ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Oλοι στο δρόμο για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης

Μπροστά στην πλήρη χρεοκοπία της κυβερνητικής πολιτικής του Μνημονίου και της Τρόικας που βυθίζει τους εργαζόμενους στη φτώχεια, την ανεργία και την ελαστική απασχόληση, η εργοδοσία, το κεφάλαιο και οι διεθνείς πιστωτικοί οργανισμοί απαντούν με ένα νέο ακόμα πιο βάρβαρο Μνημόνιο που επιδιώκει να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα και να καταργήσει ότι απέμεινε από το κοινωνικό κράτος. Το πακέτο εκποίησης της δημόσιας περιουσίας των 50 δις ευρώ και ο νέος γύρος των περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες και τα εργατικά εισοδήματα αποδεικνύουν σε όλους πως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το δημόσιο χρέος για μια ιστορικών διαστάσεων αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου. Η κρίση των δημοσιονομικών του κράτους χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός και πρόσχημα για τη μετατόπιση της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και την επιβολή του νόμου της αγοράς και του ανταγωνισμού σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής.

Οδηγούμαστε πλέον σε ένα φαύλο κύκλο λαϊκών θυσιών, καθώς κάθε επικαιροποιημένο Μνημόνιο οδηγεί σε μια νέα εκτόξευση του δημόσιου χρέους και άρα νομιμοποιεί ένα νέο γύρο αντιλαϊκών μέτρων και τη χρονική παράταση της επιτήρησης και των αυστηρών δημοσιονομικών κριτηρίων. Την ίδια στιγμή, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που προωθεί η Ε.Ε επιδιώκει να δεσμεύσει ακόμα και με συνταγματικές ρυθμίσεις το μηδενισμό των ελλειμμάτων και τον αυστηρό δημοσιονομικό έλεγχο των δημόσιων δαπανών, μετατρέποντας την πολιτική λιτότητας σε συνταγματική υποχρέωση κάθε χώρας, καταργώντας ουσιαστικά το νόημα και το περιεχόμενο κάθε δημοκρατικής αντιπαράθεσης και εκλογικής διαδικασίας. Είναι ολοφάνερο ότι η κρίση του καπιταλισμού ωθεί τις πιο ισχυρές μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε μια πρωτοφανή κοινωνική επιθετικότητα και  ολοκληρωτική νοοτροπία απέναντι σε κάθε κοινωνικό δικαίωμα και λαϊκή πολιτική παρέμβαση. Πίσω από τη συζήτηση για τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος είναι ολοφάνερο πλέον ότι κρύβεται η ανάγκη του κεφαλαίου να μετατρέψει τη χρεοκοπία του συστήματος σε χρεοκοπία των εργαζομένων, προκειμένου να οικοδομηθεί ένας νέος γύρος εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.

Δε μπορούν πλέον να υπάρχουν αυταπάτες για την πολιτική της κυβέρνησης του Μνημονίου. Μόνο τα λεφτά που έχουν δοθεί μέχρι σήμερα στις τράπεζες, από τις κυβερνήσεις Ν.Δ και ΠΑ.ΣΟ.Κ, προσεγγίζουν τα 110 δις, το ποσό, δηλαδή, του περιβόητου δανείου της τρόικας που βυθίζει τους εργαζόμενους στην απόγνωση! Και όλα αυτά, μάλιστα, τη στιγμή που η ανεργία καλπάζει φτάνοντας, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στο 14% , παράλληλα με το 1 εκατομμύριο εργαζομένων που απασχολείται σε διάφορες ελαστικές και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, με την προοπτική, μάλιστα, της γενίκευσης  της ελαστικής εργασίας των 700 και 600 ευρώ σε όλο το εύρος της οικονομίας. Η χώρα από την πλευρά του εργαζόμενου κόσμου βαδίζει σταθερά στις συνθήκες της κρίσης του Μεσοπολέμου.

Το  Δια Βίου Μνημόνιο

Ο νέος γύρος των αντιλαϊκών ανατροπών που προετοιμάζουν περιλαμβάνει:

·         Νέες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα, μέσω της  γενίκευσης των κλαδικών και ατομικών συμβάσεων εργασίας και στο δημόσιο τομέα με την προώθηση του νέου μισθολογίου

·         Ξεπούλημα στο μεγάλο κεφάλαιο της ενέργειας, του νερού, του ορυκτού πλούτου, των συγκοινωνιών, των δασών, των παραλιών, των πάντων.

·         Κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών, των επικουρικών συντάξεων, νέα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67

·         Αύξηση της ανεργίας και χρησιμοποίηση της ως μέσο για την παραπέρα γενίκευση της μαύρης εργασίας και την πειθάρχηση της εργατικής τάξης. Αντικατάσταση της πολιτικής για την απασχόληση και της δημόσιας  υποχρέωσης για δημιουργία σταθερών και μόνιμων θέσεων εργασίας, από τη δια βίου μάθηση, δηλαδή την εργατική περιπλάνηση μεταξύ κατάρτισης, ανεργίας και ελαστικής εργασίας. Παράλληλα αναπροσαρμογή της εκπαίδευσης, σύμφωνα με το μοντέλου του νέου ελαστικά εργαζόμενου και δια βίου καταρτιζόμενου.   

