Να οικοδομήσουμε το Συνδικάτο Τύπου

της Μαρίας Λούκα
Η επισήμανση ότι η λειτουργία και η δομή αρκετών σωματείων του Τύπου και κυρίως της ΕΣΗΕΑ προσιδιάζει περισσότερο με επιμελητήριο ή κάστα που προϋποθέτει αυστηρές τελετές μύησης και λιγότερο με συνδικαλιστικό φορέα, έχει γίνει ήδη αρκετές φορές. Άλλες τόσες ή περισσότερες είναι και οι διαμαρτυρίες για τη συντήρηση ενός απαράδεκτου καθεστώτος που αποκλείει από τα σωματεία τα νέα και επισφαλώς εργαζόμενα τμήματα της απασχόλησης μόνο και μόνο για να μη διαιρεθεί η πίτα του Αγγελιοσήμου σε περισσότερα κομμάτια. Όλες τις
 φορές όμως αυτά τα διαβήματα προσέκρουαν σε κλειστές πόρτες, κλειστά μάτια και αφτιά και οι ιθύνοντες ταμπουρώνονταν πίσω από μια άκαμπτη αλλά προ πολλού παρωχημένη καταστατική διαδικασία.

Αν λοιπόν παλιότερα αυτή η τοποθέτηση είχε μια ιδεολογική και ηθική διάσταση, με την έννοια ότι δεν νοείται τα σωματεία – ως ιστορικό εργαλείο διαπραγμάτευσης της εργατικής δύναμης – παρά να λειτουργούν ανοιχτά με την ισότιμη και δημοκρατική ένταξη όλων των εργαζομένων του κλάδου, στη νέα κατάσταση του Μνημονίου και του κοινωνικού «σοκ» αποκτά μια εντελώς υλική αξία. Ο στρατηγικός στόχος της εργοδοσίας στην τρέχουσα περίοδο δεν είναι άλλος από την απαξίωση της μισθωτής εργασίας και όλων των μορφών συλλογικής
 διαπραγμάτευσης. Υπό την αιγίδα της τρόικας αυτός ο στόχος σύντομα θα αποκτήσει νομικό επιστέγασμα με νόμο του Υπουργείου Εργασίας, ο οποίος θα προβλέπει την υπερίσχυση των επιχειρησιακών (στην ουσία ατομικών) συμβάσεων έναντι των κλαδικών και τη μη επέκταση της εφαρμογής των συλλογικών συμβάσεων σε όσους δεν εκπροσωπούνται στη διαδικασία της διαβούλευσης, δηλαδή στους εργοδότες που δεν είναι μέλη των οικείων ενώσεων και αντίστοιχα στους εργαζομένους που δεν είναι μέλη των οικείων σωματείων.

Έστω όμως ότι οι εργοδότες έχουν κάθε όφελος να απεμπλακούν από την υποχρέωση εφαρμογής των συλλογικών συμβάσεων και να διαμορφώσουν μια κατάσταση μαζικής εξαθλίωσης, οι εργαζόμενοι με τη μορφή της συνδικαλιστικής τους εκπροσώπησης ποιο όφελος έχουν με το να μην υπερασπιστούν το τελευταίο οχυρό αντίστασης που μπορεί να διασφαλίσει την αξιοπρέπεια τους; Δε χρειάζεται λοιπόν η πολυετής συνδικαλιστική εμπειρία του κ. Σόμπολου για να καταλάβει κανείς ότι η θρυαλλίδα που θα αλλάξει άρδην το τοπίο εργασίας στα ΜΜΕ
 ανατρέποντας το συσχετισμό εις βάρος των εργαζομένων είναι έτοιμη. Η επόμενη μέρα για την πλειοψηφία των εργαζομένων στα media θα είναι με ατομικές συμβάσεις εργασίας και “μπλοκάκια” που θα προβλέπουν αποδοχές στο όριο της πείνας, και με το νόμο πλέον.

Οι χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι στη βιομηχανία του Τύπου που βρίσκονται ήδη σήμερα εκτός συνδικάτων παρά τη θέληση τους – όταν οι πρωτεργάτες του Μνημονίου στον Τύπο Ψυχάρης και Παναγόπουλος είναι μέλη της Ένωσης Συντακτών – κινδυνεύουν να βρεθούν αύριο εκτός …κοινωνίας, επίσης παρά τη θέληση τους. Αλλά δεν θα τους ρωτήσει και κανείς, ούτε θα μπορούν να απευθυνθούν σε κανέναν. Αξίζει άραγε αυτό το ξεπούλημα μιας ολόκληρης γενιάς για να απολαμβάνουν κάποιοι τα προνόμια που προσφέρει το Αγγελιόσημο για λίγο καιρό ακόμα; Γιατί
 είναι δεδομένο ότι στην επόμενη στροφή η συμμαχία διαφημιστών – εκδοτών – κυβέρνησης θα βάλει στο στόχαστρο και το Αγγελιόσημο. Και μάλλον δεν θα υπάρχει κανείς τότε να το υπερασπιστεί.

Η εργοδοσία δεν έχει βάλει μόνο το περίστροφο πάνω στο τραπέζι, έχει ήδη πατήσει και τη σκανδάλη. Λουκέτα, ατομικές συμβάσεις, εργοδοτικά επιχειρησιακά "σωματεία", ποινικοποίηση των απεργιών και της συνδικαλιστικής δράσης. Υπάκουοι και πάντα πρόθυμοι εργαζόμενοι διευκολύνουν και πλασάρουν τα σχέδια της. Εμείς το μοναδικό όπλο που μπορούμε να αντιτάξουμε είναι τα ισχυρά , μαζικά , ανοιχτά σωματεία που θα δώσουν έναν διαρκή και παρατεταμένο αγώνα για την υπεράσπιση και την επανακατοχύρωση των μισθών μας, της κοινωνικής
 ασφάλισης, του δικαιώματος στην απεργία, της αξιοπρέπειας μας και εν τέλει της ποιότητας της δουλείας μας. Βάζοντας τα θεμέλια για το Συνδικάτο Τύπου, που ενάντια στον πολυκατακερματισμό και τις συντεχνιακές λογικές, θα προκρίνει την αλληλεγγύη και την ενότητα.

Ας πάψει λοιπόν η πλειοψηφία της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ να κρύβεται πίσω από το καταστατικό. Ας πάρουν τώρα όλες οι Ενώσεις την πολιτική απόφαση για άμεση εγγραφή όλων των εργαζομένων του κλάδου χωρίς προϋποθέσεις. Αν δεν ανοίξουν αυτή την πόρτα, τότε μάλλον θα κλείσουν μόνοι τους το κεφάλαιο αυτού του είδους του συνδικαλισμού και η τελευταία σελίδα δεν θα έχει happy end.

Περισσότερα στο http://syspeirosi.wordpress.com/