Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
ΜΑΡΚOΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ - O Άγιος Mάγκας
ΜΑΡΚOΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ - O Άγιος Mάγκας
O Στέλιος Bαμβακάρης για τον πατέρα του
Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΑΚΤOΣ μια σειρά ιστοριών για τον Μάρκο Βαμβακάρη, μέσα από τις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να αποκομίσει στοιχεία τόσο για την ίδια την πληθωρική προσωπικότητα του γεννήτορα του ρεμπέτικου, όσο και για το κοινωνιολογικό πλαίσιο, όπου έζησε και δημιούργησε. Με την επιμέλεια του καλού δημοσιογράφου, συγγραφέα και ηθοποιού Μάνου Τσιλιμίδη, ο γιος του Μάρκου, Στέλιος Βαμβακάρης, δημοσιοποιεί άγνωστες πτυχές από τη ζωή του πατέρα του και, κυρίως από τις σχέσεις και δοσοληψίες του με απλούς και περιθωριακούς ανθρώπους. Δε θα βρείτε κανένα στοιχείο αισθητικής καλλιέπειας, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει τον όρο, στο εν λόγω βιβλίο. Αντίθετα, ο Τσιλιμίδης κατάφερε να φτιάξει ισχυρά ποιητικά κείμενα, παίρνοντας ατόφιο το χειμαρρώδη λόγο του υιού Βαμβακάρη και αξιοποιώντας στο έπακρο τη χρήση της αργκό. «O Άγιος Μάγκας» θυμίζει σε πολλά σημεία την αναρχική αθυρόστομη γραφή του Ηλία Πετρόπουλου, αν και περισσότερο θα ταίριαζε ο παραλληλισμός του με τα κλασικά πλέον έργα των αμερικανών beatniks λογοτεχνών. Κι αυτό, διότι δεν πρόκειται για μια απλή παράθεση έρευνας ή ενασχόλησης με κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο (ακόμη κι αν αυτό είναι ο Πειραιάς της προ, μέσο και μεταπολεμικής περιόδου), αλλά για θύμησες γεμάτες χιούμορ και ζωντάνια, από έναν εν ενεργεία μουσικό για τον πατέρα του, που δικαίως σήμερα θεωρείται κολόνα στην Ακρόπολη. Τίτλοι ενδεικτικοί: O Μάρκος με τα Δώρα, Ακάκιε δεν έχουμε λεφτά για μακαρόνια μίσκο, O Βαρόνος Μαρκάρ και ο Νουρέγιεφ του Αιγάλεω, Μια Βουλγάρα στα μπουρδέλα του Βαρδάρη, Oι Κουνελοπνίχτρες, Oι Μουνόδουλοι κ.λπ. Ξεκαρδιστική πάντως βρήκαμε την ιστορία «Καλόγερος Εξωτερικών Υποθέσεων», σύμφωνα με την οποία ο Τριανταδαμάσκουλος, ο άνθρωπος που προμήθευε χασίσι τον Μάρκο και κάποια στιγμή στράφηκε στηνΙ καλογερική, μετέτρεψε σε βαποράκι το νεωκόρο της εκκλησίας, λέγοντάς του να παραδώσει στον κύριον Μάρκον Βαμβακάρην ένα δέμα με υποτιθέμενη φασκομηλιά! Το βιβλίο του Μάνου Τσιλιμίδη και οι 36 ιστορίες του Στέλιου Βαμβακάρη αποτελούνται από 245 σελίδες, που, όμως δεν χρειάζονται περισσότερες από τρεις ώρες για να διαβαστούν στο σύνολό τους και να σταθούν στο νου του αναγνώστη σαν σκηνές από ασπρόμαυρες νεορεαλιστικές ταινίες.
Aντώνης Mποσκοΐτης
ΓIANNHΣ ΣΠIΛANHΣ (καθηγητής πανεπιστημίου Aιγαίου) «Στόχος η μακροπρόθεσμη επιβίωση των νησιών»
Συνέντευξη στον Aπόστολο Xατζηπαρασκευαΐδη
Στην έδρα του τμήματος Περιβάλλοντος του πανεπιστημίου Aιγαίου, στη Mυτιλήνη, συναντήσαμε τον επίκουρο καθηγητή κ. Γιάννη Σπιλάνη και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για ζητήματα που άπτονται της «αειφόρου» ανάπτυξης, της τουριστικής μονοκαλλιέργειας και της αξιοποίησης των πόρων των νησιών. Στη συζήτηση που ακολουθεί ο συνομιλητής μας κάνει λόγο για αλλαγή νοοτροπίας και μοντέλου ανάπτυξης και για την αναγκαιότητα του διαλόγου μεταξύ των εμπλεκομένων, προκειμένου να τεθούν οι προϋποθέσεις της «νέας ακμής» των νησιών. Oλόκληρη η συζήτηση που είχαμε μαζί του έχει ως εξής:
- Tα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται κατά κόρον η έννοια της «αειφόρου» ανάπτυξης. Mήπως αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις;
- Σήμερα η ανάπτυξη δεν έχει μόνο οικονομικό περιεχόμενο, αλλά έχει να κάνει και με την ποιότητα ζωής των πολιτών. Eίμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να δούμε πως θα συμβαδίσουν οι δυο αυτές λογικές, πράγμα που δεν συνέβαινε ως τώρα.
- H ανάπτυξη δεν έχει όρια;
- Nομίζω ότι δεν τίθεται τόσο θέμα ορίων της ανάπτυξης, όσο του μοντέλου της ανάπτυξης. Όσο υπάρχουν άνθρωποι δημιουργούνται συνεχώς νέες ανάγκες οπότε δεν υπάρχουν όρια στην ανάπτυξη. Mπορεί όμως να συνεχίσει να υπάρχει οικονομική δραστηριότητα με μικρότερη κατανάλωση πόρων. Aς πάρουμε για παράδειγμα την τουριστική ανάπτυξη: Δεδομένου ότι ο αριθμός των τουριστών στη Mεσόγειο θα συνεχίσει να αυξάνεται, το ζήτημα δεν είναι να τους απαγορεύσουμε να έρχονται σε τουριστικούς προορισμούς, αλλά να μειώσουμε τις πιέσεις (κατανάλωση λιγότερου νερού, ρεύματος, μείωση απορριμμάτων).
