Η μοναξιά της εγκατάλειψης στην άγονη γραμμή

Ώρα 04:30 στο Λιμάνι της Ίου. Αναμονή του Πλοίου της άγονης Γραμμής, «ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ» για Ανάφη. Άφιξη 08:15. Μοναδικός και μοναχικός Ταξιδιώτης στο Λιμάνι, ο καβοδέτης, ο Λιμενικός και εγώ. Ένα αδέσποτο πλησιάζει αναζητά και αυτό συντροφιά…
Το πλοίο φαίνεται και περνά γρήγορα. Μανουβράρει πρόσω - ανάποδα, γυρνά την πρύμνη προς την προβλήτα και πλησιάζει, αργά αλλά σταθερά. Βαρύ το πλοίο, παλιό καλό σκαρί σαράντα χρόνων και βάλε, καλό συντηρημένο όμως και καθαρά τα σαλόνια του. Το πλήρωμα παλιοί καλοί ναυτικοί, να συμπληρώσουν τα συντάξιμα.
Αναχώρησε βραδάκι χθες από τον Πειραιά και «έπιασε» Μήλο - Φολέγανδρο - Σίκινο και προχωρά για Ίο – Θήρα – Ανάφη. Δώδεκα ώρες και βάλε ταξίδι. Δεν βαρυγκωμούν όμως οι νησιώτες, τα εκτιμούν αυτά τα πλοία. Είναι η μόνη τους επαφή με τον κόσμο, τον εξελιγμένο, την Πρωτεύουσα, τον Περαία, την Αθήνα και τη Σύρα.
Στο σαλόνι, αξιοπρέπεια, αρχοντιά -καλό βαπόρι προσεγμένο- μια παρέα Φολεγανδρίτες για Σαντορίνη. Ημερήσιο ταξίδι για δουλειές υπηρεσίες, τράπεζες (η Φολέγανδρος δεν έχει τράπεζα) εν έτη 2011. Δε βαριέσαι και αυτοί που έχουν χειρότερα πάνε, η ανάπτυξη εκεί προχωρά καλά και δυνατά, ίσως γιατί το χρήμα μένει στα χέρια τους, μένει στον τόπο τους.
Βρίσκω τον Κυριάκο, νέο παιδί με κέφι και όρεξη να δημιουργήσει στον τόπο του, φτιάχνει ένα νέο ξενοδοχείο στη Φολέγανδρο, ενταγμένο και στον Αναπτυξιακό Νόμο. Παλεύει να τελειώσει και να ανοίξει το καλοκαίρι, έχει κέφι και όρεξη για δουλειά. Κάνει μεγάλη επένδυση 2 εκατομμύρια ευρώ, οικογενειακή εταιρία. Βλέπεις στα μάτια του την ελπίδα, που χάθηκε από όλους αυτούς που γράφουν, που μιλούν στα κανάλια, που μας κυβερνούν…
Κερνά καφέ και τα λέμε. «Κάνει» όνειρα, που χάθηκαν για πολλούς Έλληνες. Μιλά για το Νησί του - νησί της άγονης Γραμμής - για τη δουλειά του, για τις προσδοκίες και τους στόχους του. Πάνε καλά λέει όλα, «το INTERNET δείχνει καλά σημάδια για το καλοκαίρι, καλά θα πάμε». (Τι κι αν δεν έχουν τράπεζα στο νησί).
Το πλοίο φτάνει και αγκυροβολεί πρόσκαιρα για να ξεφορτώσει τους λιγοστούς επιβάτες στη Σαντορίνη. Μοναδικός και μοναχικός επιβάτης για Ανάφη, απόμεινα εγώ. Παράξενα συναισθήματα, σκέψεις ταξιδεύουν στο νου καθώς χαράζει με φόντο τη σκιά της Ανάφης, ασημένια χρώματα στη θάλασσα και έναν ήλιο να γεννά μια νέα μέρα στα Νησιά της Άγονης Γραμμής.
Νησιά αφημένα και ξεχασμένα το χειμώνα, από την εξουσία, τους παράγοντες, τους πολιτικούς. Όλους αυτούς που θα τρέξουν μετά στα πανηγύρια, στις εκδηλώσεις του καλοκαιριού, για να δείξουν το ενδιαφέρον τους δήθεν, να σταθούν και να φανούν στις φωτογραφίες των εφημερίδων, στα τοπικά κανάλια.
Ξεχασμένοι ακρίτες, με μικρά και μεγάλα προβλήματα, που δε βλέπει κανείς, ούτε όταν νομοθετεί, ούτε όταν υπογράφει. Δε διαφέρει ο νόμος για τους μικρούς ή μεγάλους δήμους, για τα νησιά που ξεχνιούνται και αφήνονται οκτώ μήνες το χρόνο έρμαια της τύχη τους. Ίσως είναι καλύτερα.. ποιος ξέρει???
