ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ Για τη Δόξα

« Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη Δόξα ουδείς». Φαίνεται όμως ότι στην περίπτωση της Δόξας της Ερμούπολης οι όροι έχουν αντιστραφεί. Εν αρχή ήταν οι «Δημοτικοί Άρχοντες». Μάταια περίμενε η Δόξα με τους θάμνους της να ανεμίζουν απ’ το δροσερό βοριαδάκι, τη σαγηνευτική θέα στους Διδύμους, τη Μύκονο & την Τήνο ή πάλι τα βράδια με πανσέληνο να βγαίνει πορφυρή αντίκρυ, έναν έρωτα που ποτέ δεν ήρθε. Οι «Δημοτικοί άρχοντες» δεν είχαν μάτια για κείνη. Οι σειρήνες της ανάπτυξης τραγουδούσαν πιο γλυκά γι’ άλλες περιοχές και γι’ άλλα έργα. Ίσως να ΄ταν και καλύτερα όμως, αν κρίνει κανείς από τις άλλες παρεμβάσεις, σαν το δάσος των 100 μεταλλικών κολώνων που με θαυμασμό φύτεψαν και καμαρώνουν απέναντι από το Δημαρχείο. Μάλλον δεν θα ΄ξεραν τι να την κάνουν οπότε δεν την έκαναν τίποτα. Βέβαια σ’ αυτό το παιχνίδι υπάρχουν κι άλλοι παίκτες. Έτσι η «Πλατεία Δόξας» πότε δίνεται στους εργολάβους που εκτελούν τα έργα των πολλών μηδενικών για να σπάνε τα δέντρα της, να ρίχνουν τα μπάζα τους και να παρκάρουν μηχανήματα και υλικά για χρόνια, αποκλείοντας οποιαδήποτε πρόσβαση στους πολίτες, ποτέ για οποιαδήποτε άλλη χρήση απαιτεί χώρο και χώρος δεν υπάρχει στην Ερμούπολη, σήμερα αφετηρία λεωφορείου και αύριο στάθμευση των δημοτικών απορριματοφόρων ή ότι άλλων τροχοφόρων, χώρος για τους κομποστοποιητές (ωχ, βάζουμε ιδέες) και ότι άλλο προκύψει από την βεβαίως επιβαλλόμενη προσπάθεια για ανακύκλωση. Κάπου εκεί ξεχάστηκε και ο όρος «πλατεία» μάλλον γιατί είναι τεχνικά ασύμβατος με τέτοιες χρήσεις οπότε και η γλώσσα θα πρέπει να προσαρμοστεί. Ίσως σε μια, δυό δεκαετίες να φύγει και κάποιο γράμμα της λέξης για να θυμίζει λιγότερο τι ήταν ή τι θα μπορούσε να γίνει και να καταλήξει «Όξα», κάτι πιο ταιριαστό με μια αλάνα προσφυγικών, χωρίς προσφυγικά (η σημερινή αποκαρδιωτική εικόνα του χώρου) η ένα μεγάλο και άνετο χώρο πάρκινγκ για τους ευγενείς επισκέπτες της συνοικίας «Βαπόρια» και τους πρόσχαρους καταναλωτές της πεζοδρομημένης οδού Πρωτοπαπαδάκη – της «νέας Ερμού» της Ερμούπολης (πιθανό μελλοντικό σενάριο). Υπάρχουν και κάποιοι που αγάπησαν αυτό το χώρο ; Σίγουρα η γιαγιά της περιοχής που μαζεύει μολόχες και χόρτα, και ταϊζει και τις γάτες της περιοχής. Σίγουρα τα ζευγαράκια που ζουν τους πρώτους εφηβικούς έρωτες μετά το φροντιστήριο στα παγκάκια της παιδικής χαράς, τα μόνα που υπάρχουν, και πάνω στα παπάκια με φόντο τις Δήλες. Σίγουρα τα παιδιά απ’ το 1ο και το 3ο σχολείο που έρχονταν εκδρομές εδώ αλλά τώρα μετά τους εργολάβους και την αφετηρία λεωφορείου δεν τα φέρνουν γιατί είναι επικίνδυνο. Ίσως πάλι να υπάρχουν και κάποιοι που ν’ αγαπούν να ονειρεύονται ένα άλλο μέλλον με ήπιες χρήσεις και χωρίς κάγκελα για ένα τέτοιο χώρο, ένα τεράστιο (για τα δεδομένα του νησιού) επίπεδο, ιδιοκτησίας του Δήμου χώρο, με υπέροχη θέα και εύκολη πρόσβαση για όλες τις ηλικιακές ομάδες και για τα άτομα με κινησιακές δυσκολίες, ένα πραγματικό δημόσιο χώρο.