Η 8η του Μάρτη δεν είναι μια τυπική επέτειος

Έφη Συμεωνίδου*

Η 8η του Μάρτη δεν είναι μια τυπική επέτειος αφιερωμένη στις γυναίκες. Είναι η μέρα που σηματοδοτεί τους αγώνες των εργατριών, των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων για την απελευθέρωση και τη χειραφέτησή τους από την εκμετάλλευση και την καταπίεσή από την καπιταλιστική εργοδοσία και τις κάθε είδους προκαταλήψεις σε βάρος τους. Είναι μέρα – δίδαγμα για τη δική μας και τις μελλοντικές γενιές, που μας δείχνει το δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης όλων αυτών που μας ανήκουν και που μας στερούν. Ενάντια σε ένα σύστημα που μας θέλει μισο-εργαζόμενες, μισο-άνεργες ανάλογα κάθε φορά με τις ανάγκες των μονοπωλίων.

Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία και πραγματοποίησαν μεγάλη διαδήλωση. Διεκδικούσαν ανθρώπινες συνθήκες δουλείας και μείωση των ωρών εργασίας. Οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια ακόμα και 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών. Η απεργία και οι μεγάλες διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν από τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση με την αστυνομία και τα όπλα και τελικά βάφτηκαν στο αίμα των εργατριών. Οι προσπάθειες αυτών των γυναικών σηματοδότησαν το ξεκίνημα ενός οργανωμένου γυναικείου κινήματος. Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις  13 Απριλίου 1892, από τις υφάντριες του εργοστασίου των Αδελφών Ρετσίνα στον Πειραιά. Τα επόμενα χρόνια, οι γυναίκες της εργατικής τάξης έλαβαν μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις, δίνοντας και θύματα στον αγώνα για την κατάκτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, κάνοντας το πρώτο ουσιαστικό βήμα για την χειραφέτηση και την ισοτιμία τους.

Η φετινή 8^η Μάρτη βρίσκει τις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις αυτοαπασχολούμενες γυναίκες, τις φτωχές αγρότισσες, τις μετανάστριες να παλεύουν με την ανεργία, με την φτώχεια που απειλεί τις ίδιες και τις οικογένειες τους, με την επίθεση στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά και κοινωνικά τους δικαιώματα. Για αυτό, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ οι αγώνες του παρελθόντος πρέπει να γίνουν φωτεινά παραδείγματα για τους σύγχρονους αγώνες και τους αγώνες του μέλλοντος. Να παραδειγματιστούμε και να εμπνευστούμε από τις εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας που το 1857 έδωσαν στη Νέα Υόρκη το δικό τους αγώνα. Να εμπνευστούμε και να παραδειγματιστούμε από τις χιλιάδες εργάτριες, αγρότισσες που έδωσαν το παρόν σε όλους τους αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε όλες τις ιστορικές περιόδους της χώρας μας, θυσιάζοντας κάποιες ακόμη και τη ζωή τους (οι καπνεργάτριες Μαρία Χουσιάδου, Βασιλική Γεωργαντζέλη και Αναστασία Καρανικόλα ήταν μερικές από αυτές).

Δεν χρειάζεται να υποτασσόμαστε στα εκβιαστικά διλήμματα, ούτε πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τη φτώχεια στην οποία μας καταδικάζουν. Έχουμε χρέος απέναντι σε μας και στα παιδιά μας. Έχουμε το χρέος να παλέψουμε για ένα μέλλον που θα τους εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή. Δεν έχουμε το δικαίωμα να τους αφήσουμε κληρονομιά τους μισθούς των 300 και 400 ευρώ, τη σύνταξη στα βαθιά γεράματα, την ανεργία και την ανασφάλεια, την εργασιακή περιπλάνηση, την αβάσταχτη φοροληστεία και την αμορφωσιά, προκειμένου τα μονοπώλια να κερδοφορούν. Καλούμαστε στις σημερινές συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης να πάρουμε μια μεγάλη απόφαση, απαντώντας στα διλήμματα. Θα κλειστούμε στα σπίτια μας και στο καβούκι μας ανακυκλώνοντας την απογοήτευση και τη μοιρολατρία ή θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας;

Ο φετινός εορτασμός της 8^η  Μάρτη πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο για την οργάνωση κινητοποιήσεων με αιχμή τα οξυμένα προβλήματα που βιώνουν οι γυναίκες και οι οικογένειες τους. Να γίνει αφορμή για να αναπτυχθεί συζήτηση και προβληματισμός για την ανάγκη να πάρουν οι γυναίκες μέρος στους ταξικούς αγώνες, αφετηρία να ανεβεί η συμμετοχή τους στο κίνημα και την πάλη. Να σημάνει το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας, με την συμμετοχή των εργαζόμενων γυναικών στα σωματεία τους και στους μαζικούς φορείς.

Η 8^η Μάρτη θυμίζει πως η θέση των γυναικών είναι στους αγώνες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, στην αντεπίθεση με στόχο να καταργηθεί η ταξική εκμετάλλευση και να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη εξουσία και οικονομία, για μια άλλη κοινωνία, όπου το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή θα είναι αδιαπραγμάτευτο.

 

 

*Μέλος της Γραμματείας Σύρου του Π.Α.ΜΕ.