ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
Εικόνα διπλής κατάρρευσης παρουσιάζει το αστικό κέντρο διαχείρισης της κρίσης, το οποίο κυρίως είχε συσπειρωθεί γύρω από τη γραμμή του Μνημονίου. Πρόκειται για κατάρρευση οικονομική και πολιτική.
Την οικονομική διάλυση τη βλέπουμε όλοι, καθώς η ανοιχτή πτώχευση της χώρας (όπως και αν τη βαφτίσουν) θεωρείται πλέον δεδομένη, με μόνο σημείο διαπραγμάτευσης το χρόνο και τον τρόπο που θα εκδηλωθεί, έτσι ώστε να μη θιγούν τα συμφέροντα των πλέον ισχυρών πολυεθνικών κεφαλαίων. Το Μνημόνιο χρεοκοπεί μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων Ελλήνων.
Μπορεί να επιτυγχάνει, ως ένα πρώτο σημείο, τους βαθύτερους, ουσιαστικούς, ταξικούς λόγους συγκρότησης αυτής της πολιτικής - σοκ κατά της εργασίας (ιστορική ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των εργαζομένων), αλλά αποτυγχάνει σε αυτά που το δικαιολογούσαν στα μάτια εκείνων των εργαζομένων και μεσοστρωμάτων, που παρέμεναν προσδεδεμένα στο σύστημα: Ότι θα αντιμετωπίσει, δήθεν αποτελεσματικά, το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα. Μέσα σε μια εικόνα κοινωνικής καταστροφής, όπου δίπλα στους καρατομημένους μισθούς και το εκατομμύριο των ανέργων προστίθενται τα διαλυμένα νοσοκομεία και τα κομμένα σχολεία, και οι πλέον εύπιστοι εργαζόμενοι ανακαλύπτουν τον… βασιλιά γυμνό. Και αποκρουστικό.
Κι εδώ αναπτύσσεται η δεύτερη πλευρά της κατάρρευσης του κυρίαρχου σκηνικού στην Ελλάδα: η πολιτική πλευρά. Η οργή του λαού κατά της κυρίαρχης πολιτικής, πρώτα απ’ όλα κατά των διαχειριστών της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, είναι πρωτοφανής. Καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στο δρόμο, σε οποιαδήποτε επαφή με το λαό. Ζούμε την πτώχευση της επίσημης πολιτικής. Ο λαός δεν πρόκειται να συγχωρήσει στους αστούς πολιτικούς και τους πρασινογάλαζους κυβερνητικούς διαχειριστές, στους 300 του Κυνοβουλίου, στους βαρόνους των μίντια και στις ομιλούσες κεφαλές της τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου των οκτώ, στους έγκυρους αναλυτές και σε όλους τους σφουγκοκωλάριους της εξουσίας, του κεφαλαίου και των τραπεζών, την πτώση της χώρας στον κοινωνικό λυκόφως, με πρώτα θύματα την εργατική τάξη, τους ανέργους και τους νέους φτωχούς.
Τρέμουν την οργή του λαού. Γι’ αυτό ξορκίζουν τις «Κερατέες», τη «βία και την ανομία», τα γιουχαΐσματα και την έκφραση της διαμαρτυρίας των «από κάτω», που πλέον συνοδεύει οποιαδήποτε εμφάνιση κυβερνητικών στελεχών. Φοβούνται δε περισσότερο την οργανωμένη ανατρεπτική εισβολή στο προσκήνιο ενός ταξικά ανασυγκροτημένου και πολιτικά εξοπλισμένου μαζικού κινήματος, που δεν θα έρθει για να διαμαρτυρηθεί, αλλά για να νικήσει.
Πώς προσπαθούν κυβέρνηση, ΜΜΕ και γκουρού της αστικής πολιτικής να απαντήσουν στην πιο βαθιά από ποτε αμφισβήτηση της επίσημης πολιτικής; Κατ’ αρχήν, με το να σπείρουν ένα κλίμα αόριστου φόβου, έναν ίλιγγο πτώσης στην καταστροφή, σαν η πτώχευση να είναι μια φυσική καταστροφή και ο λαός πρέπει να βγάλει το σκασμό, να κουρνιάσει δίπλα στην εξουσία, «για να σωθεί η χώρα». Όπως είπαν ο Γ. Παπακωνσταντίνου και ο Προβόπουλος της Τράπεζας της Ελλάδας δεν ωφελούν οι δημόσιες συζητήσεις για την αναδιάρθρωση! Οι μυστικές βέβαια ωφελούν τα κέρδη και τις μίζες τραπεζιτών και παρατρεχάμενων…
Δεύτερο, προσπαθούν να συγκροτήσουν το «κόμμα του νόμου και της τάξης», το ευρύτερο κόμμα της αντιδραστικής απάντησης στην αγανάκτηση των μαζών, της ενδεχόμενης καταστολής των αντιδράσεων. Όλο αυτό το μίσος για την έμπρακτη έκφραση της οργής του λαού αποκαλύπτει όχι μόνο τον πραγματικό φόβο του πολιτικού προσωπικού και των επίσημων προπαγανδιστών των μίντια, αλλά και την πρόθεσή τους να οργανωθεί η υπεραντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος για να τσακιστεί το κίνημα. Μόνο, που όπως έδειξε η Κερατέα και η υποχώρηση των ΜΑΤ, απέναντι σε ένα λαό που θα ξεσηκωθεί δεν υπάρχει δύναμη ικανή να τον συγκρατήσει.
Τρίτο, αναζητούν τρόπους ελεγχόμενης αναδιάταξης της κυβερνητικής διαχείρισης, καθώς φοβούνται απότομη κατάρρευση του κυβερνητικού κέντρου. Χωρίς μέχρι τώρα να έχει βρεθεί κάτι ουσιαστικό. Εύγλωττο το άρθρο του Α. Καρακούση στο Βήμα με τον εντυπωσιακό τίτλο «Η χώρα κινδυνεύει, ο λαός απειλείται…». «Πανθομολογείται πλέον το κενό εξουσίας και το έλλειμμα ηγεσίας», γράφει ο Α. Καρακούσης. Άλλοι δίνουν μια τελευταία ευκαιρία στην κυβέρνηση Παπανδρέου για να ολοκληρώσει τη βρόμικη δουλειά, άλλοι ποντάρουν σε μια δεξιά εναλλακτική αλά Ουγγαρία ή Ιρλανδία, σπρώχνουν το σενάριο της αστικής οικουμενικής, φουσκώνουν το ΛΑΟΣ, ενώ συζητιέται και το ενδεχόμενο μιας κοινοβουλευτικής ευρωενωσιακής «χούντας» τεχνοκρατών - υπαλλήλων του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.
Ακόμα, θέλοντας να απαντήσουν - αξιοποιήσουν τη γενικευμένη δυσαρέσκεια του λαού για την κυρίαρχη πολιτική, προσπαθούν να σπρώξουν ένα μεγάλο μέρος του (το ένα τρίτο ή και παραπάνω) εκτός πολιτικής διαπάλης συνολικά, όχι απλά εκτός των εκλογών, σε μια κατάσταση αφασίας, ατομικής μοιρολατρίας και πολιτικής περιθωριοποίησης (μαζί με την κοινωνική περιθωριοποίηση). Στο πεδίο αυτό εμφανίζονται και σπονσονάρονται από διάφορα κέντρα πρωτοβουλίες που εμφανίζονται να βγαίνουν «από τα κάτω», με πομπώδεις αντιδικομματικές κορόνες αλλά με ένα ρηχό αντιμνημονιακό λόγο, γερά αγκιστρωμένες στην αστική πολιτική και σε ένα πατριωτισμό – συναινετικό με τη συνένοχη ελληνική αστική τάξη και πυροσβεστικό στο «έθνος των εργαζομένων» και στον αναγκαίο σύγχρονο εργατικό διεθνισμό, όπως η λεγόμενη Σπίθα.
Η Αριστερά, πρώτα και κύρια η αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά, πρέπει να απαντήσει ανατρεπτικά όχι μόνο στην οικονομική πλευρά της κρίσης και της αστικής επίθεσης, αλλά και στην συνακόλουθη πολιτική - αντιδραστική της πλευρά. Όχι από θέσεις υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας και των σημερινών θεσμών της πτώχευσης, αλλά για την επικράτηση της δημοκρατίας του κινήματος, με νέα όργανα εργατικής πολιτικής, για την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την εργατική δημοκρατία - εξουσία. Μεγάλες ευθύνες βρίσκονται μπροστά μας. Βρισκόμαστε εδώ, στη ρωγμή του χρόνου. «Στον όγδοο μήνα είναι η ελπίδα μας», όπως έγραψε ο Μανώλης Ρασούλης και μελοποίησε ο Νίκος Παπάζογλου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.