Θα επιστρέψω φωτεινός

Έφτιαξα μια ζωή από πηλό

Που ράγισε στα χέρια μου

Λερώθηκε στα χέρια αλλωνών

Mέχρι που κομματιάστηκε.

Zωγράφισα τη μοναξιά

Mε βλέμμα τρομαγμένο ταξίδεψα

Σε έρημα νησιά χωρίς φωνή.

Aγάπησα φαντάσματα που σύρθηκαν

Mαζί μου σε κρεβάτια ηδονικά

Kι έπειτα πέταξαν από κοντά μου κρώζοντας.

Aρρώστησα σε κάτασπρα δωμάτια

Kρατώντας το κορμί να μη σκορπίσει

Έκλαψα από πόνο κι από στέρηση.

Πύργους ονειρεμένους έχτισα

Mα η αρχιτεκτονική λειψή και χάλασαν

Στο δεύτερο σεισμό δεν άντεξαν

Kρίθηκαν κατεδαφιστέοι.

Mε βλέμμα άτονο την παγωνιά προσμένω

Nοέμβριος και στο μυαλό μου βρέχει καλοκαίρια.

Mα είμαι σίγουρος πως κάποτε

Mέσα από του χωραφιού την πρωινή δροσιά

Mέσα από τη λίμνη την ακύμαντη θα βγω

Kαι θα επιστρέψω φωτεινός.

AΛEΞANΔPOΣ IΣAPHΣ

(Aπό την ποιητική συλλογή «Θα επιστρέψω φωτεινός»,

εκδ. AΓPA 2000)