Του Παντελή Μπασάκου*
Όσοι είδαμε τη σκηνή, και στον πλανήτη είμασταν πολλοί, κατανοήσαμε, ευθέως ή ενδομύχως, πως ο Breivik έχασε και η πως η Νορβηγική Δημοκρατία κέρδισε.
Εννοώ τη σκηνή όπου, προτού ν' αρχίσει η δίκη, οι ένορκοι χαιρετούν δια χειραψίας τον κατηγορούμενο. Γιατί έτσι γίνεται σε όλες τις δίκες – γιατί οι πολίτες δεν λυντσάρουν, αλλά κρίνουν. Και σε αυτή τη δίκη δεν μπορούσε να γίνει εξαίρεση. Διότι αν γινόταν, θα αναδείκνυε αυτόν τον κατηγορούμενο σε κάτι το εξαιρέσιμο, πράγμα που σημαίνει πως, πολιτικά, ο Breivik θα είχε κερδίσει. Η δημοκρατία είναι πολιτικά σοφή, εφόσον ακριβώς μέσα από την διαδικασία της παράγει το πολιτικό της περιεχόμενο.
Όταν σκέφτομαι την απόφαση να μην εκλεγεί αυτή τη φορά αντιπρόεδρος ενός από τα κόμματα της βουλής (εννοώ την πολιτική απόφαση, και όχι το τι κάνει ο κάθε ένας βουλευτής ψηφίζοντας) αναρωτιέμαι πόσο θα το αντέξει ακόμα η δική μας Δημοκρατία να πληρώνει την (για τα πανηγύρια) αυτοπροβολή εκείνων που εμφανίζονται ως από θεσμική θέση υπερασπιστές της· που δεν κατανοούν πως με τους αποκλεισμούς αυτούς προσδίδουν εωσφορική αίγλη σε ένα πολιτικό μόρφωμα απεχθές και κακό, όμως ψηφισμένο και στη βουλή.
Όχι εωσφορικό, κοινότοπο είναι το κακό, μάς δίδαξε η Χάνα Άρεντ· αυτονόητος και ο δρόμος της θεραπείας – πλην, καθώς φαίνεται, όχι εύκολος: περισσότερη δημοκρατία, αντί για λιγότερη, καλύτερη παιδεία, πιο δίκαιη δικαιοσύνη. Εμμέσως δηλώνει πως το δρόμο αυτόν δεν θέλει, ή δεν μπορεί να τον ακολουθήσει, εκείνος που με μέτρα για τα πανηγύρια θέλει να αντιμετωπίσει το κοινότοπο, το ψηφισμένο και πολιτικά εκπροσωπούμενο κακό.
* Ο Π. Μπασάκος είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.