Ο μπαρμπα-Γιαννούλης μας βλέπει και ... χαμογελά με τα καμώματά μας

Το πολυδιαφημισμένο χωριό του, ο Πύργος της Τήνου, που όμως δεν είναι μόνο δικό του, γιατί κι ο Λύτρας, ο Φιλιππότης, ο Γαΐτης, ονόματα προβεβλημένα, όπως κι άλλοι καλλιτέχνες, ίσως λιγότερο γνωστοί, πρέπει να μοιραστούν την ιστορική μνήμη, μαζί με τον αυτιστικό Χαλεπά. Δυστυχώς για όλους αυτούς και για την υστεροφημία τους, δεν πέρασαν από το .ψυχιατρείο. Ο άξιος Χαλεπάς, δεν χρειάζεται υπερ-τιμητές του έργου του, γιατί στο βάθος της ψυχής του, ξέρει τι ήταν και τι στερήθηκε. Η μεταθανάτια λοιπόν δικαίωση, δεν αφορά τον παθούντα, αλλά αμβλύνει τις τύψεις μας, τις ενοχές μας, ως κοινωνία, που προσπερνά καθημερινά, διαφόρων τύπων «Χαλεπάδες» και δεν τους αφουγκράζεται, δεν τους στηρίζει. Δεν εξιλεώνεται η κοινωνία, που ιδεατά ωραιοποιεί, κατόπιν εορτής, «ευαίσθητους», «παθητικούς», «ανήμπορους αποδέχτες» των πιεστικών σχιζοφρενικών καθημερινών καταστάσεων, που βιώνουμε λίγο πολύ όλοι μας. Στον Χαλεπά δεν θα του αρέσει να τον θυμούνται ως . «τον καημένο, που είχε μια στρίγγλα μάνα, και ξεσπούσε στα εκμαγεία της Μήδειας»! Το στενάχωρο κοινωνικά χωριό του και ο ιδιόρρυθμος ψυχισμός του, έπλασαν δυστυχώς την οδυνηρή πορεία του. Και μην ξεχνάμε: Πολλοί φύγανε από τα χωριά τους, γιατί δεν μπόρεσαν ν' αντέξουν το κουτσομπολιό. Η «καλλιτεχνική» μας λύπη (!) για το ταλέντο που χάθηκε, δεν οδηγεί σε σκέψεις, παρά μόνο σε διαπιστώσεις, για την «άτιμη» κοινωνία, που είναι τόσο άδικη (;) Μια αδικία, που την αναπαραγάγουμε, την τσαλαπατάμε και την χαϊδεύουμε, αναλόγως των περιστάσεων. Και δυο λόγια για τον Πύργο, που έχει για προμετωπίδα το «σπίτι του Χαλεπά» και δεν τιμά αναλόγως και τους άλλους μεγάλους καλλιτέχνες του. Το χωριό δημιουργήθηκε από όλους εκείνους που έζησαν, σμίλευσαν κι έφτιαξαν την καλλιτεχνική του ιστορία. Σ' όλους αυτούς, ανήκουν οι τιμές και οι φανφάρες, για την ωραία εικόνα του Πύργου. Ο Χαλεπάς είναι μια άλλη ιστορία. Πίσω από τη γιγάντια θωριά του μπαρμπα-Γιαννούλη, που σκαρώσαμε για διαφήμιση του χωριού, ψάχνοντας μέσα στη λειψητεχνία μας να βρούμε το δικό μας «Βαν-Γκόγκ», χάσαμε τα γήινα. Απεμπολήσαμε την ποιότητα ζωής, που αναδεικνύει τον πολιτισμό και την αξιοπρέπεια, των ανθρώπων που βιώνουν μια αισθητική καθημερινότητα. Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε: Η εικόνα του Πύργου, που έχει μια πλατεία ιστορική και εξαίσια, κινδυνεύει να χάσει την προσωπικότητά της, από τις πλεονεξίες των διαχειριστών της. Ο «Πλάτανος», από τόπος συνάντησης και περιπάτου, ο χώρος, που είναι η καρδιά της ομορφιάς και του χαρακτήρα του χωριού, έχει μεταβληθεί, σ' έναν απέραντο καρεκλότοπο. Δεν μπορείς να περάσεις, δεν μπορείς να σταθείς, τους καλοκαιρινούς μήνες, τους μήνες του περιπάτου, από τα επάλληλα εμπόδια, από τις ολοένα και περισσότερες καρέκλες των καταστημάτων, που σου κλείνουν το δρόμο. (Πολλές φορές διαπληκτίζονται μεταξύ τους οι μαγαζάτορες, για τη διεκδίκηση καλύτερου χώρου, διευρύνοντας το αίσχος). Η πολιτική της Κοινότητας (για