Ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική βάση

ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΙΛΗΣ

Η σημερινή απεργία, θεωρούμε ότι είναι μια κρίσιμη απεργία που θα πρέπει να σηματοδοτήσει νέες εξελίξεις. Να δώσει το έναυσμα για τη συνέχεια της πάλης μας, για την ανασύνταξη του κινήματος.

Τα επιτελεία των αστών, των καπιταλιστών και των κομμάτων τους, εκτιμούν ότι οι αιματηρές θυσίες στις οποίες υποβλήθηκαν οι εργαζόμενοι, ο λαός, δεν είναι αρκετές. Παίρνουν τα μέτρα τους, από κοινού σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο και σχεδιάζουν νέα αιματηρά μέτρα τα οποία θα οδηγήσουν στην ένταση της εκμετάλλευσης πέρα από κάθε όριο. Πρέπει σήμερα να βροντοφωνάξουμε ότι δε θέλουμε να ζούμε αυτή τη βαρβαρότητα, ότι δεν αξίζουμε αυτή τη ζωή, χωρίς ΣΣΕ, με μισθούς πείνας και επιδόματα αντί για συντάξεις, με την ανεργία να φτάνει στο 30%, χωρίς εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, με κατασχέσεις και χαράτσια, με πανάκριβη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας.

Ξέρουν την αγριότητα των μέτρων που έρχονται, την οργή που προκαλούν, και φοβούνται το ξέσπασμα του λαού. Για αυτό το λόγο εντείνεται και ο αυταρχισμός του αστικού κράτους και της μεγαλοεργοδοσίας, μας θέλουν σκυμμένους συνάδελφοι! Αυτό σηματοδοτούν η απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πειραιά να καταδικάσει με 5 μήνες φυλακή 2 συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων Μετάλλου Πειραιά και Ηλεκτρολόγων Πλοίων, η καταδίκη του προέδρου του Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού Λάρισας και ενός εργαζόμενου της ίδιας επιχείρησης, το μπαράζ μηνύσεων και δικών κατά στελεχών του ΠΑΜΕ.

Δεν υπάρχει άλλη συνταγή, άλλο μείγμα διαχείρισης που να κάνει το σύστημα λιγότερο βάρβαρο, πιο ανθρώπινο. Είναι απάτη. Οι νεόκοποι σωτήρες που το εισηγούνται παραπλανούν συνειδητά το λαό. Δεν σώζουν αυτόν αλλά το σύστημα. Τον θέλουν ακίνδυνο, στο περιθώριο, υποταγμένο στην εργοδοσία και το κράτος της, να μη θιγεί το καθεστώς των μονοπωλίων και των κερδών τους. Θα βρουν κι’ αυτοί καμένη γη, θα του ζητήσουν υπομονή και νέες θυσίες.

Πρέπει να γίνει κατανοητό πλέον πως δεν μπορείς να είσαι και με τα μονοπώλια και την Ευρωπαϊκή Ένωση και με το λαό.

Δεν υπάρχουν σωτήρες παρά μόνο ο ίδιος ο οργανωμένος και αποφασισμένος λαός, η λαϊκή συμμαχία εργατών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, γυναικών και νεολαίας που μπορεί να βγάλει τη χώρα από το βάλτο της κρίσης σε όφελος όχι των μονοπωλίων αλλά του ίδιου του λαού.

Αυτό δεν γίνεται από μόνο του, σε μια μέρα. Δεν αρκεί η οργή και αγανάκτηση για να ανατρέψουν αυτές τις καταστάσεις.

Τα κινήματα των «αγανακτισμένων», της πλατείας και της βόλτας, με συνθήματα έξω τα συνδικάτα, έξω η πολιτική, αφού τροφοδότησαν κύρια τη ναζιστική εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής, το δεξί, δολοφονικό χέρι των εργοδοτών, και τροφοδοτήθηκαν από Μέσα Ενημέρωσης και τα ποικίλα κόμματα του αντι-μνημονιακού τόξου, ξεφούσκωσαν.

Σήμερα , η εναλλακτική λύση για το σύστημα βρίσκεται στην εναλλαγή του πολιτικού προσωπικού που θα υπηρετήσει τα συμφέροντα τους. Στους «σωτήρες» που χωρίς να θίξουν σε τίποτα την οικονομική και πολιτική εξουσία τους, θα εγκλωβίζουν τον κόσμο με αντι-μνημονιακές, δήθεν αριστερές κορώνες, για να του ζητήσουν πάλι υπομονή για την ανόρθωση της οικονομίας, πάλι σε βάρος τους.

Δεν είναι μόνο η αναξιοπιστία και οι καθημερινές κωλοτούμπες, οι υποχωρήσεις ακόμα και από προεκλογικές εξαγγελίες των νέων σωτήρων του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να ανησυχούν τους εργαζόμενους. Είναι και το ότι προσπαθούν, όσο περνά ο καιρός να κοντύνουν τους στόχους, τα αιτήματα τους. Προσπαθούν μαζί με ποικιλώνυμους συνεργάτες τους όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να ελέγξουν το κίνημα, να το καθυποτάξουν στο κομματικό τους στόχο για ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και πειθάρχηση των εργαζόμενων σ’ αυτήν. Άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ κυβερνητική εξουσία που να μην θέλει να ελέγξει τον συνδικαλισμό.

Αφού οι μέχρι τώρα κυβερνητικές παρατάξεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, τα έδωσαν όλα στην επιχείρηση προδοσίας των εργαζόμενων, νεκρανασταίνουν το νέο εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό, με τα πιο φθαρμένα υλικά του σημερινού, που μετακόμισαν οργανωμένα προς τα εκεί. Αφού για χρόνια συνεργάζονται στη γραμμή ταξικού συμβιβασμού σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όψιμα ανακάλυψαν την ανασύνταξη του κινήματος, παραπλανώντας τους εργαζόμενους με κορώνες στους στόχους και τις μορφές πάλης.

