Μυρολόγι στον κρεμνό

Ήτανε λέει ένα κλειστό παράθυρο με ένα κομμάτι   από  βλέμμα για κουρτίνα, βροχή με στέγες, αίμα στο πουκάμισο, λέξεις τυχαίες, στάση λεωφορείων, δεν πήρε τηλέφωνο.
Δύσκολο απόγευμα τα βλέμματα ράβουν το καινούργιο νυφικό στα τραπέζια του καφενείου, σιωπές που φοβάμαι, αρλεκίνοι, των χρυσανθέμων η επανάσταση.
 -Θέλω να κεντήσω μέσα από τα φώτα του μακιγιάζ του ενός χρώματος που αγκαλιάζει το κορμί μου όταν με αφήνουν οι εραστές που με πιστέψανε.
-Γελάνε των χεριών τα πρόσφορα, των νικημένων τα τραγούδια, των εμπρός του τοίχου εξομολογούμενων τα ¨επιχαίρει¨, των ανταρτών το κλάμα στην παράδοση, των εραστών η απόρριψη, ένα χέρι που ακουμπά τη σκόνη στο πιάνο.
-Ένα φλιτζάνι τσάι, ένα βήμα μπροστά στον κίνδυνο...
Χέρια που δεν είχαν να κρατηθούν, μιλούσες, λέξεις προσταγές, οράματα νιότης, κρεβάτια στρωμένα , χωρίς οράματα να αποκτήσουν κορμί και  φόδρα σιωπής, δευτερόλεπτα και ο ήλιος να ξυρίζει τις υποσχέσεις.
Σε έβαζα σε μιας μονοκοντυλιάς το παιχνίδι, ένα παράξενο παιχνίδι της ευθείας, με το βήχα του τσιγάρου τα πρωινά, με το κέρασμα των ανεπιθύμητων.
-Κίτρινο να φοράς, χρυσάνθεμο που καρφίτσωσαν στο νυφικό, που το χαρίσανε σε μια στιγμή αμηχανίας, που το φιλούσες  θεά τη μέρα της γιορτής της, άδικο χρώμα σα σφαίρα, σαν σήμαντρο.
Τα ρούχα μοιάζουν σαν τα φτερά της πεταλούδας, έχεις στα χέρια σου μόνο το χρώμα, το χρώμα, αυτό που αλλάζει το χρόνο.

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑΣ
xristosdemetroulas@gmail.gr