To καθεστώς

του Μάρκου Φρέρη

Αν όμως το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ παραμένει, πιθανώς εκόν-άκον, αθώο από τυχόν καθεστωτικές παρεκτροπές, δεν ισχύει το ίδιο για χαμηλότερη και γεωγραφικώς στενότερη βαθμίδα της εξουσίας, υπό την οποία διατελούμε. Εννοώ την πρωτοβάθμια τοπική μας αυτοδιοίκηση και ειδικότερα το Δήμο της Ερμούπολης. Όπου μια παράταξη, η λεγόμενη «Δημοκρατική Ερμούπολη» δεν άρχει απλώς για είκοσι περίπου χρόνια. Αλλά, παραμένοντας μεν υπό την αρχική, πασοκική κομματική της αιγίδα, διευρυνόμενη δε κατά καιρούς και συχνά επιτυχώς προς άλλους κομματικούς χώρους (μηδέ της ΝΔ εξαιρουμένης) έχει, δυστυχώς, διαμορφώσει και, τα τελευταία χρόνια, εφαρμόσει μια μονοπωλιακή, ηγεμονική αντίληψη ασκήσεως της δημοτικής εξουσίας.
Όπως έχω υποχρέωση, εξηγούμαι. Η ευρεία λαϊκή της πλειοψηφία (πολύ ευρύτερη αυτής του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ), η έλλειψη οποιουδήποτε θεσμικού ή, έστω, απλώς πολιτικού αντιβάρου, η αίσθηση μιας τεχνογνωστικής ως προς την άσκηση της δημοτικής εξουσίας υπεροχής, η εμπιστοσύνη στην επικοινωνιακή πειθώ του επικεφαλής της (μπροστά στο χαμόγελο ή το βούρκωμα του «καλού παιδιού» αφοπλίζεται κάθε γκρίνια, δυσφορία ή και αγανάκτηση) έχουν καλλιεργήσει στη σημερινή δημοτική αρχή την πεποίθηση ότι και πρέπει και μπορεί να διαιωνίζεται. Μια σχετική υπό την κορυφή της παράταξης κινητικότητα (στελέχη πάνε και έρχονται, ως γνωστόν στη «Δημοκρατική Ερμούπολη»!) της προσδίδει την αναγκαία εκάστοτε ελάχιστη επίφαση ανανέωσης. Κι αν όλα πήγαιναν στην Ερμούπολη καλά, αν το έργο της δημοτικής της αρχής ήταν ικανοποιητικό, τότε η ανελαστικότητα του βασικού της επιτελείου θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και πλεονέκτημα.
Καθώς γνωρίζουν όμως οι αναγνώστες μου, κατά τη γνώμη του γράφοντα, οι επιδόσεις της δημοτικής αρχής δεν μπορούν να θεωρηθούν εν γένει ικανοποιητικές. Μείζονα προβλήματα που απειλούν μάλιστα με ανεπανόρθωτη καταστροφή την ίδια την προσφάτως φιλοτεχνημένη και προβεβλημένη τουριστική εικόνα του νησιού, όπως το κυκλοφοριακό της Ερμούπολης, εξακολουθούν ν’ αντιμετωπίζονται με σπασμωδική αποσπασματικότητα και ψηφοδεή αναποφασιστικότητα. Η χρηματοδοτούμενη από πακτωλό κοινοτικών πόρων «ανάπλαση» του ιστορικού κέντρου της Ερμούπολης συντελείται με αυτόματο πιλότο! Ερήμην δηλ. της εποπτείας και του ελέγχου των πολιτικών υπευθύνων του Δήμου. Με αποτέλεσμα την αμφισβήτησή της όχι μόνο από αυτοσχέδιους σαν την αφεντιά μου, αρχιτέκτονες-ενεργούς δημότες των ανά την Ερμούπολη καφετεριών και των ανά τον τοπικό τύπο μονοστήλων. Αλλά και από τεχνικώς επαΐοντες και πολιτικώς