Ρίχνουν το σύνθημα απεργίες διαρκείας για να πέσει η κυβέρνηση, κρύβοντας όμως το μετά, τι; Θέλουν αλλαγή με τον λαό στην άκρη, να τους αναθέσει εν λευκώ, να συνεχίσουν την ίδια πολιτική. Δεν θέλουν κίνημα με στόχους, διεκδικήσεις, και δράση, αλλά μάζες απογοητευμένων έτοιμων να ψάξουν για νέους σωτήρες. Εξαγγέλλουν απεργίες χωρίς οργάνωση και το κυριότερο χωρίς απεργούς. Υπονομεύουν την απεργιακή δράση. Είναι οι πρώτοι που υποχωρούν όταν τα πράγματα σφίγγουν.

Εμείς ξεκαθαρίζουμε πως δεν έχουμε το παραμικρό πρόβλημα να πέσει αυτή η κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση που θα κάτσει στο σβέρκο του εργαζόμενου για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Να πάνε στα τσακίδια συνάδελφοι! Όμως δεν γίνεται το κίνημα να παλεύει για να αντικαταστήσουμε τη σημερινή κυβέρνηση με μια άλλη χωρίς να αλλάξει τίποτα. Και οι νέοι σωτήρες, συνάδελφοι, εγγυώνται ότι δεν θα αλλάξουν ουσιαστικά τίποτα.

Κάνουν όλοι αυτοί, μαθήματα μαχητικότητας και για απεργίες διαρκείας όταν το ΠΑΜΕ ήταν αυτό που έκλεινε με απεργιακές φρουρές εργοστάσια, επιχειρήσεις, ολόκληρη τη βιομηχανική ζώνη, στη Θεσσαλονίκη, περιφρουρούσε την απεργία των ναυτεργατών απέναντι σε εφοπλιστές και τον κρατικό μηχανισμό τους. Όταν αυτό, με τη συμβολή του δίδαξε τι σημαίνει οργανωμένη από τους ίδιους τους εργάτες απεργία διαρκείας, στη Χαλυβουργία, την ώρα που οι σημερινοί «επαναστάτες» καλούσαν σε σταμάτημα της απεργίας και συμβιβασμό με τον εργοδότη.

Οι αντιμνημονιακές κορώνες τους δεν μπορούν να κρύψουν ότι εφαρμόζουν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές τους, τα μνημόνια μέσα στους χώρους δουλειάς, υπογράφοντας με τους παλιότερους του εργοδοτικού συνδικαλισμού, συμβάσεις – ντροπή, με μειώσεις μισθών, ανοίγοντας κι’ άλλο την όρεξη στην εργοδοσία να ζητά και άλλες μειώσεις.

Το ΠΑΜΕ, από την ίδρυση του, έβαλε ένα κύριο στόχο : Την ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική βάση, κόντρα στην εργοδοσία και το κράτος της. Για ένα κίνημα που θα πετάξει από πάνω του τα βαρίδια του εργοδοτικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου. Που θα είναι οργανωμένο από τους ίδιους τους εργάτες και όχι από φωτεινές κορυφές. Που θα δίνει τη μάχη εκεί που παράγεται αυτή η πολιτική, στους χώρους δουλειάς και όχι μόνο στο κοινοβούλιο για το ποιος θα έχει την υπουργική καρέκλα. Με σωματεία, όχι σφραγίδες αλλά πραγματικά στρατηγεία του αγώνα. Σωματεία μαζικά, δημοκρατικά, με συλλογική λειτουργία και δράση όλων των εργαζόμενων και όχι μόνο των κορυφών. Με πόδια και οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο. Που θα έρχονται σε σύγκρουση με την εργοδοσία και δεν θα μαζεύουν απλά χειροκροτητές για τον επόμενο «σωτήρα». Σωματεία που θα οργανώνουν τη πραγματική ενότητα της εργατικής τάξης με βάση τα δικά της συμφέροντα, σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της εργοδοσίας και όχι σωματεία – απόχες ψηφοφόρων για την επόμενη λύση του συστήματος. Σωματεία που θα οργανώνουν τη κοινωνική συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική, που δεν έχουν κανένα συμφέρον από το σημερινό σύστημα αλλά από την ανατροπή του. Και θα την οργανώνουν στο κλάδο και στη γειτονιά.

Αυτό είναι ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπο και γενικευμένη επίθεση. Ικανό να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών που δε θα περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα ανοίγει την προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, πράγμα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Καλούμε την εργατική τάξη, να σηκώσει κεφάλι, να ξεπεράσει φόβους και μοιρολατρία, τη λογική του μικρότερου κακού που οδήγησε μόνο σε θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Να αποφύγει παγίδες που δοκίμασε και στο παρελθόν. Να οργανώσει τη πάλη της με βάση τα δικά της συμφέροντα. ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΧΗ την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και το μεγάλο κεφάλαιο σφίγγουν τη θηλιά της φτώχειας, της ληστείας, της καταπίεσης. Να συσπειρωθεί με τα σωματεία του στις γραμμές του ΠΑΜΕ, να αποτινάξει το ζυγό του παλιού και νέου κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού από το κίνημα.

Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν μπορεί να είναι η ανεργία, η φτώχεια, οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση. Το μέλλον είναι στο κόσμο της δουλειάς. Με την οικονομία στη δούλεψη του. Με την εξουσία στα χέρια του.

Παρά τις δυσκολίες είμαστε σίγουροι. Η εκμετάλλευση θα πάψει. Οι εργάτες θα νικήσουν.