Τολμάει να βγάλει από την τσέπη το μαντίλι του, γέμισε το δωμάτιο με μουσικούς πλανόδιους, με ημίθεους γιους του Δία, με ψέματα στην ψηφιακή εποχή, με θεατές σύγχρονων μπλοκμπάστερ, με βαθιούς αναστεναγμούς που γίνανε τείχη.
Ο σκλάβος ψιθυρίζει στο αφτί του Ρωμαίου στρατηγού, ενώ εκείνος γιορτάζει στην όχθη του Χάροντα, μια επιθυμία για μια σύντομη αλλά γεμάτη από γυαλιστερές νεκρές φύσεις ζωή, μια μελαγχολική μπαρόκ φωτογραφία, ένα ταπεινό αξεσουάρ στο μικρό θεατράκι σκιών ενός παπαγάλου του Δράματος της Αγωνίας, Μακάβριος χορός μιας τουλίπας στο τραπέζι των λύχνων, πλατινένια ρέπλικα καθρεφτών με απλωμένα τα χέρια.
-Προσμέναμε το σκοτάδι, μετρούσαμε τα αγκάθια του ξοδεμένου χρόνου της πολιορκίας, ανασάναμε τα ρούχα που αρπάξαμε από τα στήθη της Ανάστασης, φυλάγαμε τα αγκάθια μας σαν άστρα, βρόγχοι αποπνικτικοί, στολές παντού, άνθρωποι εντέλει, λέξεις εντέλει, πορνογραφικό βιντεοκλίπ εντέλει.
-Πούλα με! Ο πόνος είναι χρήσιμο δηλητήριο, δημιουργεί ένα κόσμο φτιαγμένο από το χέρι του θανάτου, γεμάτο ρόλους αυτοκτονίας και ενόρασης, γεμάτο κίτρινους ήλιους διαψεύσεων, γεμάτο κινούμενες εικόνες στίχων και διαμελισμών, γραφεία απολεσθέντων αντικειμένων, δυσανάγνωστες διαφημίσεις μιας μακαριότητας, δίχως αμοιβή, δίχως κάδρα γκρίζων ωκεανών, δίχως θλιμμένα μπλοκ διαμερισμάτων, διάφανα σπίτια στα όρια της μνήμης.
-Κυμάτιζαν οι ερωμένες στην καρδιά των μουσώνων,
καλλονές του βωβού κινηματογράφου, αφηγήσεις μιας πολυθρόνας, αγαπημένες φράσεις του βρέφους στον ύπνο του, αγαπημένες φράσεις πεινασμένων για τις ώρες των εκλείψεων, ναρκισσιστές, αυλαία για ένα βασιλιά που πεθαίνει, ο γύρος του κόσμου σε εξήντα δευτερόλεπτα, τα πόδια σ’ ένα φλαμένκο.
Ένα θολό μεγαλόστομο χρώμα του αίματος βάφει τον καφενέ, ένα άνυνδρο φως γεμίζει τις ταυτότητες της καθημερινότητας, έτοιμη απάντηση για τους σκιτσογράφους και η αγωνία για το αύριο γίνεται φίδι τις νύχτες και τους πνίγει.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑΣ
chrisdem@in.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.