Πώς θα λειτουργήσει και πώς θα εφαρμοστεί ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ στους Δήμους της Άγονης Γραμμής? Με το μοναδικό υπάλληλο, με τα πενιχρά οικονομικά, με τη μη Τεχνική Υποστήριξη τους, ξεχασμένα από τη μητέρα Ελλάδα, μόνιμα.
Η εξουσία θα φανεί ξανά στο χειροκρότημα, στα πανηγύρια, το καλοκαίρι με τους χιλιάδες επισκέπτες που τρέχουν να απολαύσουν την ηρεμία και τη γοητεία του τόπου και των ανθρώπων του.
Το πλοίο πλησιάζει Ανάφη. Τα μεγάφωνα μιλούν και δίνουν εντολή για την αποβίβαση στους επιβάτες και τους ευχαριστούν που το επέλεξαν για το ταξίδι τους. Δεν είχα άλλη επιλογή, δεν είμαστε επιβάτες, μοναδικός εγώ να περιμένω στον καταπέλτη, να πέσει στην προβλήτα και να πατήσω το άγιο αυτό χώμα της Ανάφης. Τελευταίο νησί στις Κυκλάδες, μοναδικό και σπάνιο.
Ο Δήμαρχος, πράκτορας, μπακάλης, καβοδέτης. Όλες τις δουλειές ο Ιάκωβος. Παλιά καραβάνα στην Αυτοδιοίκηση, «ε και???». «Κάθε χρόνο και χειρότερα» μου λέει. Με αγκαλιάζει, χαιρετιόμαστε. Ξεφορτώνει κάτι δέματα, το ταχυδρομείο, ένα σάκο, κάτι τελάρα κηπαία για τις ανάγκες των 273 κατοίκων του νησιού.
Κάνα δύο κάτοικοι για να πάρουν τις πραμάτειες από το πλοίο. Το πλοίο θα φύγει στις τέσσερις το απόγευμα για το ταξίδι της επιστροφής. Η ώρα είναι οκτώμισι το πρωί. Πάμε για καφέ στο Δήμο, καφενείο δεν υπάρχει το χειμώνα και για φαγητό τηλεφωνάς και έρχεται να σε φιλέψει η μαγείρισσα στο μικρό ταβερνάκι τα βρισκούμενα.
Το νήπιο τρία παιδιά, του χρόνου δύο. Το δημοτικό δεκαπέντε, άλλα τόσα πάνω κάτω γυμνάσιο – λύκειο. Ηρεμία στον τόπο, στους ανθρώπους. Ξεκουράζονται λες για να δουλέψουν, σαν έρθει η εξουσία, το καλοκαίρι, με τους επισκέπτες, τότε πρέπει να χαμογελούν, να τους υποδεχτούν και να τα ακούσουν, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…». Τυχεροί είστε εσείς εδώ, τι καλά που περνάτε, μια χαρά είσαστε και άλλα πολλά, μεγάλο το ενδιαφέρον όλων, μεγάλο και «καλοκαιρινό».
Μεγάλος και ο συναγωνισμός ποιος θα το προβάλει καλύτερα το ενδιαφέρον του. Πόσες πλάτες θα κτυπήσει στα πανηγύρια του χωριού που μαζεύονται, πιο πολύ οι ντόπιοι της Αθήνας, που έχουν και τα «πάρε-δώσε» με τους πολιτικούς. Οι μόνιμοι στον αγώνα της δουλειάς, για να μαζέψουν το κομπόδεμα και να τη βγάλουν και το χειμώνα που θα έρθει.
Ποιος είδε και ποιος νοιάστηκε γι αυτούς μες το χειμώνα; Ποιος έστειλε ένα θέατρο ή καραγκιόζη; Μια μουσική, ένα συγκρότημα γι’ αυτούς που μένουν σαν πέφτει η αυλαία του καλοκαιριού;;;
Είναι όλα τόσο απλά στη σκέψη, μα δύσκολα στη πράξη. Αν υπήρχαν όμως πραγματικά αισθήματα και ενδιαφέρον, τα παιδιά της Ανάφης, τα παιδιά «της άγονης γραμμής» θα ζούσαν και αυτά σαν τα παιδιά μας. Τι κι αν γεννήθηκαν αλλού. Έχουν δικαίωμα και αυτά να ζήσουν ανθρώπινα, απλά, σαν παιδιά!
Κυρ' Φάνη, τώρα μετά θάνατον πολλοί σε θυμήθηκαν, η φωνή σας ακούστηκε;;; Δημοτική Κοινότητα Νάξου η Ηρακλειά.. Και σήμερα πλέον χωρίς φωνή.. Χωρίς φωνή «Αυτοδιοικητική».. Τα έργα σου έμειναν και οι λιγοστοί κάτοικοι εκεί στο μπακάλικο – καφενέ, θα σε συζητούν και θα σε συντροφεύουν.. Όπου και αν είσαι…

Πάπιτσης Γιώργος