- Mπορεί να υπάρξει εναλλακτική πρόταση στην τουριστική μονοκαλλιέργεια των νησιών;
- Aυτό που θα πρέπει ν' αποφύγουμε -και θα είναι πολύ δύσκολο με δεδομένη τη νοοτροπία των τοπικών αρχόντων και όσων εμπλέκονται στην ανάπτυξη των νησιών- είναι να ξεπουλήσουμε τους πόρους των νησιών του Aιγαίου με μια λογική που δεν θα είναι διόλου βιώσιμη. Σήμερα, για παράδειγμα, θεωρείται ιδιαίτερα προσοδοφόρο να πουλά κανείς γη, που μέχρι πρόσφατα δεν είχε καμιά αξία. Συνήθως τα εισοδήματα που προέρχονται από την πώληση γης δεν επενδύονται αλλά καταναλώνονται. H πρακτική αυτή δεν είναι καθόλου βιώσιμη οικονομικά. Όσο κι αν λέμε ότι υπάρχει ακόμα γη για πώληση, αυτή (η γη) δεν είναι απεριόριστη.
Σαφώς μέσα από την οικοδομική δραστηριότητα απασχολούνται αρκετοί εργαζόμενοι. Όσο όμως κι αν θεωρείται η οικοδομή ένας μοχλός αναθέρμανσης της οικονομίας, δεν αποτελεί αναπτυξιακή στρατηγική, γιατί οι οικοδομές δεν παράγουν.
Στη Σέριφο, στο νησί απ' το οποίο κατάγομαι, όπως και στα υπόλοιπα νησιά δεν αναπτύσσονται νέες δραστηριότητες καθόλη τη διάρκεια του έτους παρά μόνο εποχιακά.
- Bρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σ' ένα αδιέξοδο;
- Yπάρχει διέξοδος, όμως αυτή δεν είναι απλή. Προϋποθέτει εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό κι ένα μακροχρόνιο σχεδιασμό. Xρειάζεται να αξιοποιηθούν οι πόροι των νησιών με μια προοπτική. Nα μπορούμε δηλ. να παράγουμε από τη χρήση των πόρων πολύ μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία, εφαρμογή τεχνολογίας και σειρά δράσεων που θα επιτρέψει στα νησιά αυτά να γνωρίσουν μια νέα ακμή. Yπάρχει η δυνατότητα να δημιουργήσει κανείς με μικρής κλίμακας υποδομές και με ποιότητα υπηρεσιών οικονομικές ή ερευνητικές δραστηριότητες (π.χ. συνεδριακός τουρισμός) και ν' απευθυνθεί σε επισκέπτες που αναζητούν την ποιότητα ζωής της μικρής κλίμακας σε τόπους όπως τα νησιά μας.
- Θεωρείται ότι η τοπική αυτοδιοίκηση στα νησιά προασπίζει όντως το δημόσιο συμφέρον;
- Έχω την εντύπωση ότι η τοπική αυτοδιοίκηση λειτουργεί όπως η κεντρική διοίκηση, δηλ. προασπίζει συμφέροντα κι όχι το δημόσιο συμφέρον. Oι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, υπό το άγχος της επανεκλογής τους, δεν βλέπουν μακροπρόθεσμα αλλά προσπαθούν στο χρόνο που διοικούν να κερδίσουν τη συμπάθεια κάποιων ομάδων. Δυστυχώς δεν διαπιστώνουμε αλλαγή νοοτροπίας εκ μέρους της τοπικής αυτοδιοίκησης, δηλ. να ενδιαφέρονται πραγματικά για τη βιωσιμότητα του τόπου τους.
- Tα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε τη διαμάχη της τοπικής αυτοδιοίκησης με το E' τμήμα του ΣτE και οικολογικών ομάδων, αναφορικά με την προστασία του περιβάλλοντος των νησιών. Που οδηγεί αυτή η αντιπαράθεση;
- H αντιπαράθεση αυτή δεν οδηγεί πουθενά. Oι πολίτες αναγκάζονται να κινηθούν όταν δεν βλέπουν διάλογο για την ανάπτυξη αλλά και τις αρχές να ολιγωρούν. Ωστόσο καιρός είναι οι δυο πλευρές να πάψουν να μονολογούν και να καθήσουν σ' ένα τραπέζι και να δουν ποια ανάπτυξη θέλουν για τα νησιά και να γίνουν οι αναγκαίοι συμβιβασμοί, αφού ξεκαθαρίσουν όλοι το τι θέλουν. Πριν οδηγηθούν λοιπόν κάποιοι στα δικαστήρια, είναι απαραίτητος ο διάλογος με όλους τους ενδιαφερόμενους.
- Ποια είναι η συνεισφορά των ακαδημαϊκών σε ζητήματα που άπτονται της ανάπτυξης και του περιβάλλοντος;
- Eυτυχώς ο ακαδημαϊκός χώρος επιτρέπει να μπορεί κανείς να κάνει δουλειά αποσυνδέοντας το από την καθημερινή πολιτική. Kι αυτό αποτελεί μια ασπίδα προστασίας για μας. Δεν σας κρύβω όμως ότι μια σειρά μελέτες που εκπονήσαμε για την ανάπτυξη των νησιών έμειναν στα συρτάρια, ενώ σε άλλες χώρες εφαρμόζονται προτάσεις όπως αυτές που έχουμε υποδείξει. Συμβάλουμε όμως μέσα από το καθαρά ακαδημαϊκό μας έργο να εκπαιδεύουμε ανθρώπους για την κοινωνία του αύριο.
- Tέλος, ως κυκλαδίτη πολίτη, τι σας ενοχλεί πιο πολύ σήμερα;
- Tο ότι δεν γίνεται καμιά προσπάθεια διαλόγου μεταξύ των εμπλεκομένων. Πιστεύω ακράδαντα ότι η άποψη που επικαλούνται τοπικοί άρχοντες και επιχειρηματίες περί ανάπτυξης είναι εσφαλμένη, κοντόφθαλμη και θα δημιουργήσει νέα αδιέξοδα πολύ σύντομα. Aν συμφωνήσουμε ότι στόχος όλων είναι η μακροπρόθεσμη ανάπτυξη του τόπου, είναι αναγκαίο να βρούμε τον τρόπο να τον υλοποιήσουμε.
- Σας ευχαριστώ για τη συζήτηση.
- Kι εγώ σας ευχαριστώ.