έσοδα), πρέπει κάπου να σταματήσει. Η λογική του «τι να κάνουμε (;)» οδηγεί σε αδιέξοδο. Ο Πύργος, δεν είναι το οποιοδήποτε χωριό. Η «εμποροπανήγυρις» των 40 ημερών του καλοκαιριού, που έχει γίνει η Ελλάδα. «του δε βαριέσαι»! Ο Πύργος έχει φήμη για την αισθητική του, για την τέχνη του κι αυτό πρέπει να διαφυλαχτεί ως «κόρη οφθαλμού», για το οικονομικό όφελος των κατοίκων του. Πρέπει να κολακέψει με το ύφος του, εκείνους τους επισκέπτες, που μπορούν να επενδύσουν, να ξοδέψουν, να πουν και πιο πέρα, ένα καλό λόγο κι όχι αυτούς, που ως όχλος, βγαίνει από τα πούλμαν και τρέχει να φάει. γαλακτομπούρεκο, στο χωριό του Χαλεπά! Εκεί όμως που η κατάσταση είναι στο απροχώρητο, σημειώνεται στον Πάνορμο. Η πρόσοψή του, έχει μεταβληθεί σε «λεωφόρο καρέκλας». Τα πεζοδρόμια είναι απροσπέλαστα. Τα ατέλειωτα τραπέζια και καρέκλες, περιμένουν πώς και πώς να πιάσουν τον αφελή επισκέπτη, συνήθως τα «υπολείμματα», της τουριστικής θρησκευτικής αγοράς της Χώρας. Κάθε χρόνο περισσότεροι έρχονται και λιγότεροι κάθονται! Στο μεσοκαλόκαιρο ο Πάνορμος, που έχει να σου προσφέρει μια ήρεμη και ειδυλλιακή εικόνα, παίρνει την μορφή ενός «συνοικιακού παζαριού». Μιας επίδειξης των κόμπλεξ. Μιας χείριστης μικροαστικής νοοτροπίας. «Ορίστε ήρθαμε, καμαρώστε μας»! Τ'αμέτρητα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, που συνωστίζουν τη ζωή των πεζών, η ηχορρύπανση, η διαρκής κίνηση των οχημάτων πάνω στο μόλο, η έλλειψη πεζόδρομου κι η ανασφάλεια που νιώθουν τα παιδιά κι οι ηλικιωμένοι, η κακή ποιότητα των υπηρεσιών, είναι τα μόνιμα παράπονα των τουριστών. «Έτσι γίνεται σ' όλα τα μέρη», λένε οι αρμόδιοι και «νίπτουν τας χείρας τους». Μέσα σε λίγες μέρες, πρέπει να τα «οικονομήσουν», για όλο το χρόνο. Ξεχνούν, ότι στους τόπους εκείνους, που θέλουν να έχουν ποιοτικότερο τουρισμό και καλύτερα έσοδα, απαγορεύεται η είσοδος των οχημάτων στους οικισμούς, η ηχορρύπανση είναι αυστηρά ελεγχόμενη και τα έσοδα από την τουριστική κίνηση των καταστημάτων (τον φόρο που καταβάλλουν στην Κοινότητα), πηγαίνουν σε έργα υποδομής, για την εξυπηρέτηση των παραθεριστών, για την καλύτερη εικόνα του οικισμού, για την προστασία του, από υπερβολές και αυθαιρεσίες. Εκεί οι κάτοικοι είναι χαζοί; Μέσα από την εικόνα, του «αναβαθμισμένου τουριστικού χώρου», ο κάθε αξιοπρεπής τουρίστας, θέλει παροχή ποιότητας, γι' αυτό που μοσχοπληρώνει. Οι αρπαχτές, μόνο στην κακή διαφήμιση και στον μαρασμό οδηγούν. Σήμερα, με την ευρεία κίνηση των ανθρώπων προς όλες τις διευθύνσεις, δεν ξεγελιέται κάποιος, να ξαναρθεί στον Πάνορμο, για να πληρώσει ακριβά δωμάτια και ταβέρνα και μετά να πάει να κάνει μπάνιο στο μακρινό «Καβαλουρκό», ή στην «Αγία Θάλασσα», γιατί η διπλανή κάποτε ωραία «Σταφίδα», είναι οπτικώς άθλια κι ενοχλείται ο λουόμενος, από τ' αυτοκίνητα που περνούν ξυστά δίπλα του. Τι σόι παραλία είναι αυτή; Ποιος είναι αυτός, που επιτρέπει την αυθαιρεσία, του να καταπατείται ως αυτοκινητόδρομος η αμμουδιά; Δεν υπάρχει κάτι τι πολιτιστικό στον Πάνορμο, να δει ο επισκέπτης, ν' ακούσει, να