Χριστούγεννα εν έτει 2013

KΩΣΤΑΣ ΑΠΕΡΓΗΣ

 Ποιός τολμά να πιάσει ένα μύδρο από την χούφτα;Ποιός μπορεί να καταπιεί την λάβα;Μα τέτοιος δεν είναι ο Χριστός ; Χρειάσθηκε να αποψυχθεί, να κατέβει στην θερμοκρασία του αρώσιμου χώματος για να λιπάνει τα χωράφια της Ιστορίας.
Δεν λέω , έχω περάσει και πιο όμορφα Χριστούγεννα…όμως , κάθε γιορτή έχει το δικό της δώρο.Eίναι σαν μια κολώνια , που έρχεται κατευθεί...αν από τα τοπία των παιδικών χρόνων. Συνήθως οι γιορτινές μέρες ανθρωπεύουν τους ανθρώπους.Έρχονται από μόνες τους κι ανοίγουν μια ελάχιστη ρωγμή στη μάσκα της καθημερινότητας και έτσι ξαναβρίσκουμε στα πρόσωπά μας εκείνη την παιδική ευαισθησία δίχως ντροπή και δίχως έλεγχο.Είναι πάντα οι γιορτές μια πρόκληση εξόδου, « φτου ξελεφτερία» ,απ την μιζέρια της ζωής, ένα είδος απελευθέρωσης, προς την γνησιότητα και την ανθρώπινη τρυφερότητα.Γιαυτό κάθε χρονιά έχει το δικό της χρώμα, σαν κάθε καινούργιο πεφταστέρι, που σε κάνει να θες να ψελλίσεις καινούριες ευχές…Εκκλησιασθήκαμε φέτος με την Ρένα στο Σταυρό της Παρακοπής.Ένας μικρός ναίσκος χωμένος στην πρασινάδα αιωνόβιων πεύκων,μοναδικός κι ανεπάνάληπτος περίβολος νησιώτικης εκκλησιάς, που φέρνει στο νου τα λόγια του Κόντογλου. « Οἱ βυζαντινὲς ἐκκλησίες μὲ τὸν τροῦλο θαρρεῖς πὼς εἶναι μικρὰ βουναλάκια ἀπάνω στὰ μεγάλα. Τὰ μικρὰ ρημοκκλήσια μὲ τὴν καμαρωτὴ σκεπή, μὲ τὸ ἀνεπιτήδευτο χτίσιμο, στέκουνται ἀπάνω στὶς ράχες ἢ στὶς πλαγιές, μ᾿ ἕνα δυὸ δεντράκια γιὰ συντροφιά, κ᾿ εἶναι τόσο ταιριαστὰ μὲ τὴ γύρω τοποθεσία, ποὺ τὰ χαίρεσαι, ὅπως χαίρεσαι ἕναν ἔμορφο βράχο, ἕνα νησάκι, ἕναν κάβο.» Μας υποδέχτηκαν τα μεγαλόπρεπα πεύκα με τις σταλαματιές της βροχής ,να κρέμονται σαν κρυσταλλινα σκουλαρίκια απ΄τις βελόνες τους, μαζί κι οι μυριωδιές των λεμονανθών και λίγα φλογερά κοκκινάκια , που είχαν νικήσει το χιονιά…όση μεγαλοπρέπεια στόλιζε το φυσικό τοπίο την εκκλησιά, τόσο υποβλητικό ήταν το κλίμα στο εσωτερικό της. Σχεδόν γεμάτη, από ανθρώπους κάθε ηλικίας, στους τοίχους οι μορφές των αγίων ασκητικές καθαρές και στο μέσο η εικόνα της γέννησης .Η φάτνη , οι βοσκοί, οι άγγελοι, Τρείς Μάγοι , δίνουν τα δώρα τους στην Παναγιά, που κρατά τον νιογέννητο Χριστό.Όλα ταπεινά, απλά, χωρίς καρικατούρες, ακριβώς, όπως είναι γραμμένα καὶ στὸ Εὐαγγέλιο.Ο ιερέας ένας νέος με πρόσχαρη μορφή αγαθού Λευίτη και οι φωνές των ψαλτών σε πλήρη αρμονία με την δική του. Μελλωδία απλή παθητική , μου έξυσε το σοβά των αναμνήσεων και με γύρισε σε χρόνια , τότε που ζούσαμε τις γιορτές, πριν το χειμώνα του πολιτισμού.Καπως έτσι νοιώθει κανείς , όπως λέει το τροπάρι του Αγιου Νικολάου :TH ΠΤΩΧΕΙΑ ΤΑ ΠΛΟΥΣΙΑ.Χωρίς τυμπανοκρουσίες, φασαρίες σκηνοθεσίες. Όλα όμορφα και αληθινά. Όπως η απλότητα και η αλήθεια κρύβει θησαυρούς ομορφιάς. Είχα χρόνια να εκκλησιασθώ στο Σταυρό, από τότε που ιερουργούσε ο Αρχίμανδρίτης Παντελεημων, που σήμερα , ως Επίσκοπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, δίνει τον αγώνα της Ιεραποστολής , για την Σωτηρία χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών.Την νοσταλγούμε ιδιαιτέρως εκείνη την ωραία περίοδο , που ο θεός ευλόγησε να συμπέσει με την ενηλικίωση των παιδιών μας και που χάρη στο απέριττο εκκλησιαστικό βίωμα των ακολουθιών στο Σταυρού και το ζείδωρο λόγο του του ιερέως απέκτησαν γνήσιο φρόνημα σε δύσκολες εποχές.Ο πατήρ Παντελεήμων, σπέρνει τον λόγο του Θεού τώρα σε μακρινά εδάφη το εποικοδόμημα όμως είναι στέρεο και έχει συνέχεια – φυσικό άλλωστε αφού ναός έχει μεγάλη ιστορία και παράδοση…Με το διευχών, ξέσπασε μια φοβερη καταιγίδα. Απ΄την Παρακοπή ως το σπίτι στο Μέγα Γιαλό, δια μέσω Ποσειδωνίας Αγγαθωπών, το τόπιο απ το παρμπρίτζ του Ρενώ , έμοιαζε , μια υπέροχη χειμωνιατικη θαλασσογραφία.Ερημικές αμμουδιές, καταγάλανη θάλασσα, που την μαστίγωνε η καταιγίδα, άσπρα άλογα που χλιμίντριζαν τα κύματα στους βράχους κι οι βαρκούλες φρεσκόπλεναν τα σκαριά τους, μουρμουρίζοντας, σαν παλιές φιλενάδες .Τίποτα δεν θύμιζε την άνυδρη, καλοκαιρινή Σύρο.Το Κόμητο καταπράσινο γοήτευε το μάτι, σαν θαλασσινό Ελντοράντο .Η φύση έμοιαζε πρωτόπλαστη , παρθενική σαν τον Αδάμ.Ο αγέρας σφύριζε , κατέβαινε άγριος απ΄τις πλαγιές των λόφων, το θαλασσινό νερό σηκώνονταν σιφούνια και ξαφνικά ένας ντροπαλός ήλιος έπεφτε πάνω του και ζωγράφιζε ουράνια τόξα.όμορφο θέαμα και άγριο μαζί. Κάπως έτσι ξηρά και άγονος Σύρος , υποδέχονταν εν μέσω της οδυνηρής κρίσης , το Θείο Βρέφος, 2013 χρόνια μετά την σάρκωσή του.Οι λόγιοι πολιτισμοί των πόλεων είναι βραχυχρόνιοι.Ανθίζουν και καταρρέουν.Ενώ ο ωκεανός του λαικού πολιτισμού παραμένει ατάραχος.Σε μια εποχή που ο πολιτισμός των μεγαλουπόλεων- ο πολιτισμός της τεχνολογίας και κυρίως της κατανάλωσης ναρκισσεύεται πως τον έχει αχρηστεύσει , εκείνος επιμένει να ξανάρχεται ,σε τέτοιες απόμερες γωνιές , σε κάτι μικρά ακρογιάλια , που μοιάζουν αχιβάδες στην παλάμη του θεού , μακριά από τα « κοσμικά φώτα» και τις λαμπερές συνοικίες , στο αιώνιο ραντεβού , με την ευαισθησία της τραυματισμένης ανθρώπινης ψυχής που τον καλεί να απαλύνει τις πληγές των αμαρτιών της. Μιλώ για τις αμαρτίες :Tης ηθικής κατάρρευσης των Ευρωπαίων , που απεικονίζεται στον τρόπο διασκέδασης :χυδαιότητα, σκουπιδαριό ανοησίας, έξαρση ζωωδών ενστίκτων, εξιδανίκευση του τρόμου και του εγκλήματος. Tης φθοράς, του φυσικού περιβάλλοντος, του βιολογικού θανάτου που συνοδεύει το βιασμό της φύσης από τον άνθρωπο.Της αχαλίνωτης επιδίωξης αύξησης του κέρδους, που δημιουργεί στρατιές σκλάβων και ανέργων.Οι κυβερνήσεις εκλεγμένες από το λαό, μετατρέπονται σε θυγατρικές εταιρείες μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων.Έτσι οι κατόνομα δημοκρατικές κυβερνήσεις υιοθετούν την ηθική των επιχειρήσεων .Καθίστανται ανάλγητες προς τους φτωχούς της χώρας τους και ιμπεριαλιστικές για τους αδύναμους λαούς.Αυτά που ζούμε σήμερα είναι διδακτικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος , ο Ευρωπαίος, ο πολιτισμένος , έχει πέσει με το κεφάλι στα παλάτια της Κίρκης ή των λεγομένων ανδρείων της ηδονής, όπως τους περιγράφει ο Καβάφης. Μόνον που αυτό που παρουσιάζει ο Αλεξανδρινός, ως ανδρεία της ηδονής είναι η άλλη όψη της δειλίας του πνεύματος η αδυναμία να γνωρίσει το αόρατο πίσω από το φαινόμενο και το υπερφυσικό πίσω από την φύση. Τον εγκλωβισμό μέχρι φυλάκισης στο τεχνητό. Η εξέλιξη και η πρόοδος -δεν σημαίνει πληρότητα ζωής .