Της ήττας μαχαιριά

Τα μάτια γέμισαν αποτσίγαρα και γεύση από την ελπίδα που πεθαίνει, κάποιοι δε μας πίστεψαν όταν αρνηθήκαμε τα κόμματα και αγαπήσαμε το χαμόγελο εκείνων που πλήρωσαν τις επιλογές τους με απομόνωση και δωμάτια που τα σεντόνια άλλαζαν κάθε εβδομάδα, γυμνοί σαν το θάνατο, γυμνοί σαν την αλήθεια. Τα παράθυρα πια δεν έχουν κανένα μαντήλι και καμία προσδοκία, κοιτούν τα καράβια που φεύγουν, η λύτρωση κάποιες φορές έχει το χρώμα των περαμάτων και τη λάμψη των ξεχασμένων στίχων, μια σιωπή γεμάτη με το χρώμα των φτερών της κίσσας. Κλειδωμένοι στα δωμάτια μας ή εξαφανισμένοι μέχρι τα χαράματα, γέρνουμε στο κρεβάτι με αναίδεια σφυρίζοντας μέσα από τα δόντια μας, τεράστιες ανθοδέσμες από βουβές παρακλήσεις, απομονωμένα τραπέζια στο μαγαζί των αιτιών. Περπατάμε με σκουριασμένα μαλλιά και με λάσπες στα εθνόσημα, κρύφτηκαν κι αυτά από τις αχτίδες του ήλιου, δραπέτες της φυλακής των εξωτερικών εμφανίσεων και των φυσιογνωμιών. Μόνο η έκφραση των προσώπων έμεινε να θυμίζει την ψυχική αναστάτωση και τη συγκέντρωση συγχαρητηρίων, μικρές αποστάσεις απ' το βάθρο απ' όπου εκφωνούνται ομιλίες. Κρύος άνεμος που φυσάει από το βορρά προς το νότο, πράξεις και γεγονότα που προκαλούν γέλιο και εμείς κάνουμε σαν τρελοί πιθανολογώντας τη θεραπεία μιας ασθένειας, αντανακλάσεις φωτός πάνω στην επιφάνεια των επίσημων πολιτικών εορτασμών, στίχοι χαμηλόφωνοι χωρίς βιασύνη. Παρασταίνουμε με γράμματα τις σκέψεις και τα συναισθήματα, στέλνουμε επιστολές, αλληλογραφούμε, γράφουμε κάποιον σε καταλόγους, συντάσσουμε βιβλία και άρθρα, ορίζουμε κληρονόμους ηθοποιούς που παίζουν τον πρώτο ρόλο σε θεατρικές παραστάσεις ολοκληρωτικής φθοράς, απεικονιζόμαστε με γραμμές στην επιφάνεια ενός χαρτιού, παραδινόμαστε. ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑΣchrisdem@in.gr