αρμοδίους, όπως ο Υπουργός Αιγαίου. Το ανακαινισμένο θέατρο «Απόλλων», δύο πλέον χρόνια μετά την ουσιαστική ολοκλήρωσή του, δεν έχει αναδειχτεί σε μόνιμο, οργανωμένο, άξονα μιας διαρκούς (επί ετήσιας βάσεως) και όχι περιοδικής (κατά την περίοδο της τουριστικής αιχμής) καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής. Καίριοι τομείς της δημοτικής δραστηριότητας, όπως η ύδρευση, χωλαίνουν όταν ακριβώς (δηλ. την εποχή της εξάρσεως του τουριστικού ρεύματος) πρέπει να λειτουργούν άψογα. Και το καζινικό Βατερλό τόσο των οικονομικών χειρισμών όσο και των κοινωνικών παρεμβάσεων του Δήμου μπουρδουκλώνεται αδέξια αλλ’ επίμονα πίσω από πέπλα ανεπίτρεπτης διαφάνειας. Κι αντί ο Δήμος να χειρίζεται όλες αυτές τις εντελώς ενδεικτικά αναφερόμενες υστερήσεις με την συστολή και τη σεμνότητα που αρμόζει στην, επιτέλους, ως ένα σημείο, φυσική τους δυσκολία, αντιμετωπίζει τη σχετική κριτική, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία των εκπροσώπων του, είτε με επίκληση της γενικότερης παραγωγικότητάς του είτε με αλαζονική, αυτάρεσκη και κομπορρήμονα παράκαμψή τους.
Την υποκειμενική πεποίθηση της διάρκειας και την αντικειμενική εντύπωση του ολοκληρωτικού ελέγχου της τοπικής δημόσιας ζωής μας, την υποκειμενική δηλ. και αντικειμενική αντιστοίχως υπόσταση της καθεστωτικής παραφθοράς της παρούσας δημοτικής αρχής πληρούν ωστόσο καθοριστικά δύο άλλα φαινόμενα. Αφενός η εξαιτίας της εικοσαετούς ήδη θητείας της, εξάρτηση του στελεχιακού δυναμικού του Δήμου από το στενό σταθερό πυρήνα των «ισχυρών» της και η, με έστω ήπια πελατειακά μέσα, μετατροπή του δυναμικού αυτού σε «μηχανισμό» ελέγχου όχι πλέον του Δήμου αλλά και της κοινωνίας μας ως τους πιο ιδιωτικούς φορείς και τις πιο ιδιωτικές πτυχές της. Και αφετέρου η απουσία συγκεκριμένου, τεκμηριωμένου και πειστικού πολιτικού αντιλόγου. Με διεκδικήσεις μειοψηφικής συμμετοχής π.χ. στα συνδετικά Δήμου και καζίνο(υ) όργανα ή τοπικιστικές αξιώσεις συνεδριάσεώς τους εν Ερμουπόλει ούτε φωτίζεται ούτε λύνεται το μέγα καζινικό ζήτημα. Και με σφοδρές κονταρομαχίες που όμως καταλήγουν σε ύποπτες επί πελατειακώ συμψηφισμώ ομοφωνίες δε βγαίνουμε από το αποπνικτικό κυκλοφοριακό μας τέλμα. Δεν αποκλείω καθόλου ο ίδιος ο κ. Δήμαρχος να είναι ψυχικά ξένος προς την καθεστωτική ύβρι, που έχει φθάσει μέχρι να εξαρτά την πρόσβαση στο έμψυχο και άψυχο υλικό του θεάτρου «Απόλλων» από τη δήλωση νομιμοφροσύνης στα πολιτιστικά «αφεντικά» του Δήμου. Η προσωπική και μοναχική όμως αθωότητα δεν είναι εν γένει στην πολιτική επαρκές άλλοθι. Και σίγουρα δε φτάνει για ν’ αναστείλει την, επί ενδεχομένως δικαίους και ασφαλώς αδίκους, Νέμεση, όταν έλθει η ώρα της.