Η αξεδιάλυτη σχέση της ζωής με τον θάνατο ( Ζω σημαίνει διψάω για ό,τι με σκοτώνει )

 ΣΠΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Ο δισταγμός της πτώσης  

Ημιτελές δοκίμιο,

εκδ. Πλανόδιον 2009

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μια παρέα νεαρών εξέδωσε το περιοδικό Ερουρέμ. Εκεί, ο Σπύρος Γεωργίου δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε ώσπου από τις εκδόσεις του περιοδικού Πλανόδιον κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του Σπύρου Γεωργίου. Το ημιτελές δοκίμιο «Ο δισταγμός της πτώσης». Και παρόλο που ο ίδιος μας προειδοποιεί ότι πρόκειται για δοκίμιο –και μάλιστα ημιτελές– στην πραγματικότητα έχουμε μπροστά μας ένα ποιητικό βιβλίο και μάλιστα ολοκληρωμένο.

Η πρώτη πρόταση κιόλας αυτού του βιβλίου μάς εισάγει στο βάθος που πρόκειται να ακολουθήσει: ζω σημαίνει διψάω για ό, τι με σκοτώνει. Αυτή η ασίγαστη ορμή προς τον θάνατο δεν είναι μια πεισιθάνατη παραίτηση, μια φυγή ρομαντικών προδιαγραφών. Είναι απεναντίας η ορμητική ροπή της ζωής προς την τελική αλήθεια. Αλλά η αλήθεια στον Δισταγμό της πτώσης δεν είναι ιδέες. Είναι η προσήλωση στην εμπράγματη αλήθεια. Στα μάτια του Σ. Γ. ο υλικός κόσμος δεν είναι μια ψευδαίσθηση, ένα απείκασμα της σχετικότητας των αισθήσεων, αλλά απαραίτητη βάση κάθε πνευματικότητας. Η αλήθεια εδραιώνεται καλά στη γη. Οπως ο πλάστης εδραιώνει τα βουνά για να μπορέσουν «να αποκτήσουν κορυφή μετά»: Στερεώνοντας κι εμείς, λοιπόν, το κάτω μέρος του εαυτού μας καλά στη γη, σύντομα θα βλέπουμε σύννεφα και πουλιά να πληθαίνουν στο επάνω.

Αυτή η εμμονή στο πραγματικό είναι η ασφαλιστική δικλίδα ώστε η πνευματική ζωή να μην είναι ένα φευγαλέο πέταγμα, ένας αδιέξοδος μετεωρισμός αλλά μια πορεία προς «κάπου συγκεκριμένα». Κι αυτή η εμμονή του επιτρέπει να επαναλαμβάνει τόσο συχνά την επίκληση «Κύριε» χωρίς το μυαλό μας να πηγαίνει σε μια συναισθηματικώς φορτισμένη θρησκευτική ποίηση. Σ’ αυτό το σημείο έγκειται η ιδιαιτερότητα του Σ. Γ. Ο τρόπος που εκφράζεται δεν αντλεί από το βάρος μιας ιδεολογικά φορτισμένης παραδόσεως. Και στη μορφή και στο περιεχόμενο αντλεί το υλικό του από τον προσωπικά βιωμένο τόπο και χρόνο. Χωρίς παγιωμένα σύμβολα, χωρίς ευανάγνωστες αναφορές στον ιστορικό χρόνο και την παράδοση. Συμφιλιώνεται με το λίγο. Με πρωτογενείς αισθήσεις και πρωτογενή υλικά.

Αλλά μέσα απ’ αυτή την παρθενική ματιά συναντά όλο το βάθος της πνευματικής παραδόσεως που συγκροτείται απ’ τα απλά, χωμάτινα υλικά μας, συγγενεύοντας κατά κάποιον τρόπο με τον χριστιανικό υλισμό του Ν. Γ. Πεντζίκη χωρίς πουθενά, πάντως, να μάς τον θυμίζει. Αυτό που έρχεται να μας θυμίσει ο Σπύρος Γεωργίου είναι ότι το πιο βαθύ μας πρόβλημα είναι η αξεδιάλυτη σχέση της ζωής με τον θάνατο. Αυτή η ορμή προς τον βαθύ μας εαυτό, όπου η σκοτεινή μήτρα που μάς γέννησε συναντάει τη σκοτεινή σπηλιά του θανάτου, ώστε η εμμονή στα πρωτογενή υλικά της ζωής μας να μεταγράφει στη γλώσσα μας την τελική αλήθεια της ζωής ως δίψα για ό, τι μας σκοτώνει.

Άγγελος Καλογερόπουλος

Εφ. Καθημερινή, Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010