Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

'Aδειο μπουκάλι της ελπίδας

Απομακρύνονται και χάνονται από τα μάτια μου , όπως τόσοι άλλοι πριν και μετά από αυτούς. Όμως λάμπουν περισσότερο παρά ποτέ και αυτό συμβαίνει παρά τη θέληση μου, πολλά έχουν αλλάξει κι εγώ μοιάζω να έχω προχωρήσει μακριά στο δρόμο μιας φαντασιώδους επιθυμίας για εμβληματικούς χαρακτήρες μιας ιερής πραγματικότητας, ταπεινός ασκητής των ολόκληρων συλλαβών.
Δωμάτια μικρά, φθαρμένα βιβλία και λησμονημένα κιβώτια, ψάλτες της Ακολουθίας των προσδοκιών, σχοινιά των παραβολών, μοναχοί στην αυλή του αφέντη των λευκών βραχιόνων, καράβια νεκρών, σάβανα με ανταύγειες των σκιών της θάλασσας.
Με τον καιρό, βυθίστηκα στα βλέμματα των παράφορων αρωμάτων, διάστικτος από τους δαίμονες με τη μορφή του κορυδαλλού, κρυμμένος πίσω από τις κουρτίνες με ένα αναμμένο σπίρτο στο χέρι, χωρίς προσμονή θεραπείας να καίγομαι στα κλειστά σχολεία των χωριών, σχεδόν τρομαγμένος, σχεδόν ερωτευμένος, ψιθυρίζοντας για τα κορίτσια που λαχταρούν την επιστροφή της άνοιξης.
Η ζωή τελειώνει και για αυτό όλα μου φαίνονται απλά. Με δυο φλιτζάνια ζεστό καφέ περιπλανιέμαι στις παρυφές των πόλεων, γάτα που ισορροπεί στις πέργκολες μιας γειτονιάς με πολλές μοναξιές, ρόλος αφηγητή σε μια παράσταση με λαϊκούς οργανοπαίχτες, αναπνοές που εγκαθίστανται μέσα μου, μια αίσθηση που δε περιορίζεται από τους φονιάδες των διαδρόμων απογείωσης, κωμωδία στην υπηρεσία του εύθραυστου.
Αντιήρωες με ασυνέχειες, θρυμματισμένοι, σε συνεχή περιπλάνηση, αγόρια που χάνουν την ταινία στον καλοκαιρινό σινεμά παίζοντας με τους κεραυνούς, ξεθωριασμένοι, πετούν μαζί με τα λόγια μακριά, σύρματα στη σκηνή που αυτοσχεδιάζουμε, γοητευτικά εκκρεμή του φόβου που φιμώνει τους φωτισμούς πάνω στα σώματα, με αρτιότητα τενόρου εξομολογούμαι την εφιαλτική ανεξαρτησία μου.
Πλούσια εικονογράφηση, αναπάντεχοι επισκέπτες, επιβίωση των κραυγών μέσα στο δάσος, προβολείς και τραγούδια στην επιφάνεια των εικόνων που δεσπόζει ο καταιγιστικός ρυθμός της κατακερματισμένης νοσταλγίας, ταμπέλες, συνεργεία, συγκεντρώσεις, γιορτές, ορόσημα, πλούσια σε νόημα, τυμπανοκρουσίες και μια φτώχια μετρημένη με αριθμούς φωτογραφιών, σβήνουν δίπλα στα ταχυδρομεία των σχέσεων.
Aδειο μπουκάλι της ελπίδας. Δε θα συγκινηθώ απλά, θα ανατριχιάσω, θα γεμίσω πετάγματα πουλιών, θα προσπαθήσω να συμφωνήσω με τα σακιά των ονείρων, θα αλληλογραφήσω με τις άδειες αγκαλιές που μυρίζουν ναφθαλίνη, θα περιηγηθώ σε ιερά ποτάμια και στο αίνιγμα ενός φιλιού, κοράκι με κόκκινο ράμφος, κοράκι φυλακισμένο στο κύπελλο των θαυμάτων, συναυλία δυο πρωινών χωρίς ανατολή.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.