Η μεταπολιτευτική οφθαλμαπάτη Τσίπρα

Του Γιάννη Σακιώτη

Θα ξεκινήσω με μια τοποθέτηση αρχής. Ποτέ δεν απαξίωσα νέους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στους στίβους της ζωής. Υπό πέντε προϋπόθεσεις: α) ότι έχουν εργασθεί στο πλαίσιο των σπουδών τους αλλά και στο πλαίσιο της αυτο-μόρφωσής τους, έχοντας κατακτήσει σημαντικές ικανότητες και δεξιότητες, β) ότι εργάζονται στον πραγματικό και όχι στον εικονικό κόσμο της εργασίας, κατακτώντας ολοένα σημαντικότερους στόχους, γ) ότι συνεχίζουν να αυτο-μορφώνονται και σε συνδυασμό με την επαγγελματική τους εμπειρία δεν παύουν να αποκτούν νέες δυνατότητες, δ) ότι δεν ιδιωτεύουν σε έναν ατομικό ηδονισμό - αυτοσκοπό, αλλά αντιθέτως, διαθέτουν ενδιαφέρον για τα δημόσια δρώμενα και δεν εγκαταλείπουν την κριτική προσέγγιση και -ακόμη καλύτερα- συμμετέχουν ενεργά σε δημιουργικές προσπάθειες της κοινωνίας πολιτών, ε) και ότι δεν παρέχουν καμία έκπτωση από ένα μίνιμουμ ήθους που σε άλλες εποχές θα το αποκαλούσαμε αξιοπρέπεια ή και λεβεντιά. Τις κατευθύνσεις της πυξίδας αυτής ακολούθησαν και ακολουθούν ουκ ολίγοι Έλληνες πολίτες. Που είναι ενεργοί είτε είναι 25 είτε 85 ετών. Θα έλεγα, ότι για ιστορικούς λόγους που έχουν να κάνουν αφενός με την άσχημη τροπή, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, που πήρε η γενιά του Πολυτεχνείου, αφετέρου με την έλλειψη γνώσεων και εμπειριών των κάτω των 34-35, λόγω της ιδιότυπης μαμόθρεψης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, τα σημαντικά πρόσωπα που είναι σε θέση να αποτελέσουν τα στελέχη μιας νέας Ελλάδας, είτε προκύψουν διεργασίες μεταπολίτευσης είτε απλά μετασχηματισθεί με ριζικό τρόπο το παρόν πολιτικό σκηνικό, βρίσκονται στο ηλικιακό φάσμα 34 - 54, όσοι δηλαδή στο Πολυτεχνείο ήταν τελειόφοιτοι του λυκείου ή πρωτοετείς φοιτητές μέχρι όσους γεννήθηκαν μέχρι και τη μεταπολίτευση (1974). Η συγκεκριμένη αποτίμηση έχει προφανώς ένα περιθώριο λάθους ± 3 χρόνια, είναι όμως προφανές ότι η μεγάλη δεξαμενή των αξιόλογων δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας που ανήκει σε αυτό το 20ετές ηλικιακό φάσμα, παρά το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός και αρκετοί υπουργοί του συμπεριλαμβάνονται στη δεξαμενή αυτή, δεν έχει εμπλακεί ενεργά και με όρους προσκηνίου στην πολιτική. Ο Α. Τσίπρας συμμετέχει οριακά στην εν λόγω ηλιακή δεξαμενή, στο χαμηλότερο ηλικιακό της όριο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας 34χρονος δεν θα μπορούσε να είναι εις εκ των ηγετών της νέας, ζητούμενης πολιτικής τάξης πραγμάτων. Ωστόσο, επειδή είμαι σε θέση να γνωρίζω πολλά πρόσωπα και πράγματα στον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ -και όχι μόνο στον ΣΥΝ-, γνωρίζω τουλάχιστον 20 στελέχη 34-44, πολύ ικανότερα, δυναμικότερα και ριζοσπαστικότερα του μελλοντικού αρχηγού του ΣΥΝ και άλλα 20 στελέχη 45-54 με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες του Α. Τσίπρα να συμπυκνώσουν και να εκφράσουν τα απαιτητικά νοήματα που απαιτεί η θέση του προέδρου ενός ιστορικού πολιτικού χώρου της αριστεράς. Πρόκειται για στελέχη που συμμετέχουν σε όλες τις τάσεις του ΣΥΝ και επιπλέον δεν είναι καθόλου "καμμένα" από το πολιτικό τους βιογραφικό και διαθέτουν εγνωσμένο και αδιαμφισβήτητο ήθος. Σε αντιδιαστολή, ο ΣΥΝ επιλέγει να εκφράσει τα "πατρικά" αισθήματα της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ο Α. Τσίπρας συμβολίζει αυτή την ύστερη πατρική στοργή της πλειοψηφίας των κομματικών στελεχών του κόμματος που ανήκουν στη γενιά του Πολυτεχνείου και είδε τα παιδιά της να έχουν τριανταρίσει χωρίς ακόμη να έχουν εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της υπόστασής τους. Για συμβολική πατροκτονία των νεανιών της γενιάς Τσίπρα βέβαια ούτε λόγος... Κάτι τέτοια απαιτούν μεγάλες δόσεις ανεξάρτητου πνεύματος και ισχυρής προσωπικότητας. Πέραν αυτών, ας θυμηθούμε ακόμη ότι ο Α. Τσίπρας βγήκε από μια παρηκμασμένη και εσωστρεφή κομματική μηχανή, στην οποία ανέρχονται τα "καλά παιδιά" που υπακούουν στα κελεύσματα των προκρίτων του κόμματος. Για αυτό και το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΝ 35-55 τείνει προς την περιθωριοποίηση από τα 55+ μεγαλοστελέχη του κόμματος που το διευθύνουν (δεν υπαλληλοποιούνται αυτοί οι άτιμοι...). Επίσης, ο Α. Τσίπρας έκανε τη θητεία του ως γραμματέας - επαγγελματικό στέλεχος στη νεολαία του ΣΥΝ [με εξαιρετικά αμφίβολη αποτελεσματικότητα, όπως έδειξαν τα ασήμαντα ποσοστά της φοιτητικής παράταξης του ΣΥΝ, η οποία προσπεράσθηκε στη δεκαετία του '90 και αρχές '00 κατά πολλές φορές ως ποσοστό από τις ανένταχτες και χωρίς κρατική χρηματοδότηση συσπειρώσεις], διαθέτει ελάχιστη επαγγελματική διαδρομή, σχεδόν μηδαμινή κοινωνική δράση (ας θυμηθούμε το "ένσημο" που ο ίδιος εκόμιζε έως πρόσφατα στο cv του, εκείνο της μη αποβίβασής του, μαζί με άλλους που δεν τους άφησε η ιταλική αστυνομία στην Ανκόνα το 2001, τότε που κόσμος πολύς πήγαινε στη Γένοβα...), δεν έχει γράψει κείμενα στοχασμού και δημόσιου διαλόγου, είναι ανύπαρκτος στην επιστημονική διακίνηση ιδεών [και ας φέρεται από τους καθηγητάδες του ΣΥΝ, κλαδική οργάνωση ΕΜΠ, ως αναγνωρισμέος πολεοδόμος - εάν βρείτε ένα επιστημονικό κείμενό του, παρακαλώ ενημερώστε με...]. Σε "αντιστάθμισμα" αυτών των προσωπικών ελλειμμάτων διαθέτει το "υπερπροσόν" του να εξυπνακολογεί καφενειακώς από τηλεοράσεως, στο μεγάλο ελεεινό μιντιακό μας καφενείο, ακολουθώντας πρόθυμα τους κανόνες της χυδαίας μας μεγαλο-τηλε-δημοσιογραφίας. Έτσι, είναι μάλλον αναπόδραστο ο Τσίπρας να κάνει υπερ-τηλεθεάσεις, ακριβώς όπως κάνει ο Λαζόπουλος (έχει πάει και στην εκπομπή του...) και παλαιότερα τα φρικτά ριάλιτυ (στα οποία δεν έχει πάει, ωστόσο φυσιογνωμικά τα άτομα που πήγαιναν δεν διαφέρουν και πολύ ...). Εκτός αυτών, πρόκειται για ένα πρόσωπο πανέτοιμο να λαϊκίσει, να υπερασπισθεί με νύχια και με δόντια το άθλιο συντεχνιακό σύστημα προνομιούχων της μεταπολίτευσης που έχει βουλιάξει τη χώρα στην καθόλου προσπάθεια και έχει μηδενίσει τις προοπτικές της, και ακόμη είναι πρόσωπο ικανότατο να κάνει τις απαιτούμενες πολιτικές συναλλαγές για να αναρριχηθεί αύριο ακόμη περισσότερο, καθώς χάρη σε αυτές αναδείχθηκε μέσα από την όζουσα εσωκομματική κουζίνα του ΣΥΝ. Σκληρά όλα αυτά, αλλά έπρεπε να ειπωθούν. Πολύ απλά επειδή σε αυτή την χώρα του απέραντου φαιδρού πορτοκαλεώνα ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ. http://www.apopsy.gr/2008/t_210/apo_01.htm