Αχ αυτή η Μύκονος!

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΕΛΗΣ

Ήταν Οκτώβρης του ΄55. Ένας Μυκονιάτης, ο καπετάν Αντώνης ο Χαριτόπουλος, είδε για πρώτη φορά στη ζωή του πελεκάνο. Κολυμπούσε μισοπεθαμένο. Ήταν ένα μεγαλόσχημο πουλί, που θες από ζαλάδα, θες από τύχη, βρέθηκε στις δικές μας θάλασσες. Γιατί, όσο έχω ακουστά, πελεκάνοι σαν κι αυτό της Μυκόνου, δεν ευδοκιμούν στα μέρη μας. Περνάνε από άλλους αέρινους δρόμους, όταν δυο φορές το χρόνο μεταναστεύουν στις ζεστές και δροσερές λίμνες. Ας ξαναφέρουμε όμως το νου μας στην ιστορία του καπετάν Αντώνη. Μόλις λοιπόν εκεί που ήταν στο ψάρεμα, έπιασε τον πελεκάνο που τα είχε χαμένα, τον έβαλε στη βάρκα και τον γύρισε στο λιμάνι. Τον συμβούλεψαν να το δώσει το ταλαιπωρημένο πουλί στον Θοδωρή, γνωστό στην Μύκονο, για τα φιλοζωικά του αισθήματα. Ο Θοδωρής κι ο πελεκάνος, αφού γνωρίστηκαν και τα βρήκαν, άρχισαν τις τσάρκες στην πόλη. Η σχέση τους εκτιμήθηκε πολύ από τους Μυκονιάτες. Ζευγάρι αχώριστο. Όπου σεργιανούσε ο Θοδωρής, από πίσω του κουρδιστός κι ο πελεκάνος. Μια στην αγορά τους έβλεπες και μια στο καφενεδάκι, να τρώνε τους μεζέδες τους. Το τσιπουράκι του ο Θοδωρής και τη γοπίτσα του ο πελεκάνος. Τον βάφτισαν «Πέτρο». Γιατί ο Πέτρος, ήταν ένας ηρωικός ψαράς, φίλος του Θοδωρή, που τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί στην κατοχή. Το είχε λοιπόν τάμα ο Θοδωρής, ότι όταν με το καλό θα έκανε παιδί, θα τ΄ ονομάτιζε στη μνήμη του χαμένου του συντρόφου. Ο «Πέτρος» ο πελεκάνος, έγινε το σήμα κατατεθέν της Μυκόνου. Όπου φωτογραφία του νησιού κι αυτός μέσα της. 'Όπου οπίσθια κι εμπρόσθια καλλίπυγων τουριστριών κι ο «Πέτρος» τ' απαραίτητο ντεκόρ. Μια μέρα όμως ο «Πέτρος» βαρέθηκε.και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, τους απαρνήθηκε για την .Τήνο. Οι Μυκονιάτες πάθανε πλάκα. Βρε ο «Πέτρος» από 'δω, βρε ο «Πέτρος» από κει, ο «Πέτρος» πήγε στην Χώρα της Τήνου, για νέες κατακτήσεις! Όταν μάθανε τα μαντάτα στη Μύκονο, κίνησε ο δήμαρχος, ο αστυνόμος κι ο παπάς, να φέρουν πίσω τον «Πέτρο» στον τόπο του. Έγινε θέμα στην Τήνο. Στύλωσαν τα πόδια τους οι ντηνιακοί και δεν άφηναν να φύγει το πουλί. Φώναξαν τον νομάρχη από τη Σύρο για να δώσει λύση. Τελικώς η κηδεμονία του «Πέτρου» δόθηκε στην Μύκονο. Όταν το πουλί γύρισε πίσω στο νησί, το τι παντερντί έγινε, δεν περιγράφεται. Οι καμπάνες κτυπούσαν, οι νοικοκυρές του πρόσφεραν ψάρια κι ο δήμαρχος τον ανέδειξε σε μέγα ευεργέτη! Ο «Πέτρος» όμως το μόνο που ήθελε ήταν ένα θηλυκό, για να ζευγαρώσει. Είχε πέσει σε κατάθλιψη. Η συμπονετική Τζάκι Κένεντυ, όταν πήγε στο νησί το 1963, εντυπωσιάστηκε από τον «Πέτρο», γι' αυτό και όταν γύρισε στην πατρίδα της, έστειλε ένα ζευγάρι πελεκάνων, τον «Αλφόνσο» και την «Ωμέγα», από την Λουϊζιάνα, για να μεγαλώσουν την κοινότητα στην Μύκονο. Τα δυο όμως άμοιρα πουλιά, δεν άντεξαν τις δημόσιες σχέσεις και πέθαναν. Στη συνέχεια τον ψυχοθεραπευτή του «Πέτρου» τον ανέλαβε μια γαλλική κινηματογραφική εταιρεία, που πήγε στο νησί την πελεκάνα «Ειρήνη», για να του κρατάει συντροφιά. 'Όμως η «Ειρήνη» δεν του έκανε του «Πέτρου» κι άρχισε να την περιφρονεί! Λένε ότι κόλλησε με τα χρόνια .το «μικρόβιο» της Μυκόνου. Απάθεια! Όμως επειδή η ιστορία είχε χρήμα, οι Μυκονιάτες βάλθηκαν να βρουν κι άλλο ξέμπαρκο πελεκάνο. Τελικά τους έκατσε ο «Δήμος», που είχε πάει κατατύχη στην Άνδρο. Οι Ανδριώτες δεν χολόσκασαν για δαύτο. Το περήφανο πουλί είχε καταντήσει .ζητιάνος ψαριών, στις ταβέρνες του Γαυρίου. Ο «Δήμος» μεγαλούργησε στην Μύκονο. Πήγε και για ρεκλάμα του νησιού στην Αμερική. Μεγαλεία. Έκανε πασαρέλα στα καλύτερα κέντρα της ομογένειας! Κι ενώ ο «Δήμος» ανέλαβε τον τομέα εξωτερικού εμπορίου και διαφήμισης, ο «Πέτρος» έμεινε στη Μύκονο για να τον χαϊδεύει η Τέϊλορ, η Σοράγια κι άλλες επώνυμες πριμαντόνες. Μόνο η άλλη η πελεκάνα, η «Ειρήνη», τελικά έμεινε ξέμπαρκη, γεροντοκόρεψε και τόσα χρόνια στο νησί, δεν έκανε ούτε ένα αυγό. Ψάχνει κι αυτή για άντρα, αλλά άντρα δεν βρίσκει. Το 1985, ήρθαν τα κακά μαντάτα. Ο «Πέτρος» έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο. Πήγε από τροχαίο ατύχημα. Τον πάτησε καταλάθος τροχοφόρο. Το νησί τον έκλαψε πολύ. Μέχρι κι οι σημαίες κυμάτισαν πένθιμα. «Ο Ποσειδώνας έστειλε τον Πέτρο στο νησί, .να περπατά αγέρωχος, σαν τον Καραμανλή», τραγούδησαν οι βιολιτζήδες. Το 1986, αφού χρόνισε ο συγχωρεμένος, φέρανε ένα καινούργιο πελεκάνο στην Μύκονο και τον είπαν πάλι «Πέτρο». 'Έτσι σαν τον Τζέιμς Μποντ, ο ήρωας συνέχισε την ιστορία, με άλλο πρωταγωνιστή. Του «Δήμου», του άλλου πελεκάνου, στο μεταξύ χάθηκαν τα ίχνη. Είπαν ότι ξεχάστηκε κάπου σε μια δεξίωση και έπειτα εξαφανίστηκε. Δεν άντεξε να είναι όλα αυτά τα χρόνια δευτεράντζα. Την «Ειρήνη» που μαράζωνε, την πήραν οι Οικολόγοι στην Αίγινα, στο Κέντρο Περίθαλψης. Όμως γιατρειά δεν βρήκε κι ο κυρ-δήμαρχος Μυκόνου, πήγε και την ξανάφερε στο νησί, για να ζήσει τελικά με τις αναμνήσεις της. Από απέναντι οι ντηνιακοί, που δεν αντέχουν χρόνια τώρα να βλέπουν πάντα την ουρά της Μυκόνου να χώνεται παντού, βρήκαν κι αυτοί ένα πελεκάνο. Από το Μαϊάμι παρακαλώ! Όχι τυχαίο πράγμα. Όμως ο κακομοίρης, έπεσε σε αγάμητο τουρίστα. Ένας Μαροκινός τον βίασε κι έτσι το πουλί, χάθηκε άδοξα. Τώρα έχουν πάρει ένα άλλο, τον Μάρκο. Επειδή όμως φοβούνται τα χειρότερα, σε τέτοια χρόνια που ζούμε, τον φυλάνε τα βράδια, σαν τα καλά παιδιά, εσώκλειστο σε ψαράδικο. Ο κακομοίρης, έχει πολλά ψάρια για φαΐ, αλλά μάλλον τα βαρέθηκε. Μπούχτισε στην περιποίηση και στην προστασία. Αμάν πια! Μην πας εδώ, μην πας εκεί, πρόσεχε περνάνε αυτοκίνητα! Όλο κρυφοκοιτά από τα κάγκελα του μαγαζιού τους περαστικούς και τους μισεί για την ελευθερία τους. Ο ντηνιακός πελεκάνος, είναι πιο σεμνός από τον άλλο της Μυκόνου. Δεν σουλατσέρνει σαν ρεμπεσκές από 'δω κι από 'κεί, για τη μόστρα του νησιού. Κοπιάζει και βγάζει το μεροκάματό του κοντά στον ψαρά. Τι, θα πρέπει να γυρνάει έτσι χωρίς λόγο στην παραλία πουλώντας μούρη; Ας μάθει πόσο δύσκολα μαζεύεις πελάτες στο μαγαζί. Πρέπει ν' αποκτήσει κοινωνική συνείδηση. Να 'χει αρχές. Να είναι ενάρετος. Γιατί, όπως και να το κάνουμε. άλλο Τήνος, με τους θεοσεβούμενους κι άλλο Μύκονος με τους «ξέκολους(ες)». Τον είδα τον Μάρκο τον πελεκάνο τη Σαρακοστή, να κάνει νηστεία και να τσιμπολογάει, μέχρι και νηστίσιμα κουλουράκια. Κρατάει ύφος καρδιναλίου. Δεν έχει πολλά πολλά με τους πελάτες κι άμα λάχει, πουλάει κι αγριάδα στους ενοχλητικούς, που θέλουν να τον χαϊδέψουν. Μάλλον σκέφτομαι, ότι με τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του, δεν κάνει για δημόσιες σχέσεις. Το καλωσόρισμα των τουριστών, θέλει τσαλιμάκια. Υποκλίσεις, κουνήματα και τα τοιαύτα. Το πουλί της Τήνου, δεν είναι μοδάτο. Είναι αντιερωτικό! Η Μύκονος ξέρει καλά να πουλά το .μύθο της. Για να κάνεις τουρισμό, πρέπει να αφήσεις, .τα πουλιά ν' «ανθίσουν», όσο κι αν αυτό, τρελαίνει τους συντηρητικούς ντηνιακούς.