Σημαίνει νέκρα και απολίθωση. Και αυτό συμβαίνει επειδή λησμονήθηκε η πνευματικότητα της υπάρξεως του κόσμου,ο οποίος εννοείται ως φανέρωση του πνεύματος.Η σημερινή Ευρώπη μοιάζει με ατμομηχανή που έχασε τον μηχανοδηγό της .Η μηχανή εξακολουθεί να τρέχει , αλλά τέτοια μηχανή είναι καταδικασμένη να εκτροχιασθεί σε μια κλειστή στροφή.Βέβαια ο δυτικός κόσμος σφύζει από ζωή .Η τεχνολογία του ολοένα εκπλήσσει , καθώς προχωρεί με βήματα χαλύβδινα.Όμως η ψυχή του δεν διαθέτει πλέον κανένα μεγαλο όραμα.Αντίθετα , μοιάζει με σωρό στάχτες, απομεινάρια φωτιάς που ανάλωσε όλη την καύσιμη ύλη.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να ελπίζει σε καμμιά πνευματική Αναγέννηση.Παραδομένη στον καταναλωτισμό, θα αρχίσει να τον χάνει κιαυτον. Ο καπιταλισμός δεν έχει επίγνωση της θνητότητας του. Ό πως άλλωστε και ο Μαρξισμός.Οι ιστορικοί νόμοι διδάσκουν πως κανένας πολιτισμός δεν είναι αιώνιος.Κάθε κύκλο πολιτισμού, ο Θεός τον επισκέπτεται μόνο μια φορά στην Αρχή.Προκειμένου να τον θέσει σε κίνηση.Μετά αποσύρεται. Αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη σήμερα.Τα έχει όλα , αλλά δεν έχει Θεό.
Οι ευρωπαίοι γιορτάζουν με λαμπερές διακοσμήσεις και φωτάκια σε κάθε γωνιά της πόλης. Μουσικές από κάλαντα και το αγγλοσαξονικό γέλιο του Αγιου Βασίλη ηχούν στο βάθος. Ανθρωποι που διασκεδάζουν, χορεύουν, πίνουν και κυρίως ψωνίζουν μετά μανίας. Άνθρωποι αγαπημένοι, γελαστοί, ευτυχισμένοι. Χριστούγεννα. Ή μάλλον κάπως έτσι πρέπει να είναι τα Χριστούγεννα σύμφωνα με τις επιταγές της διαφήμισης, της τηλεόρασης και των πολύχρωμων περιοδικών. Σπάνια είναι έτσι, ωστόσο, για τους πραγματικούς ανθρώπους. Αντιθέτως, όπως εξηγούν οι ειδικοί, σε όλον τον πλανήτη οι γιορτές αποτελούν μια αφορμή για μελαγχολία, η οποία μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και σε κατάθλιψη για χιλιάδες συνανθρώπους μας. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, μάλιστα, όταν οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, οι θέσεις εργασίας χάνονται και ο οικογενειακός προϋπολογισμός συρρικνώνεται, η «γιορτινή μελαγχολία» μετατρέπεται σε πραγματική... απελπισία

Δοξάζω το θεό που σε τέτοιους έριξε μικρές κιβωτούς να ακούμε το θυμό του και να μας ζεσταίνει η στοργή του καιρούς , για να ακούμε το θυμό του και να μας ζεσταίνει η στοργή του.Στην δική μας την παράδοση , η τραγική πρόκληση της αμαρτίας μεταμορφώνεται , όχι σε μελαγχολία και κατάθλιψη.Τα Χριστούγεννα είναι κατεξοχή γιορτή του κόσμου και της Ιστορίας.Η γέννηση του Χριστού .Αυτό το αστέρι φωτίζει μόνιμα την νύχτα του κόσμου , δείχνει την οδό στους σοφούς, που ξέρουν να προσκυνάνε μόνο την σαρκωμένη σοφία του Θεού, που οικοδομεί με το υλικό της αποτυχίας και της αμαρτίας, την σωτηρία του ανθρώπου. Γιαυτό, η Ελληνοχριστιανική παράδοση, είναι μοναδική που αναζητά στόχους , που αποβλέπουν σε ποιότητα ζωής. Είναι η μοναδική δυνατότητα , ενός άλλου πολιτισμού στους αντίποδες του πολιτισμού της χρησιμότητας, δυνατότητα εξόδου από την βασανιστική πόλωση των θαυματουργών λύσεων του καπιταλισμού και του μαρξισμού. 

 Έγραφα Μέγας Γυαλός 26/12/2013.