Aγήνωρ Αστεριάδης

    Το τι οφείλει η νεοελληνική καλλιτεχνική δημιουργία στον Αγήνωρα Αστεριάδη (1898-1977) έχει ήδη αναφερθεί από εξέχοντες ιστορικούς της τέχνης, όπως ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, η Ελένη Βακαλό, ο Στέλιος Λιδάκης, ο Χρύσανθος Χρήστου.

Επανειλημμένα εξάλλου έχει τονιστεί ότι η προσφορά του καταξιώνει συνολικά, ως απόλυτα δυνειδητή προσπάθεια ο συγκερασμός των διδαγμάτων της Ελληνικής παράδοσης με τις εικαστικές εμπειρίες και τους πειραματισμούς του μοντερνισμού. Η ζωγραφική του Αστεριάδη πέρα από το ξεχωριστό προσωπικό της ιδίωμα, αντανακλά αφενός την επιμονή με την οποία επεξεργαζόταν όσα Ελληνικά βιώματα αντλούσαν οι εμπνεύσεις του κατά τη διάρκεια μιας μακρόχρονης θητείας, στη σπουδή της βυζαντινής και της μεταβυζαντινής κυρίως όμως της λεγόμενης λαικής τέχνης. Αφετέρου όμως αντανακλά και την αφοσίωση με την οποία διύλιζε συστηματικά τα βιώματα του μέσα από τα φίλτρα των αφομοιωμένων επιδράσεων που είχε δεχθεί από μια συνεχή επαφή με τα κινήματα των μεταιμπρεσσιονιστικών κατακτήσεων της Ευρωπαικής αισθητικής.

     Οι ποιοτικές αξίες των έργων του Αστεριάδη προβλήθηκαν πρόσφατα και αναδείχθηκαν στο νέο παράρτημα του μουσείου Μπενάκη, πλαισιωμένες από το πανόραμα της πνευματικής και καλλιτεχνικής παραγωγής που μας κληροδότησε μια σπουδαία γενιά , η γενιά που διαμόρφωσε την Ελληνική ιδιαιτερότητα από υη μικρασιατική καταστροφή του 1922 έως τις παραμονές του 1967.

                                                                                                     Γ.Κ.Π