περπατήσει για ν' απολαύσει. Τίποτε, απ' όλα αυτά, που υποτίθεται, ότι σου δίνουν οι τόποι με υψηλά καλλιτεχνικά στάνταρτ! Η παράδοση κι ο παραδοσιακός οικισμός, δεν είναι καραμέλα προς πώληση, για τους αφελείς! Δεν είναι «μόδα» για κακοαντιγραφές. Ο Χαλεπάς, έχει γίνει το άλλοθι των μαρμαράδων, που κυκλοφορούν με τα καλλιτεχνικά «παραδοσιακά πιστοποιητικά»! Τα ετοιματζήδικα εδέσματα στις ταβέρνες, τα βαφτίζουν: «δικό μας», «σπιτικό», «παραδοσιακό ντηνιακό μεζέ»! Τα κάθε λογής «ντάρι-ντάρι» και τα «όπα-όπα», των τσιφτετελάδικων «κυκλαδίτικων σκοπών», δεν έχουν σχέση, με τα αυθεντικά γλέντια και τους πηγαίους χορούς, που γνωρίσαμε κάποτε στα πανηγύρια. Η «γκροτέσκ» εικόνα του οικισμού στον Πάνορμο, δεν εξωραΐζεται, με λογοτεχνικές εκφράσεις, σε τουριστικά φυλλάδια, τύπου: «γραφικό ψαροχώρι». Το πανορμίτικο περιβάλλον, θέλει σεβασμό απ' όλους αυτούς, που το διαχειρίζονται κι απολαμβάνουν. Οι παραλίες δεν είναι ιδιοκτησία κανενός! Με την πολιτική του «Πόντιου Πιλάτου», που κινείται η κοινότητα, περισσότερες καταστροφές προκαλεί. Η ασυνειδησία, η αδιαφορία, έχει επιβληθεί ως καθεστώς. από τους εξυπνάκηδες. Παράδοση και αξιοπρέπεια, είναι τ' αναπόσπαστα ηθικά στοιχεία του κυκλαδίτικου πολιτισμού μας. Παράδοση σημαίνει συνέχεια. πολιτιστική και ιστορική διαχρονικότητα. Αξιοπρέπεια, σημαίνει πορεύομαι μ' εκτίμηση, σ' όλους εκείνους, που μόχθησαν για την κοινωνικότητα, τη διατήρηση των αξιών και την αισθητική στη ζωή μας. Ας δούμε μακρύτερα από το κοντόθωρο μπόι μας. Ας δημιουργήσουμε καινούργιες εικόνες, που θ' αλαφρύνουν την μιζέρια μας. Θα σπάσουν τον εγωιστικό μας απομονωτισμό. Ο σχεδιασμός και η ανασύσταση των μονοπατιών. Η αξιοποίηση του σπηλαίου των σταλακτιτών στο Καβαλουρκό. Η δημιουργία του μουσείου της ναυτικής παράδοσης. Η αισθητική περιποίηση των κοινόχρηστων χώρων. Η δημιουργία υποδομής για την ανάπλαση της παραλίας της «Σταφίδας». Ο μηχανικός καθαρισμός των τριών άλλων παραλιών. Η αναβάθμιση του δρόμου-περιπάτου προς τις κοντινές παραλίες. Τα πάρκινγκ, έξω του οικισμού. Ο σχεδιασμός και μορφοποίηση της λιμνοθάλασσας και η δημιουργία ζώνης προστασίας της. Η προφύλαξη της παραλίας από τη ρύπανση, με ειδικό πλέγμα. Η εφαρμογή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, για τον ηλεκτροφωτισμό των κοινοτικών δρόμων, είναι μερικά από αυτά, που μπορούν να προγραμματιστούν άμεσα. Η πρωτοβουλία για την ανακατασκευή του παραδοσιακού φάρου στον Πλανήτη, είναι το ενθαρρυντικό μήνυμα, για όλα αυτά που πρέπει να επακολουθήσουν. Η συνεισφορά, στην προσπάθεια για τον φάρο, είναι η απαρχή της χαμένης , ξεθωριασμένης, σημερινής κοινωνικότητας. Είναι κίνητρο για να παραμερίσουμε την γενικότερη βαρεμάρα και την κριτική του καφενέ. Είναι η ελπίδα όλων αυτών, που θέλουν αλλάξουν τα τωρινά δεδομένα και ψάχνουν από κάπου, για να ξεκινήσουν. Ας πιαστούμε όλοι από τον .φάρο, για να δούμε μακρύτερα. Ίσως έτσι κάνουμε και τον μπαρμπα-Γιαννούλη, να καυχηθεί κι αυτός για το χωριό του. ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΕΛΗΣ