ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ «Ψεύτης ήλιος»

Την  Τετάρτη 6 Απριλίου 2011 θα προβληθεί στην Λέσχη της Βιβλιοθήκης ένα αριστούργημα του ρωσικού κινηματογράφου, το «Ψεύτης ήλιος» 1994 του Νικήτα Μιχάλκοφ.

Η προβολή θα αρχίσει στις 8.00 . Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Λίγες πληροφορίες για την ταινία:

Ψεύτης ήλιος (Utomlyonnye Solntsem 1994)

Γνωστό και ως:

Burnt by the Sun

Soleil Trompeur

Διάρκεια: 135 λεπτά

Σκην.: Νικήτα Μιχάλκοφ

Παίζουν: Oleg Menshiko.τον Dimitri (Mitya), Nikita Mikhalkov τον συνταγματάρχη Sergei Petrovich Kotov, Ingeborga Dapkunaite την Marusia, Nadezhda Mikhalkova την Nadya,

           

Κριτική από τον Σταύρο Γανωτή

http://www.cine.gr/film.asp?id=702497&page=4

Κουράστηκα τόση «ελευθερία»…

Μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής στις Κάνες, Όσκαρ καλύτερης ταινίας και μια από τις διασημότερες ταινίες της Ρωσίας, στην πρώτη δεκαετία της επανίδρυσης της. Επειδή τίθεται σαφώς ιδεολογικό θέμα και αυτό είναι εναντίον του υπαρκτού σοσιαλισμού, πρέπει να αναλογιστεί κάποιος το τι προτιμά. Την αλήθεια ή την προπαγάνδα;

Η μεγάλη αλήθεια είναι ό,τι όσο καλοστημένος ήταν ο Σοσιαλισμός σε θέματα οικονομίας, τόσο διαλυμένος και φασιστικός ήταν σε θέματα ελευθερίας. Ο κεντρικός χαρακτήρας, ένας ήρωας αξιωματικός του κόκκινου στρατού, απολαμβάνει τη φύση και τις χαρές της επαρχίας. Στο ειδυλλιακό σκηνικό έρχεται ένας ξάδελφος του από τη Μόσχα και γρήγορα γοητεύει την οικογένεια του αξιωματικού. Όμως, στη Μόσχα βασιλεύει ο Στάλιν και καθετί, που έρχεται από εκεί, δεν φέρνει καλά νέα.

Ένα τσεχωφικό σκηνικό στην εξοχή, με δάνεια από τον Βυσσινόκηπο, και ο ευπαρουσίαστος «σατανάς» που θα διαλύσει την οικογενειακή ευτυχία. Ο Mikhalkov τα δένει όλα σε ύφος οικογενειακού έπους, αφού θέλει τα εξωτερικά πλάνα του να λούζονται από τον ήλιο του τίτλου. Έναν ήλιο που είναι κίβδηλος, αφού και αυτός υπόκειται διαταγών. Τίποτα δεν είναι πάνω από την κεντρική εξουσία και τίποτα δεν είναι πιο δυνατό της γνώμης του ενός άρχοντα. Η φύση και η παρουσία της εκπληκτικής Nedezhda Mikhalkova (της μικρής, τότε, κόρης του σκηνοθέτη, που και εδώ ερμηνεύει τον πατέρα της), είναι η αγνότητα, είναι τα θύματα της καταπίεσης, το παρόν και το μέλλον (ελπίδα) που ο Mikhalkov αναγνωρίζει τώρα στην Ρωσία του 1994.

Ο τίτλος είναι βγαλμένος από λαϊκό τραγούδι των 1930, του Jerzy Peterburski. Προερχόμενο από πολωνικό ταγκό, έγινε πολύ δημοφιλές στην Ρωσία, για πάρα πολλά χρόνια. Ο τίτλος, ακόμα, παραπέμπει σε ένα φαινόμενο του φωτός, τη μυστηριώδη «σφαίρα φωτός», που εμφανίζεται σε κάποια σημεία της ταινίας, υποδεικνύοντας τη δύναμη και την ανωτερότητα της φύσης.

Κριτική Σύνοψη

Μια πολύ δυνατή σύγκλιση του πάλαι ποτέ Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού, με την κριτική δύναμη ενός απελευθερωμένου δημιουργού του σήμερα. Η υπέροχη φωτογραφία, κάποιες πολύ δυνατές σκηνές, η αθωότητα του φυσικού και του παιδικού τοπίου, η υποβόσκουσα σάτιρα παλιού τύπου και η σκηνοθετική δεινότητα συμβάλουν στην καλύτερη αρχή ενός νέου ρωσικού σινεμά. Θα βρείτε συνδετικούς κρίκους και με παλαιότερες ταινίες του σκηνοθέτη, όπως Η Σκλάβα του Έρωτα, Μηχανικά Πιάνα και πιστεύω πως θα χαρείτε που αναμένεται ένα δεύτερο μέρος. Δείτε το, πέρα από ιδεολογικούς φραγμούς, αφού οι έννοιες της ελευθερίας και της καταπίεσης πρέπει να υπερτερούν κάθε κατεστημένης συμπάθειας.