ( 1982-83) κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει να ζήσουν στα Γκαλαπάγκος. Παράτησαν λοιπόν ομαδικά τις φωλιές τους, χωρίς να γονιμοποιήσουν και τράβηξαν σε ψυχρότερα κλίματα. Υπολογίζονται σήμερα σε 15.000 ζευγάρια.
Κι ενώ αυτά διαδραματίζονται στην κοινωνία των ζώων, το αρχιπέλαγος, από την μαγεία και την μοναδικότητά του, δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει, από των ανθρώπων τις παραξενιές. Έτσι εκεί, σε μια γωνιά του νησιού της Φλορεάνας, παίχτηκε, στο μεσοπόλεμο, μια παράξενη, τρελή ιστορία…

 Μια ακτή, γεμάτη πάθος και μυστήριο.
Την αποκαλούν σήμερα Post Office. H αμμουδιά, το τοπίο, το εξωτικό του χώρου, σίγουρα δεν περνάνε απαρατήρητα.
…Με είχε απορροφήσει το διάβασμα. «To kill a mockingbird». Θες ο τίτλος, θες η ιστορία του Δαρβίνου, θες η ομώνυμη ταινία με τον Γκρέγκορι Πεκ (του έδωσε το όσκαρ το 1962), όλα αυτά, μ’ είχαν συνεπάρει με το εκπληκτικό βιβλίο του Harper Lee. Μα πιο πολύ, αυτά τα μυστηριώδη αιμοδιψή πουλιά των Γκαλαπάγκος, τα mockingbirds, που έκαναν τον Δαρβίνο, ν’ αλλάξει πορεία στις έρευνές του κι από τη γεωλογία, που πήγε σ’ εκείνο το ατέλειωτο ταξίδι, μπήκε στην έρευνα της φυσιολογίας κι έγραψε επιστρέφοντας στην πατρίδα του «Για την Καταγωγή των Ειδών».
…O ύπνος ήταν βαρύς, γεμάτος όνειρα. Γιατί πράγματι η ηρεμία της επαφής με τη φύση, σου φτιάχνει με το φως μαγικές εικόνες και βαθυστόχαστες σκέψεις κι έτσι γεμίζει η νύχτα σου με φαντασιακές καταστάσεις…
Το κουδουνάκι του εγερτηρίου, που κτύπησε ο θαλαμηπόλος του καραβιού, σήμανε την αρχή της μέρας. Ξημερώματα, σε τούτο τον κόλπο του νησιού, ακουμπισμένος στην κουπαστή, παρακολουθούσα από το αγκυροβόλιο μας, την γύρω κίνηση. Πρωινή σουλάτσα των δελφινιών, της φώκιας οι βουτιές και των πουλιών το τιτίβισμα. Μέσα στην αχλή ατμόσφαιρα, ο ήλιος έριχνε τις πρώτες αχτίδες του, από την απεραντοσύνη του ωκεανού.
Μάλλον κάπως έτσι θα ήταν, όταν το 1929, ένας τρελαμένος με τη φύση Γερμανός οδοντίατρος, ο Φρίντριχ Ρίτερ, μαζί με τη φιλενάδα του Ντόρι Στράους, πήραν την απόφαση να κάνουν σπίτι του για πάντα, τούτο το σημείο του πλανήτη. Τους είχε κουράσει η ζωή στην πατρίδα τους, μα πιο πολύ πίστευαν ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να ζει κοντά στα δημιουργήματα του Θεού κι όχι στη σχιζοφρένεια των πολιτικών και κοινωνικών αντιπαραθέσεων. Είχαν για βίβλο τους, το ανάγνωσμα του Ροβινσώνα Κρούσου, που τους ενέπνεε, να φτιάξουν τα ίδια μ’ εκείνον, σε τούτη την άγνωστη γωνιά της Γης, με το ερωτικό τους πάθος να ξεχειλίζει, συντροφιά με τα ζώα, τα ψάρια και τα πουλιά.
Για τρία χρόνια, στο ζευγάρι όλα κύλησαν όπως τα περίμεναν.
