Αυτή πρέπει να είναι από την πρώτη φορά, το 1990, στο κατάστρωμα του πλοίου. Ο Παναγιώτης, ο Αντώνης, η Ιωάννα, η Μαρία, η πλάτη της Μαργαρίτας. Στην άλλη πίνοντας καφέ στο Πάνθεον και από το βράδυ στον Μύτικα, τρώγοντας με το Χρήστο και το Δημήτρη. Στο Δελφίνι κατακαλόκαιρο και το βράδυ στα συγκρουόμενα γελώντας μεθυσμένοι. Η Λίνα και η Εύη γελώντας στο φακό, στην αυλή του ξενοδοχείου. Από το τελευταίο σεμινάριο με τους μεταπτυχιακούς από το Πάντειο. Δεκάδες φωτογραφίες, ριγμένες η μια πάνω στη άλλη, μπερδεύονται μαζί με εκείνους που δεν θυμάσαι τα ονόματά τους, με μαγαζιά που πια έχουν κλείσει, με άδειες παραλίες που γέμισαν κόσμο. Μπερδεύονται, όπως χρόνια τώρα κάθε καλοκαίρι αυτές τις δεκαπέντε μέρες του Ιουλίου μπλέκονται άνθρωποι και ιδέες, σχέδια για μεγάλα προγράμματα και μικροϊστορίες, εξαιρετικές ανακοινώσεις και χιλιομασημένες κοινοτοπίες, διεθνούς φήμης επιστήμονες και προπτυχιακοί φοιτητές, καλοκαιρινά φαγητά και ματαιωμένοι έρωτες. Σκηνές από ένα ταξίδι που είχε πάντα προορισμό. Εκεί όπου ξέραμε πάντα ότι θα ακούσουμε, θα μιλήσουμε, άλλοτε με περισσότερο άλλοτε με λιγότερο άγχος, θα γνωρίσουμε καινούργιους συνομιλητές από ένα απίθανο φάσμα ανθρώπων που κάθε φορά μπορούσε να μας εκπλήσσει το εύρος των απασχολήσεών τους και των θεμάτων τους.
Στην ψηλοτάβανη αίθουσα του Αρχείου, νιώθοντας το παράπονο των ταλαιπωρημένων από το σώμα σου άβολων καρεκλών, την ώρα που ο ήλιος κατασπαράζει τα μαρμάρινα σκαλοπάτια του Δημαρχείου, τις προτομές, τα άδεια τραπεζάκια της πλατείας. Και έπειτα η συνέχεια της κουβέντας στην ταβέρνα, στο μπάνιο, στο μπαρ, στο ξενύχτι μέχρι πρωίας, στη συνενοχή του επόμενου πρωινού, κρύβοντας τα άυπνα μάτια πίσω από τα γυαλιά του ηλίου. Γιατί αν κάτι κατάφεραν όλα αυτά τα χρόνια τα σεμινάρια στην Ερμούπολη είναι να προσθέσουν έναν σταθερό προορισμό στον καλοκαιρινό μας χάρτη. Για άλλους περισσότερο, για άλλους λιγότερο, δένοντάς μας όλους, ακόμη και όταν δεν είμαστε εκεί, με εκείνες τις αόρατες σχεδόν κλωστίτσες ενός αέναου διαλόγου και μιας σχέσης που μπορεί να διακόπτεται και να συνεχίζεται, άλλοτε να είναι ενδιαφέρουσα και άλλοτε απελπιστικά βαρετή, όπως συμβαίνει με ότι είναι ζωντανό.
Σκέφτομαι με ευγνωμοσύνη εκείνους που χρόνια τώρα δένουν μαστορικά αυτές τις κλωστίτσες, με άπειρες ώρες τηλεφώνων και προσωπικών επαφών, τον Βασίλη Παναγιωτόπουλο πρώτον από όλους, τη Χριστίνα Αγριαντώνη κι έπειτα τον Δημήτρη Δημητρόπουλο, την Κατερίνα Δέδε. Και την Εύη που τράβηξε τη δική της κλωστή μακριά, εκεί που μόνο η μνήμη πια μπορεί να την ακολουθήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.