Επιστρέψαμε από το νησί με ένα γεμάτο πλοίο, άνετα όμως. Κάθε τραπέζι ήταν πιασμένο, αλλά καρέκλες ευτυχώς περίσσευαν. Εκανα βόλτα, το πλοίο δεν κουνούσε, μεγάλο, πολυτελές. Πολλές φορές έχω ταξιδέψει τα τελευταία χρόνια έτσι, κι ακόμα με ξαφνιάζει η πολυτέλεια. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα βρομερά καταστρώματα της νιότης μου, εκείνα τα εσωτερικά που μύριζαν εμετίλα, τα λίγα και ξεκοιλιασμένα καθίσματα, τις απερίγραπτες μεταλλικές επιφάνειες. Ωστόσο αγαπούσαμε εκείνα τα άθλια πλοία, και θυμάμαι τα ταξίδια στα νησιά σαν τις ωραιότερες εμπειρίες. Είχα έναν υπνόσακο αγορασμένο στο Μοναστηράκι, μεταχειρισμένο, τον έστρωνα σε μια ακρούλα κι έπεφτα σε ύπνο πανικού, για να γλιτώσω τη ναυτία. Μόλις νότιζε η αλμύρα το χακί του ύφασμα μύριζε κατραμίλα, αλλά εγώ εκεί, ακίνητη.
Καμιά φορά άνοιγα μια χαραμάδα να πάρω αέρα, να δω λίγο ουρανό, λίγη θάλασσα, ν” ακούσω τις κιθάρες των τυχερών που δεν ζαλίζονταν. Δεν έτρωγα, δεν έπινα, δεν σάλευα, μέχρι να ακινητοποιηθεί το πλοίο δίπλα στην προβλήτα. Καμιά φορά όμως δεν υπήρχε προβλήτα, κι έπρεπε να τα μαζέψω πριν σταματήσει το κούνημα, να μπούμε στις λάντζες. Πόσο ρεζίλι, να σε περιλαμβάνουν οι θαλασσόλυκοι πελιδνή και τρεκλίζουσα και να σου μιλούν αγγλικά επιπλέον.
Χειρότερα ήταν τα καΐκια, ο εφιάλτης μου όταν ήθελαν οι άλλοι να πάνε βόλτα. Κι όμως γύρισα τη Σκύρο με καΐκι κάποτε, κι έπεσα σε θαλασσοταραχή, βγήκαμε αναγκαστικά σε ξέρα και μας φιλοξένησε ο φαροφύλακας. Ευτυχώς υπήρχαν τότε φάροι. Αλλη λυπητερή ιστορία, η τύχη των φάρων.
Και τώρα άρχισα να φωτογραφίζω καΐκια, δεύτερη αποστολή διάσωσης εικόνων που βάζω στον εαυτό μου. Μετά τα σπίτια που γκρεμίζονταν, τώρα τα καΐκια που καταστρέφονται, ως όρος για άδεια νέων αλιευτικών. Ευρωπαϊκή οδηγία. Και δεν βρέθηκε μια ελληνική ευρωβουλευτική ιδέα να τα σώσει. Τι διάολο κάνουν οι Ελληνες ευρωβουλευτές;
Δεν το πίστευα, εν ολίγοις, ότι μπορούσα όχι μόνο να περπατώ στο καράβι, αλλά και να τρώω, να πίνω, ακόμα και να διαβάζω. Αλλαξαν οι θάλασσες, άλλαξα κι εγώ. Να μην υπήρχε και η υποχρεωτική τηλεόραση θα ήταν τέλεια. Ομως δεν μπορεί να τα έχει όλα κανείς.
Στη Σύρο μπήκε ένας πωλητής λουκουμιών με άσπρο σακάκι κι άσπρη επένδυση σ” ολόκληρο το καλάθι του και διαλαλούσε την πραμάτεια του. Ακριβώς όπως έμπαιναν και σε κείνα τα αξέχαστα σαπιοκάραβα οι πωλητές λουκουμιών, πάντα με τη λευκή στολή, άψογοι επαγγελματίες… Κυκλοφορούν στα γυαλιστερά σαλόνια όπως άλλοτε δρασκελούσαν τους ξύλινους πάγκους, με την ίδια πεποίθηση ότι οι κουρασμένοι ταξιδιώτες χρειάζονται μερικά κουτιά λουκούμια και ατομικές χαλβαδόπιτες για να εξαντλήσουν τις δυνατότητες των διακοπών τους. Να γυρίσουν σπίτι τους και να είναι σίγουροι ότι έκαναν τα πάντα, δεν παρέλειψαν τίποτε. Ή ακόμα κι αν δεν πέρασαν τις διακοπές τόσο καλά όσο ήθελαν, τουλάχιστον επέστρεψαν μ” ένα κουτί λουκούμια.
Μαζί τους εισβάλλει στο άνετο φωταγωγημένο παρόν το παρελθόν της ταλαιπωρίας. Κι είναι πιο γλυκό κι από λουκούμι, πιο λιγωτικό από χαλβαδόπιτα. Ανεξήγητο φαινόμενο.
https://www.efsyn.gr/?p=193581
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.