Το τριήμερο της παραμονής μας στη Σύρο εγκαινίασε η 7η Συμφωνία (αʼ παρουσίαση 1813) του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (1770 - 1827), που η Συμφωνική Ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής της Αλβανίας (13.07.2012) απέδωσε με ρωμαλέα τέμπι και μουσικολογικά ενημερωμένη οπτική υπό την διεύθυνση του Ελληνοαμερικανού αρχιμουσικού και μέντορα του Φεστιβάλ Πήτερ Τιμπόρις (γεν. 1947). Σε απογευματινή συναυλία της επόμενης μέρας (14.07) είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το τρίο “New Zealand Chamber Soloists” (Lara Hall: βιολί, James Tennant: τσέλο, Katherine Austin: πιάνο) σε ένα ενδιαφέρον και συγκινητικό πρόγραμμα.
Μετά από μια ρέουσα ανάγνωση του ώριμου Τρίο σε σι ύφεση μείζονα, αριθμός καταλόγου Καίχελ 502 (1786), του Βόλφγκανγκ Αμαντέ Μότσαρτ (1756 - 1791), ακολούθησε η σονάτα για Βιολί και πιάνο (1948) του Μανώλη Καλομοίρη (1883 - 1962), που η Λάρα Χωλ και η Κάθρην Ώστεν έμαθαν ειδικά για την περίσταση και ερμήνευσαν με όλο τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης ενός σημαντικού έργου, επʼ ευκαιρία της συμπλήρωσης εφέτος 50 ετών από την εκδημία του εμβληματικού συνθέτη και υπό τα όμματα της εγγονής του Χαράς.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τον κύκλο τριών σύντομων συνθέσεων υπό τον συλλογικό τίτλο “Three Island Songs” του εγκατεστημένου στη Νέα Ζηλανδία ελληνικής καταγωγής John Psathas (Γιάννης Ψαθάς, γεν. 1966), που εμπνεύσθηκε ειδικά για τους τρεις μουσικούς, και της οποίας την πρώτη παγκόσμια παρουσίαση είχαν επωμισθεί εβδομάδες νωρίτερα επί κρητικού εδάφους.
Δυο ώρες αργότερα ήλθε η στιγμή της πολυαναμενόμενης «Σαλώμης» (1905) του Ρίχαρντ Στράους (1864 - 1949), παρουσίαση που οικονόμησε ιδανικά το έργο στον περιορισμένο χώρο του συριανού θεάτρου. Ο μικρός σε σχέση με τα προβλεπόμενα ορχηστρικός κορμός της Συμφωνικής Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής των Τιράνων, υπό τον πολωνικής καταγωγής Γερμανό αρχιμουσικό Wiktor Bockman, απέδωσε άρτια την προσαρμογή της τόσο πολυφωνικής αυτής παρτιτούρας, ενώ για τους μεγάλους ρόλους επιστρατεύθηκαν διάσημοι λυρικοί ερμηνευτές με πρώτη την ίδια την επώνυμη ηρωίδα της Φινλανδής υψιφώνου Eilana Lappalainen.
Η εντυπωσιακής εμφάνισης υπερβόρεια καλλιτέχνις διέθετε τον φωνητικό εξοπλισμό του απαιτητικού ρόλου, ενώ δεν απέφυγε ούτε καν τον χορό των επτά πέπλων, που χόρεψε η ίδια λίγο πριν από την ιλιγγιώδη τελική σκηνή της όπερας που υπηρέτησε χωρίς εμφανή κόπωση.
Τη συμπλήρωσε ιδανικά ο Ηρώδης του τενόρου Peter Svensson, που άρθρωσε κρυστάλλινα το κείμενο του Όσκαρ Ουάιλντ (1854 - 1900) στην προσαρμογή της λογοτέχνιδας και μεταφράστριας Χέντβιχ Λάχμαν (1865 - 1918), ένας σπουδαίος τενόρος χαρακτήρων για οποιαδήποτε μεγάλη σκηνή της υφηλίου.
Μάθημα σεβασμού του μουσικού κειμένου, υποκριτικού μέτρου της εξαγγελίας και φωνητικής ομοιογένειας πρόσφερε η Ηρωδιάς της χιλιανής καταγωγής Αυστριακής μεσοφώνου Graciela Araya, με δωδεκαετή παρουσία στην Κρατική Όπερα της Βιέννης, ενώ εντυπωσιακή φωνογένεια κατέγραψε και ο περσικής καταγωγής Γιοκάνααν του βαρυτόνου Anooshah Golesorkhi, με παρουσία στη Μετ της Νέας Υόρκης. Ακόμη και για τον σχετικά βραχύ ρόλο του νεαρού Σύρου φρουράρχου Νάρραμποτ η παραγωγή επιστράτευσε τον διάσημο Χαβανέζο τενόρο Keith Ikaia-Purdy, που, την περασμένη δεκαετία, μεσουρανούσε σε ρόλους του Βέρντι, ενώ τον ανήσυχο για την τύχη του Ακόλουθο της Ηρωδιάδος υποδύθηκε πειστικά η Ρωσίδα μεσόφωνος Maria Ratkova.
Ανάμεσα στους πολλούς και -εν πολλοίς- εκλεκτούς σημειώνουμε τον Α' Ναζαρηνό του παλαίμαχου βαθυφώνου Δημήτρη Καβράκου, που δικαίωσε τη γαλήνια γραφή της μουσικής του με αντίστοιχης ευγένειας επίπεδο εκφοράς. Αν σε όλα αυτά προσμετρηθεί η λιτή και ατμοσφαιρική σκηνογραφία, η εύλογη διδασκαλία του εξ Αμβούργου ορμώμενου σκηνοθέτη Dirk Schattner και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Jens Hübner, τότε ολοκληρώνεται η πλήρης εικόνα ενός άθλου που μάλλον προσιδιάζει σε καλοκαιρινό παραμύθι.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=712226
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.