Η εναρκτήρια διερώτηση

Γράφει ο Αριστερίξ

     Όταν ο Παρμενίδης, στην προσπάθειά του να φέρει σε δύσκολη θέση τον Σωκράτη, τον ρωτάει αν δέχεται ότι υπάρχουν μορφές πραγμάτων που θα μπορούσαν να φαίνονται μάλλον γελοίες όπως μια τρίχα, λάσπη , λίγδα ή κάθε άλλο αντικείμενο χωρίς σημασία ή αξία, ο Σωκράτης ομολογεί ότι δεν μπορεί να αποφασίσει να κάνει κάτι τέτοιο, από φόβο μήπως πέσει σε μια «άβυσσο ηλιθιότητας».

   Αυτό οφείλεται, του λέει ο Παρμενίδης, στο γεγονός ότι είναι νέος στην ηλικία και καινούργιος στον χώρο της φιλοσοφίας και στο ότι νοιάζεται ακόμα για την γνώμη των ανθρώπων. Κάποτε η φιλοσοφία θα τον κυριεύσει εξολοκλήρου και θα του επιτρέψει να δει την ματαιότητα αυτών των εκδηλώσεων περιφρόνησης στις οποίες η λογική δεν έχει καμία θέση.

   Ποια είναι αυτή η τόσο εγχαραγμένη διάκριση ανάμεσα στα ευγενή ενδιαφέροντα  και στα ευτελή αντικείμενα ή ανάμεσα  στους χυδαίους και στους άριστους τρόπους? Σε αναζήτηση αυτής της κατάστασης οι σημειώσεις μας, καθώς πλέουμε μέσα στο αναλλοίωτο και μεταβάλλον κύμα μια καθημερινής φλυαρίας, σε ένα αδυσώπητο ρητορικό kitsch.

   Από την μια μεριά υπάρχουν συγκροτημένες γνώμες (ΜΜΕ), κινητοποιημένες ομάδες πίεσης (τάξεις εξουσίας), κινητοποιημένες γύρω από ένα σύστημα συμφερόντων ρητά διατυπωμένων (οικονομική διαχείριση) και από την άλλη μεριά μόνο διαθέσεις (μισθοσυντήρητες μάζες), οι οποίες εξ ορισμού δεν συνιστούν γνώμη, εάν με αυτό εννοούμε κάτι που μπορεί να διατυπωθεί σε λόγο με κάποια αξίωση συνοχής.

   Ιεραρχία και διατήρηση αυτού του συστήματος ταξινόμησης ή  αναγνώριση  της αναξιότητας του? Η ιστορική έρευνα προσφέρει τα όργανα μιας πραγματικής συνειδητοποίησης ή, καλύτερα , μιας πραγματικής κυριότητας  του εαυτού. Είμαστε διαρκώς παγιδευμένοι μιας έννοιας που δημιουργείται έξω από μας, χωρίς εμάς, στην ανεξέλεγκτη συνενοχή που μας ενώνει με την ιστορία των ολίγων.

   Η ελευθερία δεν συνίσταται στο  να αρνηθούμε μαγικά αυτήν την αναγκαιότητα αλλά στο να την γνωρίσουμε. Όταν πάψουμε να αντιμετωπίζουμε ως πεπρωμένο το κυρίαρχο επινόημα και το χαρακτηρίσουμε ως βία, θα έχουμε προχωρήσει πέρα από την ιστορική μας λήθη.

   Το διακύβευμα  είναι η αγωνιστική συνοχή και η κοινωνική διεκδίκηση, η αποκαθήλωση του αστικού γούστου, η γνώση του σημαντικού.

   Δεν μπορούμε να υποβάλλουμε την επικαιρότητα σε λογική ανάλυση αν δεν έχουμε έρθει σε ρήξη με την αυταπάτη της συναίνεσης.

   Αντίσταση λοιπόν στην αβυσσαλέα άνοια.