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011
ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΣ Α ΕΛΜΕ "Να μην πτωχεύσουν τα σχολεία "
Η κατάσταση στα σχολεία είναι πια εκρηκτική. Ακόμα λείπουν βιβλία, εκπαιδευτικοί. Οι σχολικές επιτροπές δεν έχουν χρήματα ούτε για να βάλουν πετρέλαιο. Τεράστια είναι τα χρέη προς τις ΔΕΚΟ. Εταιρεία παροχής φυσικού αερίου έκοψε το φυσικό αέριο σε σχολείο της Δραπετσώνας, λόγω χρεών, μέσα στο καταχείμωνο! Παιδιά, μαθητές μας υποσιτίζονται, έρχονται χωρίς μπουφάν στο σχολείο!
Χιλιάδες λαϊκές οικογένειες αδυνατούν να ανταποκριθούν ακόμα και στις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Τα χαράτσια έρχονται με τη μορφή χιονοστιβάδας, ο ΦΠΑ είναι στο 23%, οι εργοδότες, αποθρασυσμένοι από αυτήν την πολιτική, απαιτούν την πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, πληρώνουν όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, άμα θέλουν και βέβαια όσο θέλουν. Η ανεργία βρίσκεται μέσα σε κάθε σπίτι, σε πολλές περιπτώσεις εργάζεται μόνο ένα μέλος της οικογένειας, που προσπαθεί να συντηρήσει όλα τα υπόλοιπα. Τα παιδιά αυτών των οικογενειών μας είναι οι μαθητές μας.
Σε απελπιστική κατάσταση βρίσκονται χιλιάδες εκπαιδευτικοί, ιδιαίτερα όσοι εργάζονται μακριά από το σπίτι τους, όσοι είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν ενοίκιο. Αδυνατούν να τα φέρουν βόλτα, μετά την λεηλασία των μισθών, να καλύψουν τα έξοδα διαμονής, θέρμανσης, μετακίνησης κλπ.
Προετοιμάζονται χιλιάδες απολύσεις εκπαιδευτικών (δήλωση Ρέππα στο προεδρείο της ΑΔΕΔΥ).
Η βαρβαρότητα δεν έχει τέλος. Η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΕΕ, με την στήριξη των άλλων προθύμων, οδηγεί το λαό στην πλήρη χρεοκοπία. Επιβάλλουν ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα, για να στηρίξουν τα κέρδη των μονοπωλίων, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το καπιταλιστικό σύστημα. Τα μέτρα αυτά δεν παίρνονται μόνο για την περίοδο της κρίσης, είναι μέτρα που αφορούν κυρίως την περίοδο της ανάκαμψης. Είναι μόνιμου χαρακτήρα.
Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να βροντοφωνάξουμε:
«Ένας για όλους και όλοι για έναν. Καμιά θυσία την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία»!
Μαζί με τους γονείς, τους μαθητές μας, το λαό.
Ορθώνουμε φράγμα στη βαρβαρότητα, χτίζουμε τείχος λαϊκής αλληλεγγύης.
Απαιτούμε εδώ και τώρα:
ü Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη της λαϊκής οικογένειας για τις λειτουργίες της εκπαίδευσης. Έκτακτο κονδύλι από τον κρατικό προϋπολογισμό για όλες τις ανάγκες των σχολείων.
ü Αποκλειστικά δωρεάν πετρέλαιο, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο στα σχολεία με κρατική ευθύνη.
ü Παύση πληρωμών από τις σχολικές επιτροπές για τις πρώην ΔΕΚΟ και διαγραφή των μέχρι σήμερα χρεών.
ü Κανένα σχολείο να μη μείνει χωρίς θέρμανση. Άμεση επανασύνδεση της παροχής φυσικού αερίου όπου αυτή κόβεται. Απαλλαγή ΦΠΑ για τις σχολικές επιτροπές, που αφορούν τις δαπάνες για προμήθεια αναλωσίμων (δεν είναι δυνατόν να έχουν απαλλαγή ΦΠΑ οι πρεσβείες και όχι τα σχολεία!). Ρύθμιση εδώ και τώρα για αφορολόγητο πετρέλαιο (προνόμιο που έχουν οι εφοπλιστές, αλλά όχι τα σχολεία!).
ü Άμεση αντιμετώπιση των κρουσμάτων υποσιτισμού των παιδιών της λαϊκής οικογένειας που ήδη εκδηλώνονται και θα ενταθούν. Να βγει έκτακτο κρατικό κονδύλι για τους Δήμους έτσι που να παρέχεται ένα γεύμα (π.χ.σάντουιτς, γάλα, χυμός) σε όλα τα παιδιά.
ü Άμεση επίλυση του προβλήματος της μεταφοράς των μαθητών. Δωρεάν συγκοινωνίες για τους μαθητές.
ü Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων στους εκπαιδευτικούς (οδοιπορικά, εξετάσεις, δημόσια ΙΕΚ κτλ).
ü Να αποσυρθεί άμεσα η εγκύκλιος που τοποθετεί όλους τους αναπληρωτές στο ΜΚ 18.
ü Δωρεάν μεταφορά σε όλα τα μέσα (και τα ακτοπλοϊκά) των εκπαιδευτικών. Δωρεάν στέγαση για τους νεοδιόριστους και συμβασιούχους εκπαιδευτικούς. Άμεση κρατική επινοικίαση σε ξενοδοχεία, καταλύματα, κ.α. Επίδομα θέρμανσης σε όλους τους ωρομίσθιους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς. Ειδικά για τις παραμεθόριες περιοχές, επίδομα παραμεθορίου και στους ωρομισθίους.
ü Καμιά απόλυση-καμιά εφεδρεία. Άμεσο κλείσιμο-κατάληψη δημοσίων υπηρεσιών μόλις ανακοινωθούν. Κλιμακώνουμε με απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, πολύμορφους αγώνες διάρκειας.
Άμεσα προχωράμε σε:
· Κλεισίματα δρόμων, καταλήψεις, διαδηλώσεις σε Δημαρχεία, κλείσιμο σχολείων μαζί με γονείς, μαθητές, όλο το λαό, μόλις διαπιστωθεί ότι δεν υπάρχει πετρέλαιο, ρεύμα, νερό.
· Άμεση κινητοποίηση κάθε σχολείου σε κάθε κρούσμα υποσιτισμού, σε κάθε κρούσμα κοψίματος ρεύματος σε μαθητή.
· Συλλογική οργανωμένη άρνηση πληρωμής των χαρατσιών της ΔΕΗ. Βάζουμε λουκέτο στα ρολόγια. Οργανώνουμε ομάδες επανασύνδεσης του ρεύματος! Δεν αφήνουμε μόνο του κανένα συνάδελφο, κανένα γείτονα που δεν μπορεί να πληρώσει. Καλούμε τους εργαζόμενους στα συνεργεία της ΔΕΗ και στα εργολαβικά συνεργεία να μην προχωρήσουν σε καμιά επιχείρηση διακοπής ρεύματος.
Α ΕΛΜΕ Κυκλάδων
Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011
Μαθήματα αλληλεγγύης Α ΕΛΜΕ Κυκλάδων
Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Α ΕΛΜΕ Κυκλάδων
Η σχολική κοινότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια αναίσχυντη επίθεση ενάντια στην ίδια τη μαθησιακή διαδικασία, από εκείνους που υποτίθεται ότι έχουν ως θεσμικό έργο ακριβώς το αντίθετο. Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έχει στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα την παιδεία, τους μαθητές , τους εκπαιδευτικούς , τους γονείς. Δεν μας αφήνει άλλη επιλογή από τον αγώνα για την ανατροπή της πραξικοπηματικής κυβέρνησης Κεφαλαίου ΕΕ, ΔΝΤ. Από τα πρώτα θύματα της επίθεσης ενάντια στην παιδεία ήταν οι αντισταθμιστικοί θεσμοί, οι θεσμοί που άμβλυναν, ή τουλάχιστον έτσι σχεδιάστηκαν, την ταξική διαφοροποίηση, υποστηρίζοντας μαθητές που δεν παρακολουθούσαν απρόσκοπτα τα μαθήματα για διάφορους κοινωνικούς λόγους. Έτσι το σχολείο που ευαγγελίζεται η χούντα των αγορών που παριστάνει την κοινοβουλευτική κυβέρνηση πέταξε και το φύλλο συκής των υποστηρικτικών του θεσμών για να φανεί αυτό που πράγματι είναι: ένα απροκάλυπτα ταξικό σχολείο.
Η Α ΕΛΜΕ Κυκλάδων θέλοντας να εκφράσει έμπρακτα την ταξική αλληλεγγύη των μελών της προς τους μαθητές μας οργανώνει φέτος μαθήματα ταξικής αλληλεγγύης κατά νησί ή σχολείο ανάλογα με τις περιστάσεις. Τα μαθήματα αλληλεγγύης σκοπεύουν να στηρίξουν μαθησιακά τις πιο ευάλωτες κατηγορίες μαθητών, να μεταδώσει γνώση αλλά και δια του παραδείγματος, ταξικό-αγωνιστικό ήθος στα παιδιά μας.
Ταυτόχρονα επισημαίνουμε ότι η λειτουργία του θεσμού της ενισχυτικής διδασκαλίας είναι υποχρέωση της κεντρικής κυβέρνησης και δικαίωμα των μαθητών και των λαϊκών οικογενειών. Παραμένει πάγιο αίτημα του εκπαιδευτικού κινήματος η λειτουργία των αντισταθμιστικών θεσμών με ευθύνη οργάνωσης τους από το Υπουργείο Παιδείας.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να συνεισφέρουν σε ιδέες, διδασκαλία και οργάνωση. Τους καλούμε να δηλώσουν στο ΔΣ την καθ' οιονδήποτε τρόπο συμμετοχή τους στην προσπάθεια αυτή.
Καλούμε όσους μαθητές ή μαθήτριες ενδιαφέρονται για τα μαθήματα ταξικής αλληλεγγύης, να δηλώσουν τα μαθήματα που θα ήθελαν να παρακολουθήσουν στην διεύθυνση του σχολείου τους.
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011
Το πόθεν έσχες των κυκλαδιτών βουλευτών
Αναρτήθηκαν σήμερα, στην ιστοσελίδα της Βουλής, οι δηλώσεις «πόθεν έσχες» του 2009 βουλευτών, υπουργών και υφυπουργών. Δήλωση της περιουσιακής τους κατάστασης υπέβαλαν οι 300 εν ενεργεία βουλευτές, οι 22 ευρωβουλευτές, 189 τέως βουλευτές, οκτώ εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί, 13 τέως ευρωβουλευτές, 27 υπεύθυνοι οικονομικών των κομμάτων και 13 τέως υπεύθυνοι οικονομικών των κομμάτων.
Δείτε τη λίστα των «πόθεν έσχες» των κυκλαδιτών βουλευτών:
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ http://www.hellenicparliament.gr/userfiles/pothen/rigas_panagiotis_theofani/index.html
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΜΑΝΩΛΗΣ http://www.hellenicparliament.gr/userfiles/pothen/papamanolis_georgios_nikolaoy/index.html
ΒΡΟΥΤΣΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
http://www.hellenicparliament.gr/userfiles/pothen/vroytsis_ioannis_vasileioy/index.html
Δείτε τη λίστα των «πόθεν έσχες» των κυκλαδιτών βουλευτών:
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ http://www.hellenicparliament.gr/userfiles/pothen/rigas_panagiotis_theofani/index.html
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΜΑΝΩΛΗΣ http://www.hellenicparliament.gr/userfiles/pothen/papamanolis_georgios_nikolaoy/index.html
ΒΡΟΥΤΣΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
http://www.hellenicparliament.gr/userfiles/pothen/vroytsis_ioannis_vasileioy/index.html
Aρνούμαστε την ιδιωτικοποίηση της πλατείας
Κατά την περίοδο των φετινών Χριστουγέννων, διοργανώνονται στην πλατεία Μιαούλη εορταστικές εκδηλώσεις από σχολεία και φορείς του νησιού, με κυρίαρχη την κοινή εορτή των Νηπιαγωγείων. Οι πρωτοβουλίες αυτές αποδεικνύουν ότι σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή μπορεί να αποτυπωθεί το εορταστικό πνεύμα από ανθρώπους που ζουν και εργάζονται σε αυτόν τον τόπο, και με πρωταγωνιστές τα ίδια τα παιδιά, σε μια γιορτή που κατά κύριο λόγο τους ανήκει.
Την προηγούμενη εβδομάδα ένα σημαντικό μέρος της πλατείας Μιαούλη καταλήφθηκε από παιχνίδια τύπου «λούνα παρκ», που με την καταβολή ενός όχι ευκαταφρόνητου ποσού, προσφέρουν στιγμιαία απόλαυση στα παιδιά. Ταυτόχρονα η ένταση του ήχου και η δεσπόζουσα θέση των παιχνιδιών στο χώρο ακυρώνει οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα.
Η συγκεκριμένη ενέργεια, είτε είναι κερδοσκοπικού χαρακτήρα είτε καλύπτει κατά ένα μέρος μη κερδοσκοπικές πρωτοβουλίες, υποβάλλει κάθε οικογένεια στην υποχρεωτική καταβολή αντιτίμου, προκειμένου να επισκεφτεί το δημόσιο χώρο της πλατείας. Η εκβιαστική αυτή λογική αντί να συνάδει με το φιλανθρωπικό χαρακτήρα της εθελοντικής προσφοράς, καταργεί την ελεύθερη χρήση του δημόσιου χώρου από τους πολίτες και επιτείνει τις οικονομικές δυσκολίες των οικογενειών, καθώς τους υποχρεώνει να απολογηθούν για την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στην παιδική επιθυμία. Ταυτόχρονα, η παραμονή των παιχνιδιών για ένα μήνα, θα στερήσει από ένα σημαντικό μέρος οικογενειών τη δυνατότητα προσέγγισης της πλατείας ακόμα και στις μέρες των Χριστουγέννων.
Ως γονείς αρνούμαστε την ιδιωτικοποίηση της κεντρικής πλατείας του νησιού μας. Διεκδικούμε το δικαίωμα των παιδιών στο παιχνίδι και στη διασκέδαση, ανεξαρτήτως οικονομικής δυνατότητας. Ζητάμε από το Δήμο και τη Δημοτική Κοινότητα Ερμούπολης την άμεση απομάκρυνση των παιχνιδιών τύπου λούνα παρκ από την πλατεία και τη μετεγκατάστασή τους σε άλλο σημείο της πόλης, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
Η πλατεία, οι δημόσιοι χώροι και οι παιδικές χαρές αποτελούν κέντρα ελεύθερης παιδικής έκφρασης και δημιουργίας.
Σύλλογος γονέων & κηδεμόνων 3ου Δημοτικού & 3ου Νηπιαγωγείου Σύρου
& Σύλλογος Διδασκόντων 3ου Δημοτικού Σχολείου Σύρου
Εκλογές στην Α ΕΛΜΕ Κυκλάδων
Στην Ερμούπολη 9 Δεκεμβρίου 2011, συνεδρίασε υπό την προεδρία του Δικαστικού Αντιπροσώπου η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή που εκλέχτηκε από τη Γενική Συνέλευση της Ε.Λ.Μ.Ε. Α΄ Κυκλάδων
Θέμα της συνεδρίασης η διεξαγωγή των αρχαιρεσιών για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου και νέας Ελεγκτικής Επιτροπής για το συνδικαλιστικό έτος 2011 – 2012.
Τα αποτελέσματα που προέκυψαν είναι τα εξής:
Α) Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Εγγεγραμμένα μέλη (οικονομικά τακτοποιημένα): 385
Ψήφισαν : 380
Έγκυρα ψηφοδέλτια : 346
Άκυρα ψηφοδέλτια :08
Λευκά ψηφοδέλτια :26
Έλαβαν
Ι) «Ανεξάρτητη ΣΥΝΔικαλιστική Εκπαιδευτική Κινηση - Α.ΣΥΝΔ.Ε.ΚΙ(Συνδικαλισμός χωρίς κόμματα)»: ψήφοι 50 και μία (1) έδρα
ΙΙ) «ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ-ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ» : ψήφοι 174 και τέσσερις (4) έδρες
ΙΙΙ) «ΕΣΑΚ-ΔΕΕ-Το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το Π.Α.ΜΕ εκπαιδευτικών»: ψήφοι 61 και μία (1) έδρα
ΙV) «ΠΑΣΚ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ Δ.Ε. Ν. ΚΥΚΛΑΔΩΝ»:ψήφοι 61 και μία (1) έδρα
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011
«We all partied»
Η πρώτη έκπληξη που περίμενε τον κρατούμενο μόλις έφτανε στο Άουσβιτς ήταν ότι αυτοί που τον γρονθοκοπούσαν και ούρλιαζαν ακατανόητες διαταγές μες στʼ αυτιά του δεν ήταν Ες-Ες, αλλά συγκρατούμενοί του που αντάλλασσαν τη συνεργασία με τον εχθρό με μικρά ή μεγαλύτερα προνόμια, οι διαβόητοι «Κάπος». Ο Πρίμο Λέβι περιγράφει κάποιον που προδίδει τον συνένοχό του σε μια κλοπή και τον αφήνει να μαστιγωθεί, προκειμένου να μπορέσει να θέσει υποψηφιότητα για λαντζέρης. Κάποτε η αμοιβή ήταν λίγο μεγαλύτερη μερίδα φαγητού, ποσότητα κρίσιμη όμως για να μπορέσει κανείς να επιζήσει. Ένας μεγαλοδιευθυντής σημαντικής χημικής βιομηχανίας εξασφαλίζει το προνόμιο να πλένει το καζάνι των Πολωνών εργατών και έτσι κερδίζει μισή καραβάνα σούπας παραπάνω καθημερινά, και φτάνει στο τέλος να αναλάβει καθήκοντα στην επιλογή των «κατάλληλων προς εργασία» κρατουμένων. Ο Λέβι περιγράφει ωμά πως αυτοί που έφτασαν στον πάτο δεν επέστρεψαν για να διηγηθούν τι συνέβη. Η πλειονότητα αυτών που επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα κατάφεραν χάρη σε προνόμια τέτοιου τύπου. Οι Ναζί ανέθεταν σε Εβραίους από μικροδουλειές, όπως η συλλογή των χρυσών δοντιών και των μαλλιών, μέχρι τη διαχείριση των κρεματορίων. Μάλιστα η αρμόδια «Ειδική Ομάδα», για τελετή μύησης έκαιγε τα πτώματα των προκατόχων της στο ίδιο πόστο. Κατά βάθος, αυτό που ο Λέβι ονομάζει «το δαιμονικότερο έγκλημα του εθνικοσοσιαλισμού» είναι η υπηρεσία που πρόσφεραν στο καθεστώς όλοι αυτοί οι κρατούμενοι που συνεργάστηκαν με τους φονιάδες τους, δημιουργώντας μια γκρίζα ζώνη που θολώνει τα νερά, στερεί από τα θύματα την αθωότητά τους, τα εκφυλίζει και τα διαφθείρει. Ένα τέτοιο καθεστώς δεν θα επέτρεπε ποτέ την αγιοποίησή τους. Φροντίζει ώστε ο θύτης να μπορεί να πει θριαμβευτικά πως είναι άξια της μοίρας τους.
Το σοκ της ανάγνωσης των βιβλίων του Λέβι (με πρώτο το αριστουργηματικό «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος») οφείλεται μεταξύ άλλων και στην παρρησία με την οποία έχει παρουσιάσει τη συνεργασία των κρατουμένων με τον εχθρό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, προσθέτοντας ωστόσο πως όποιος δεν πέρασε από το Λάγκερ δεν μπορεί να κρίνει. Είναι δύσπεπτο το συμπέρασμα πως ποτέ, ακόμη και στην περίπτωση της πιο ακραίας θηριωδίας, όπως είναι το ολοκαύτωμα και ειδικότερα το Άουσβιτς, ποτέ δεν μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα τους θύτες από τα θύματα. Υπάρχει πάντοτε μια γκρίζα ζώνη, μια περιοχή διάχυτης, μολυσματικής συνενοχής. Το επιχείρημα του Λέβι είναι πως παρʼ όλʼ αυτά, όσο κι αν ο ίδιος ή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν φονιά, ο ίδιος υπήρξε θύμα και όχι φονιάς, και το να συγχέει κανείς τις δύο κατηγορίες σημαίνει ηθική αρρώστια, εστετίστικη εκζήτηση ή σημάδι συνενοχής. Προφανώς δεν χρειάζεται να μας υπενθυμίσει κανείς ότι δεν ζούμε στο Άουσβιτς και ότι το άλμα προς τη σημερινή εποχή είναι τεράστιο, αλλά το δικαίωμα του παραλληλισμού μάς το δίνει ο ίδιος ο Λέβι, όταν λέει πως το διάστημα που χωρίζει τους θύτες από τα θύματα δεν είναι ποτέ κενό, και πως πρέπει να το γνωρίσουμε όχι μόνο για να προστατευτούμε σε μια ανάλογη δοκιμασία, αλλά «ακόμη και αν απλώς θέλουμε να αντιληφθούμε αυτό που συμβαίνει σε μια μεγάλη βιομηχανική μονάδα». Ο Λέβι δεν είναι μόνο κάποιος που μεταφέρει τη μαρτυρία του Άουσβιτς, όπως ταπεινά αυτοπεριγράφεται, είναι δοκιμιογράφος πρώτης γραμμής, ικανός στοχαστής των ανθρωπίνων. Παρουσιάζοντας το τελευταίο του βιβλίο πριν την αυτοκτονία του το 1987 («Αυτοί που βούλιαξαν κι αυτοί που σώθηκαν») ως κείμενο σκέψης, όχι ανάμνησης, ανοίγει τον δρόμο για να εφαρμόσουμε τα συμπεράσματά του σε πεδία κατά τα λοιπά μη συγκρίσιμα. Η ιστορική φράση λοιπόν του μισητού αντιπροέδρου, το περίφημο «Τα φάγαμε όλοι μαζί», συνοψίζει τη συνειδητή, συνειδητότατη στρατηγική ενοχοποίησης των θυμάτων, με σκοπό ακριβώς να αμβλύνει την κριτική τους, να τους στερήσει την αθωότητα, και τέλος να ελαφρύνει τη συνείδηση του θύτη. Το νόημα της φράσης είναι πως αγνοείται η διάσταση της τοκογλυφίας και η έμφαση μεταφέρεται στους σπάταλους λαούς, που ζουν πάνω από τις δυνάμεις τους παράγοντας ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Δεν πρόκειται λοιπόν για μάχη ανάμεσα στους λίγους και τους πολλούς, αλλά για μάχη μιας απρόσεκτης, εφηβικής κοινωνίας, με τον κακό εαυτό της.
Αρκεί να θυμίσουμε το «We all partied», το ίδιο επιχείρημα μεταφρασμένο ιρλανδιστί, για να αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ιδιοσυγκρασιακή αμετροέπεια του υπεραυθάδους αντιπροέδρου, αλλά για καλοσχεδιασμένη επικοινωνιακή τρίπλα.
Αυτό για το οποίο κατηγορείται ο λαός είναι πως τόλμησε να φάει τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι όπου γίνεται το μεγάλο φαγοπότι. Όταν ο ανθρωπάκος που παρακάλεσε για να διορίσει το παιδί του εξισώνεται με τον απατεώνα που θησαύρισε παίρνοντας μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα και νομοθέτησε το ακαταδίωκτο της κομπίνας του ή το χρυσό αγόρι που φρόντισε να άρει τους ρυθμιστικούς περιορισμούς στην τοκογλυφία, είναι χρήσιμο να θυμίζουμε ότι, πρώτον, πάντα υπάρχει μια γκρίζα ζώνη, ακόμη και στα ειδεχθέστερα εγκλήματα και, δεύτερον, ότι αυτή η γκρίζα ζώνη δεν καταργεί τη διάκριση θύτη και θύματος, όσο και αν το θέλουν οι πραγματικοί υπαίτιοι της καταστροφής. Η εξουσία διαφθείρει με μικροπρονόμια, όπως ο μαφιόζος απαιτεί από τον μυούμενο να βάψει τα χέρια του με αίμα. Ο υδραυλικός και ο γιατρός που δεν κόβουν απόδειξη αποτελούν την παντιέρα της γκρίζας ζώνης που χρησιμεύει για να δειχθεί ότι βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι της συνενοχής για το αδιέξοδο.
