«Έκ νυκτός ορθρώμενος...»

Λεβάντα, φωνές, ποδήλατα, γκρίζες γραμμές να μακιγιάρουν τον ουρανό, απουσίες, το ραδιόφωνο να χαραμίζει τον πόνο, άδειες λέξεις, άδειες αμαρτίες, δωμάτια γεμάτα σκόνη, δωμάτια γεμάτα συγνώμες, δωμάτια που τα ορκίσαμε να σιωπήσουν για πάντα, άδεια δωμάτια.
Τα παράθυρα έχουν βγάλει τα στιλέτα και ετοιμάζονται να κλείσουν ερμητικά, διαφημίσεις, κεριά για να θυμίζουν την Ανάσταση, υπολογιστές και τα καινούρια μας πρόσωπα, φτηνά ξενοδοχεία των ονείρων, μια χορδή που χάνει, επαγγέλματα που ουρλιάζουν την ξεφτίλα μας, και τα όπλα μας να κυλιούνται σαν κιλότες στο πάτωμα.
-Δεν αντέχω να με λένε Ελένη, χωρίς τον πόλεμο, χωρίς το πουκάμισο του Έκτορα, χωρίς την δική μου αλήθεια.
Έβγαλες την καρφίτσα και κάθισες, μαριονέτα με καρφιά στην πλάτη και σχοινιά στις γάμπες, δανεικά τσιγάρα, δανεικές κινήσεις, κούκλα στη χωματερή των Λιοσίων, τίποτα δικό σου, τίποτα δικό μας, μόνο η συντροφιά από τις λάμπες του μεγάλου δρόμου.
Η σιωπή γέμισε τα άπλυτα πιάτα, τα ντουλαπάκια της κουζίνας, τα παιχνίδια του φεγγαριού με τα δάχτυλα σου, σε γέμισε εκείνο το γκρι των αγαλμάτων, ωραία σαν ανάμνηση, ωραία χωρίς την νεράιδα του φόβου, ιδανική για φωτογραφία, ιδανική για λόγους και παράτες τσαρλατάνων, επιτέλους ακίνδυνη.
Καπνός, και τα τύμπανα χορεύουν στους εξώστες της πλατείας, οι στολές βουλιάζουν στα συνθήματα, τα χρώματα γεμίζουν τα μάτια σου, Σαββατοκύριακο την άλλη Παρασκευή σε σταυρώνουν, γυμνό, με μια λύρα πορφυρή, στεφάνι αυτά που δεν μπόρεσες.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑΣ
chrisdem@in.gr