Μια άλλη άποψη για τη Γυάρο

Δύο φορές έχει βρεθεί εξόριστος στη Γυάρο ο 99χρονος σήμερα, τέως βουλευτής της ΕΔΑ, Γιάννης Παπαδημητρίου. Την πρώτη μετά τον εμφύλιο, καταδικασμένος σε θάνατο και τη δεύτερη επί χούντας, με συνεξόριστη μάλιστα τη σύζυγό του Ευαγγελία. Βλέπει όμως θετικά «μια σχετικά ήπια επένδυση καθαρής ενέργειας» στο νησί.

Αξίζει να διαβάσουμε την επιστολή που έστειλε στο «7» με αφορμή το ρεπορτάζ της Δήμητρας Μυρίλλα (17/10):
«Για όσους περάσαμε κάποια από τα πιο ανθηρά χρόνια της ζωής μας εκεί», γράφει ο κ. Παπαδημητρίου, «μας απογοητεύει το γεγονός ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια η πατρίδα δεν έχει δείξει το ενδιαφέρον και τη στοργή που θα όφειλε σε έναν τόπο με τόσο συμβολισμό και τόση ιστορία. Θλιβόμαστε από το γεγονός πως η περιοχή της Γυάρου αναφέρεται ακόμα στους σύγχρονους ναυτικούς χάρτες ως απαγορευμένη ζώνη, πεδίο βολής του πολεμικού μας ναυτικού! Είμαι σίγουρος ότι η Γυάρος με την ιστορικότητά της και με κατάλληλα έργα ανάπλασης και ανάδειξης των χώρων της από το υπουργείο Πολιτισμού θα μπορούσε να είναι όχι απαγορευμένη ζώνη, αλλά πόλος έλξης επισκεπτών απ' ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό μάλιστα θα βοηθούσε και οικονομικά τα γύρω κατοικημένα νησιά, σίγουρα τη Σύρο, απ' όπου με κέντρο την Ερμούπολη θα ήταν δυνατό να διοργανώνονται τακτικά επισκέψεις και εκδηλώσεις. Κάτι αντίστοιχο άλλωστε νομίζω πως γίνεται (και ας μου επιτραπεί τεχνικά και μόνο ο παραλληλισμός) με τη Σπιναλόγκα στο Λασίθι.
Ομως αυτό που δεν έγινε κατά τις πρόσφατες περιόδους που η πολιτεία μας μπορούσε και ξόδευε αλόγιστα συχνά σε μη ανταποδοτικές πολιτιστικά, κοινωνικά ή οικονομικά δράσεις, πώς θα ήταν δυνατό να γίνει σήμερα με τη στενότητα που υπάρχει; Ας σταθούμε λοιπόν ψύχραιμα μια φορά επιτέλους και ας δούμε με ανοιχτό πνεύμα τις δυνατότητες που δίνει το σημερινό γίγνεσθαι. Για σταθείτε λιγάκι! Γιατί να μην μπορούσε να συνδυαστεί μια σχετικά ήπια επένδυση καθαρής ενέργειας με την ανάδειξη επιτέλους του ιστορικού αυτού τόπου; Γιατί να μην μπορούν να συνυπάρξουν οι φυλακές, μνημεία πια, με ένα υβριδικό σύστημα καθαρών μορφών ενέργειας πάνω στο νησί; Γιατί να μην μπορεί να είναι αυτό το φωτεινό μέλλον της Γυάρου, αυτού του κάποτε καταραμένου τόπου; Ερημονήσι είναι άλλωστε η Γυάρος. Δεν έχει οικισμούς που να αλλοιώνεται η φυσιογνωμία του κυκλαδικού χώρου από τις "αναθεματισμένες" (για κάποιους σωστά, για άλλους λάθος) ανεμογεννήτριες. Ούτε δε την πληθώρα και την οικουμενικότητα των αρχαίων μνημείων της Δήλου διαθέτει. Κι από την άλλη, η επένδυση σε ανεμογεννήτριες δεν είναι δα και καμιά επένδυση αλουμίνας ή εξόρυξης χρυσού ή διυλιστηρίου πετρελαιοειδών ή διαλυτηρίου πλοίων ή κάτι τέτοιο που αναμφίβολα δεν θα το άντεχε το κυκλαδικό περιβάλλον».
Ο κ. Παπαδημητρίου αναγνωρίζει ότι «από τις επενδύσεις τύπου "φαστ τρακ" (γιατί φοβάμαι ότι προς τα εκεί πάμε) πρώτα και κύρια το ντόπιο και το ξένο μεγάλο κεφάλαιο, οι έχοντες και οι κατέχοντες θα ωφεληθούν. Αν είναι όμως να γίνει κάτι τέτοιο, ας μεριμνήσει το υπουργείο Πολιτισμού και ας βάλουμε μέσα στο επενδυτικό πλάνο την υποχρέωση όχι μόνο της προστασίας του χώρου αλλά και της εκτέλεσης όλων των σχεδίων και έργων υποδομής για την ανάδειξή του (...). Θα είχε κι αυτό το συμβολισμό του και θα μας τιμούσε ιδιαίτερα κι εμάς τους 22.000 πολιτικούς κρατούμενους που περάσαμε από τη Γυάρο τα νεότερα χρόνια».*

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=217955