·         Αποδόμηση του κοινωνικού κράτους με το κλείσιμο-συγχώνευση σχολείων, πανεπιστημιακών τμημάτων, νοσοκομείων. Μετατροπή των κοινωνικών δικαιωμάτων της μόρφωσης και της υγείας σε ατομικές υποχρεώσεις που πρέπει να παρέχονται στη βάση αγοραίων κριτηρίων.

   Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία σε ρόλο υπονομευτή των αγώνων.

Το κύριο ζήτημα για τον κόσμο της εργασίας δεν είναι, ωστόσο, η περιγραφή του εφιαλτικού τοπίου που οικοδομείται τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.  Το επίδικο  είναι η διαμόρφωση των αναγκαίων πολιτικών και κινηματικών όρων για την ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος, για την αντεπίθεση του κόσμου της εργασίας και την ήττα και ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης- Ε.Ε-ΔΝΤ. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είναι μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι. Δε διαπραγματεύονται απλά τα δικαιώματα μας, αλλά προετοιμάζουν το έδαφος για την αποδοχή των νέων αντιλαϊκών μέτρων, την ίδια στιγμή που σκορπούν την απογοήτευση και συμβάλλουν στην απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών της εργατικής βάσης. Η γραφειοκρατία στη σημερινή συγκυρία, όχι μόνο δεν είναι χρήσιμη για τα ταξικά μας συμφέροντα, αλλά είναι επικίνδυνη και εχθρική για το σύνολο της εργατικής τάξης, όπως απέδειξαν τα μυστικά ραντεβού με την εργοδοσία του προέδρου της ΓΣΕΕ αλλά και η προδοτική στάση της ΓΣΕΕ που όρισε απεργία δυόμισι μήνες μετά την προηγούμενη, ελπίζοντας να έχουν κατασταλεί οι αγώνες των εργαζομένων στις συγκοινωνίες , των γιατρών, των αγροτών κ.λ.π.. Η ανατροπή της νέας βαρβαρότητας περνάει μέσα από την ανατροπή και υπέρβαση και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας! Μόνο μέσα από το συντονισμό των  ταξικών σωματείων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων, από την δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς, την οργανωμένη λαϊκή απειθαρχία, και την ανάπτυξη διακλαδικών αποφασιστικών αγώνων με διάρκεια, ταξικό περιεχόμενο και προοπτική ανατροπής μπορούμε να απαντήσουμε στην ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης- Ε.Ε- ΔΝΤ. 

Δε θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουμε

Η νέα βαρβαρότητα δεν είναι μονόδρομος για τον κόσμο της εργασίας. Η σφοδρότητα της αστικής επίθεσης δημιουργεί ήδη όρους λαϊκής ανάτασης και εργατικής κινητοποίησης. Οι απεργίες στις συγκοινωνίες και την υγεία, ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας, οι κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών και γονιών ενάντια στην προοπτική του κλεισίματος-συγχώνευσης σχολικών  μονάδων είναι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Μπορεί να οικοδομηθεί ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης, ανυπακοής και ρήξης που θα τολμήσει να αναμετρηθεί με την κυβερνητική πολιτική και να νικήσει. Η απεργία στις 23 Φλεβάρη αποτελεί κομβικό σημείο αυτής της ταξικής αναμέτρησης. Οι δρόμοι πρέπει να πλημμυρίσουν και πάλι από ένα ατίθασο εργατικό ποτάμι που στο πέρασμα του θα παρασύρει την κοινωνική κόλαση που μας ετοιμάζουν. Οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο αποδεικνύουν σε όλους μας ότι οι λαοί που είναι αποφασισμένοι και μετατρέπουν την οργή τους σε πολιτική δράση είναι ανίκητοι.

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε τη γλώσσα των αναγκών και των δικαιωμάτων. Ήρθε η ώρα να δώσουμε την απάντησή μας σε όσους προετοιμάζουν τον ακρωτηριασμό του μέλλοντός μας. Ήρθε η ώρα να μετατραπεί η οργή μας σε κοινωνικό κίνημα αντίστασης και ανατροπής. Ήρθε η ώρα να πάρουμε στα χέρια της ζωές μας και να νικήσουμε.

Το Συντονιστικό Σωματείο και Εργαζομένων Ν. Κυκλάδων στηρίζει τον αγώνα της εκπαιδευτικής κοινότητας (εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών) για να μη κλείσει/συγχωνευτεί κανένα σχολείο και την κινητοποίηση της Τρίτης 22 Φλεβάρη έξω από την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης και συμμετέχει μαζικά για την επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης την Τετάρτη 23 Φλεβάρη στις 10:30 στην πλατεία Ηρώων.