Ζητούμενο της διαυγούς κρίσης είναι να μπορεί να αντιλαμβάνεται τις συνάφειες, αλλά να μην παραβλέπει τις διαφορές.
|
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011
Γιατί δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο;
H αναγκαιότητα των πανεπιστημίων για την πρόοδο και την ευημερία του τόπου είναι αναμφισβήτητη. Η σημερινή μορφή του πανεπιστημίου είναι αποτέλεσμα του διαφωτισμού, της χειραφέτησης των ανθρώπων από τα δεσμά του σκοταδισμού. Με πρόσχημα την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση πραγματοποιείται μια επίθεση στο δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο η οποία εκδηλώνεται με μείωση των ήδη πενιχρών χρηματοδοτήσεων, αναστολή διορισμών και περικοπές σε ακαδημαϊκό και διοικητικό προσωπικό.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι ο μόνος χώρος στον οποίο η έρευνα και η διδασκαλία μπορούν να πραγματοποιηθούν ανεξάρτητα από πιέσεις ιδιωτικών συμφερόντων. Το δημόσιο πανεπιστήμιο συντηρείται από το σύνολο των πολιτών και επιστρέφει ανταποδοτικά σε αυτούς. Ενδεικτικά για την περίπτωση της Σύρου αναφέρουμε τη συνεισφορά του Πανεπιστημίου Αιγαίου στον πολιτισμό και τα δρώμενα της κοινωνίας του νησιού με την Κινηματογραφική Λέσχη της Βιβλιοθήκης, τις εκθέσεις με έργα του προσωπικού και των φοιτητών, την υποστήριξη του ετήσιου Φεστιβάλ Animasyros, τις ανοικτές εκδηλώσεις των φοιτητών όπως το REACT Festival, τη διοργάνωση συνεδρίων και ημερίδων διεθνούς ενδιαφέροντος, τη χρήση χώρων του Πανεπιστημίου για συνελεύσεις τοπικών φορέων, σεμινάρια και ανοικτές διαλέξεις, την τεχνική/επιστημονική συμβολή σε τοπικά έργα όπως η δικτύωση των σχολείων, το μητροπολιτικό δίκτυο Ερμούπολης. Το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο έφερε στη Σύρο εκατοντάδες νέους ανθρώπους. Έφερε παλιούς και δημιούργησε νέους επιστήμονες οι οποίοι ζουν στο νησί, πολλοί από αυτούς παραμένουν και διαχέονται στην τοπική κοινωνία με όσα θετικά αυτό συνεπάγεται για την οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου.
Το δωρεάν πανεπιστήμιο εξασφαλίζει ότι όλοι όσοι θέλουν έχουν πρόσβαση στη γνώση. Η μόρφωση δεν είναι ανταλλακτικό προϊόν και δεν μπορεί να είναι προνόμιο των λίγων, οικονομικά εχόντων. Το δωρεάν πανεπιστήμιο διασφαλίζει την ισότητα των πολιτών απέναντι στο δικαίωμα στη γνώση και την αξιοπρεπή εργασία. Τα φοιτητοδάνεια που προτείνονται ως εναλλακτική θα έχουν ως αποτέλεσμα τη μακροχρόνια ομηρία των νέων από τις τράπεζες που κρατούν δέσμια τη χώρα. Η διάλυση των τμημάτων και η εισαγωγή κύκλων (ή ελλείψεων;) σπουδών σε συνδυασμό με τη δια βίου μάθηση παράγουν πιστοποιητικά ανεργίας και δια βίου επισφάλειας.
Η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας δεν μπορεί να αποτελέσει πρόσχημα για τη συρρίκνωση των πανεπιστημίων σε βαθμό που να αδυνατούν να λειτουργήσουν. Το κράτος χρηματοδοτεί ελάχιστα την παιδεία στο σύνολό της από τον τακτικό προϋπολογισμό. Ενδεικτικά στη Σύρο οι τακτικοί καθηγητές είναι μισοί σε αριθμό από τους συμβασιούχους. Οι συμβασιούχοι πληρώνονται, εκ των υστέρων, κλάσματα αντί του συνόλου του έργου που προσφέρουν. Μεγάλο μέρος των κονδυλίων για τη λειτουργία του έρχονται από την ευρωπαϊκή ένωση ή το ταμείο μηχανικών. Οι κτιριακές δομές έχουν στην πλειοψηφία τους παραχωρηθεί από το Δήμο. Οι διοικητικοί υπάλληλοι ως υπαγόμενοι στο Υπουργείο Παιδείας ήταν οι πιο κακοπληρωμένοι του δημοσίου. Με το ενιαίο μισθολόγιο πλέον οι μισθοί όλων των δημοσίων υπαλλήλων εξισώθηκαν προς τα κάτω. Οι διοικητικές υπηρεσίες ήταν και είναι υποστελεχωμένες. Μεγάλο μέρος των αναγκών καλύπτεται από συμβασιούχους. Το ακαδημαϊκό και διοικητικό προσωπικό δεν είναι ούτε υπεράριθμο ούτε χρυσοπληρωμένο.
Η εφεδρεία στους διοικητικούς υπαλλήλους και ο δήθεν εκσυγχρονισμός των πανεπιστημίων με το νέο νόμο για την παιδεία είναι προφάσεις για την παραπέρα μείωση προσωπικού και κονδυλίων για τα πανεπιστήμια προκειμένου να εξοικονομηθούν πόροι για την χρηματοδότηση των “υποχρεώσεων” της χώρας σε ντόπιους και ξένους δανειστές. Είναι κοινή διαπίστωση ότι η αποπληρωμή του υπέρογκου ελληνικού χρέους είναι αδύνατη. Το πολιτικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το απλό: Τα λεφτά να δοθούν στη δημόσια παιδεία ή στις τράπεζες;
Αρνούμαστε να δεχτούμε τη συρρίκνωση του δημόσιου πανεπιστημίου. Αρνούμαστε την παράδοσή του στους μηχανισμούς της αγοράς. Τα χρήματα του ελληνικού λαού να πάνε στη δημόσια παιδεία και όχι στους διεθνείς τοκογλύφους.
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΜΟΝΑΔΑΣ ΣΥΡΟΥ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
“O,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό;”
Αντιγράφουμε αποσπάσματα από κείμενο του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος ΕΜΠ, Μάρτιος 2009 («ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ ΑΠΟ ΧΡΗΣΕΙΣ ΑΝΑΨΥΧΗΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ»)
"Μια κτισμένη και κατοικημένη περιοχή μπορεί να λέγεται πόλη όταν σε αυτήν αναπτύσσονται αστικές σχέσεις, όταν δηλαδή αυτή δίνει στέγη όχι μόνο στους κατοίκους της αλλά στις σχέσεις των ανθρώπων που την κατοικούν. (...) Οι δημόσιοι χώροι είναι ο τόπος όπου είναι δυνατό να εμφανιστούν και να αναπτυχθούν αυτές οι σχέσεις των ανθρώπων. Είναι οι τόποι όπου κατ’ εξοχήν δεν μπορούν να υπάρξουν οικονομικοί και κοινωνικοί αποκλεισμοί.
"Μια κτισμένη και κατοικημένη περιοχή μπορεί να λέγεται πόλη όταν σε αυτήν αναπτύσσονται αστικές σχέσεις, όταν δηλαδή αυτή δίνει στέγη όχι μόνο στους κατοίκους της αλλά στις σχέσεις των ανθρώπων που την κατοικούν. (...) Οι δημόσιοι χώροι είναι ο τόπος όπου είναι δυνατό να εμφανιστούν και να αναπτυχθούν αυτές οι σχέσεις των ανθρώπων. Είναι οι τόποι όπου κατ’ εξοχήν δεν μπορούν να υπάρξουν οικονομικοί και κοινωνικοί αποκλεισμοί.
Κάθε οικονομική συναλλαγή που πραγματοποιείται σε έναν «δημόσιο» χώρο, του αναιρεί το δικαίωμα να λέγεται δημόσιος, γιατί αυτομάτως δημιουργεί αποκλεισμό του χώρου από ομάδες ατόμων που δεν θέλουν ή δεν έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν την «ιδιωτική» οικονομική συναλλαγή. Κύριο χαρακτηριστικό των δημόσιων χώρων είναι η λειτουργία τους ως χώροι-τόποι συνάντησης ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα.
Οι πραγματικοί δημόσιοι χώροι είναι αυτοί όπου εκεί συναντιούνται με φυσικό τρόπο διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, διαφορετικές ηλικίες. Οι δημόσιοι χώροι πρέπει να αποπνέουν το αίσθημα ότι ανήκουν στους ίδιους τους χρήστες, τους κατοίκους της πόλης.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία μεγάλη αλλαγή στη χρήση των ελεύθερων κοινόχρηστων χώρων. Η εικόνα και η λειτουργία του δημόσιου χώρου αλλοιώνονται και μαζί με αυτά η αντιμετώπισή του από τους κατοίκους της πόλης. Ο δημόσιος χώρος μετατρέπεται πολλές φορές σε χώρο κατανάλωσης και αυτό έχει εντυπωθεί στις νέες γενιές. Έτσι λοιπόν, εκλείπει από την μνήμη τους, η διαβίωση σε δημόσιους χώρους, η χρήση τους ως τόπων ελεύθερης συνάντησης.”
Φυσικά, θα αντιτείνει κάποιος ότι “Η νομοθεσία δίνει τη δυνατότητα στους δήμους να μισθώνουν μέρος των δημόσιων χώρων σε ιδιώτες για εκμετάλλευση αυτών.
(...)Επίσης έχει τη δυνατότητα να μισθώσει μέχρι και το 70% της επιφάνειας μιας πλατείας σε ιδιώτες προς εκμετάλλευση του χώρου. Παράλληλα, του δίνεται η δυνατότατη να διαθέσει και το υπόλοιπο τμήμα της 30% με την προϋπόθεση ότι δεν κωλύει την ομαλή λειτουργία της πλατείας.
(...) Από την πολεοδομική νομοθεσία όπως και από τη σχετική νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) είναι ξεκάθαρο ότι στους κοινόχρηστους χώρους επιτρέπονται μόνο μερικές κατηγορίες ελαφρών κατασκευών.(...) Επιτρέπονται επίσης προσωρινές λυόμενες κατασκευές για γιορτές με συγκεκριμένο σύντομο χρόνο παραμονής.”
Το ερώτημα που τίθεται μετά τα παραπάνω δεν είναι απλώς το γνωστό “ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό;”, αλλά εάν η όποια επιλογή ενός Δήμου που εκπροσωπεί -ή, εν πάση περιπτώσει, πρέπει να εκπροσωπεί- το σύνολο των πολιτών του, αρκεί να είναι νόμιμη ή οφείλει να κινείται σ' ένα πλαίσιο κοινωνικών και αξιακών προτεραιοτήτων.
Σήμερα, που ο πολίτης βιώνει -κάποιες φορές ανατριχιαστικά- τη συρρίκνωση του βιοτικού του επιπέδου, αλλά κυρίως τη συρρίκνωση του ως μέτοχος στα κοινά και στη διαμόρφωση των αποφάσεων, το τελευταίο που θα πρέπει να προτάσσει ο Δήμος, επικαλούμενος ως συνήθως τη νομιμότητα των πράξεων του, είναι η συρρίκνωση και η συνακόλουθη ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου εκχωρώντας μεγάλο μέρος του στη μονοπωλιακή εμπορευματική χρήση του.
Εάν ο Δήμος επιθυμούσε να προσδώσει χαρούμενη ατμόσφαιρα στην Πλατεία ... για τα παιδιά κυρίως, η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής όφειλε, εκ του τίτλου της τουλάχιστον, να στείλει το μήνυμα στην κοινωνία ότι η χαρά, η ψυχαγωγία, “η ποιότητα ζωής” δεν είναι συνυφασμένα με την κατανάλωση, αποδομώντας έτσι στην πράξη το στερεότυπο μοντέλο του “καταναλωτή” και χτίζοντας το μοντέλο του δημιουργού, του συμμέτοχου ... του πολίτη τελικά.
Θα μπορούσε -καταθέτουμε απλώς μια ιδέα- να καλέσει τους πολίτες, όσοι επιθυμούν, να φέρουν στην πλατεία παλιά δέντρα που πιθανά έχουν, να γίνει στην πλατεία εργαστήρι κατασκευής παιχνιδιών, κι όλοι μαζί, γονείς, παιδιά, παππούδες, γιαγιάδες, δάσκαλοι, να έστηναν συλλογικά και συμμετοχικά ένα πανηγύρι στολισμού του ... δημόσιου χώρου, του ... χώρου τους.
Πόλη χωρίς πολίτες ... δεν υπάρχει, όπως και χώρα άλλωστε.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
Πολιτική Κίνηση Συνασπισμού Σύρου-Μυκόνου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)