Φτιάξανε ένα κατάλυμα, βρήκαν νερό, γίνανε παθιασμένοι χορτοφάγοι κι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους…
Αμ δε. Μια μέρα είδαν ένα πλοίο ν’ αποβιβάζει τρεις επιβάτες. Κι αυτό που δεν τους χώραγε στο νου έγινε! Ήταν Γερμανοί. Παθιασμένοι κι αυτοί, με τα ίδια νατουραλιστικά ιδεώδη.
Τι στο καλό. Δεν βρήκαν κάπου αλλού να πάνε; Δίπλα στο ζευγάρι, που προϋπήρχε στον κόλπο του λεγόμενου Post Office, αποφάσισαν να δημιουργήσουν τη «Νέα τους Εδέμ»!
Η οικογένεια των Βίτμερς, από την Βαυαρία, που είχαν μάλιστα κι ένα παιδί που έπασχε από πολιομυελίτιδα, προσαρμόστηκε στην πραγματικότητα κι έφτιαξαν μια μικρή κοινωνία.
Κι όμως η ιστορία έχει συνέχεια…
Λίγο καιρό μετά, στις αρχές του 1933, αφίχθησαν ακόμη τρεις από το Παρίσι. Η Αυστριακή βαρόνη Ελόι Βάγκνερ ντε Μπουσκέ, με τους δυο εραστές της. Τους Γερμανούς Ρούντολφ Λόρεν και Ρόμπερτ Φίλιπσον.
Το σκηνικό της ηρεμίας άλλαξε μονομιάς. Οι νέοι μέτοικοι είχαν μεγάλες ιδέες. Ήταν κι ο αυταρχικός χαρακτήρας της βαρόνης, που το έπαιζε ντίβα. Ήταν η ζήλια των δυο εραστών, ποιος είναι καλύτερος για την λαίδη. Ήταν και η τεμπελιά τους, που βρήκαν τους άλλους Γερμανούς χαμάληδες για να τους φροντίζουν. Το γεγονός είναι, ότι γρήγορά άλλαξε το κλίμα του αναχωρητισμού και της φυσιολατρίας, για εκείνη την παρέα, της μικρής κοινότητας.
Το 1935, ξαφνικά η βαρόνη εξαφανίζεται, μ’ ένα από τους εραστές της (τον Φίλιπσον). Ο άλλος εραστής, φεύγει μ’ ένα Νορβηγό ψαρά και λίγο αργότερα, βρίσκεται αποκεφαλισμένος, μίλια μακριά, στις Μαρκέζες της Πολυνησίας.
Μετά την είδηση αυτή, ο Δρ. Ρίτερ δολοφονήθηκε στη Φλορεάνα, μάλλον(;) από την ερωμένη του Ντόρι. Στη συνέχεια βρέθηκε το πτώμα και της βαρόνης, μαζί με τον εραστή της Φίλιπσον. Η Ντόρι Στράους φεύγει στη Γερμανία. Γράφει βιβλίο, για αυτή την τραγική ιστορία.
Τελικά ο Φρίντριχ Ρίτερ, μαζί με τον Βίτμερ (τον άλλο Γερμανό οικογενειάρχη), συνεργάστηκαν στη δολοφονία της βαρόνης, που την εκτέλεσε ο της εραστής Λόρεντς (ο αποκεφαλισμένος). Η σύζυγος του Βίτμερ, Μάργκετ, αρνήθηκε τις κατηγορίες. Όμως φεύγουν κρυφά με τον άνδρα της, προς την Ταϊτή. Μετά το θάνατο του συζύγου της, επέστρεψε στα Γκαλαπάγκος κι έζησε εκεί, μέχρι το θάνατό της το 2000.
H όλη η τραγωδία αποκάλυψε, ότι η βαρόνη ντε Μπόσκε, έπαιζε ερωτικά μ’ όλους τους άνδρες, σ’ εκείνη την παραλία της Φλοριάνας. Αυτοί τρελάθηκαν, με τα νυχτερινά καπρίτσια της και λησμόνησαν εκεί στα ξωτικά Γκαλαπάγκος, την οικολογία και τις ομορφιές της φύσης.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΕΛΗΣ