Με φόντο το άρθρο της κ.Πουλίδου

ΚΩΣΤΑΣ ΑΠΕΡΓΗΣ

Λίγες ώρες πριν την συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, που θα συζητήσει για πρώτη φορά επί της ουσίας το θέμα της διεκδίκησης, της πολιτιστικής πρωτεύουσας του 2021,ήδη, έχει αρχίσει να παίρνει μορφή διλήμματος με πολλές όψεις και είναι βέβαιο , ότι θα εξελιχθεί σε πολιτική και όχι μόνο ...αναμέτρηση και ελπίζω, όχι σε διχασμό.Η εξέλιξη αυτή ήταν αναμενόμενη , αφού, σύμφωνα με το νόμο της αδράνειας, οι μεγάλες επιλογές προκαλούν αντιδράσεις, πέφτοντας,σαν πετραδάκια στην νυχτερινή μακαριότητα της στασιμότητας ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά της.Αυτό , συμβαίνει παντού και πάντα .Είναι αδύνατο από τον κανόνα να ξεφύγει και το μικρό μας «αλωνάκι».Προσωπικά είχα ρίξει την ιδέα , της διεκδίκησης της πολιτιστικής πρωτεύουσας, στις 3 Δεκέμβρη του 2007, σε εκδήλωση, που είχε οργανώσει το Υπουργείο Αιγαίου στην Σύρο, με ομιλητή τον τότε Υπουργό κ.Καμμένο και θέμα : “ 50 χρόνια από την Ίδρυση της Ευρωπαικής Ένωσης.Νησιωτική πολιτική στο πλαίσιο της Ευρωπαικής ένωσης.”Τότε, η πρότασή μου,όπως ήταν φυσικό μάλλον στους μεν τοπικούς συμμετέχοντες ακούστηκε «ως μεγαλομανία», στους δε υπόλοιπους, ως πτωχαλαζονεία.Αυτό όμως δεν έχει καμμιά σημασία.Το γεγονός είναι, όπως θα γράψει η ιστορία , πως η ιδέα της υποψηφιότητας,ήταν σύλληψη, ενός νεανικού τοπικού πολιτιστικού Κινήματος, που κατάφερε μέχρι σήμερα που συσπειρώσει πάνω από 2000 μέλη στο διαδίκτυο. Αν σήμερα φθάσαμε στο σημείο να την συζητά το δημοτικό συμβούλιο, το χρωστάμε σαυτούς.Μετά από 6 μήνες σοβαρής και συστηματικής προβολής της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού αλλά και της σύγχρονης πολιτιστικής δραστηριότητας, μέσω της αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών και κοινωνικών δικτύων, κατάφεραν να δουν το «όνειρό» τους να λάμπει στα μάρμαρα της χρυσοπλοκώτατης πολιτείας μας. Το γεγονός , ότι, ο ανθός του τόπου οι νέοι άνθρωποι, παίρνουν στα χέρια τους την βαριά πολιτιστική παράδοση,με συνείδηση συνεχιστού, θα έπρεπε να χαροποιεί όλους . Το ότι, αυτή η κίνηση δείγμα της δίψας της νέας γενιάς για τον πολιτισμό, υιοθετήθηκε από Γερμανούς Ακαδημαικούς, μετά από εργαστηριακές έρευνες,έπρεπε να μας κάνει περήφανους. Όμως οι επικεφαλής αυτής της κίνησης είχαν κάνει το «λάθος» , να συγκρουστούν ανοιχτά , με κάποιους διατηρητέους, επί δεκαετίες εκπροσώπους , σε δημοτικές επιτροπές πολιτιστικές φαντάσματα , πίσω από τις οποίες οχυρώνονται για να μπορούν να σέρνουν τις απολιθωμένες αντιλήψεις τους για το σύγχρονο πολιτισμό, κρεμόντας στον «καλόγερο» της δημοσιότητας, το ακόρεστο πάθος της αυτοπροβολής τους.Η ρήξη ήταν αναγκαία αφού έδειξε στο πολιτιστικό μας τοπίο που έμοιαζε jurassik park , άρχισε να κυκλοφορεί και να κινείται κάτι νέο. Τα απόνερα αυτής της σύγκρουση ήταν αρκετό για να τροφοδοτήσει συμπλεγματικές αντιδράσεις από τους μαθουσάλες της πολιτιστικής κληρονομιάς ,υπόγειες και εκ του ασφαλούς που όμως ήταν καταδικασμένες να σβήσουν γρήγορα, όπως νομοτελειακά καταδικασμένοι είναι και οι ίδιοι, να περάσουν στο περιθώριο , παραδίδοντας την σκυτάλη στην νέα γενιά.
Η επιβεβαίωση της νεανικής πολιτιστικής αυτής κίνησης , δημιούργησε , «τρικυμία εν κρανίω» στους πολιτιστικούς αυτούς ταγούς, κυρίως γιατί ένοιωσαν την αναχώρησή τους να επισπεύδεται.Ανοίγω μια παρένθεση , εδώ και σημειώνω, ότι ο σχολιασμός αυτός γίνεται ερήμην τους και προσθέτω, ότι δεν έχουν ανάγκη, ούτε τον έπαινο , ούτε την κριτική μου.Εγώ απλά την γνώμη καταθέτω.Συνεχίζω. Αντίθετα, η δημοτική αρχή ,- μετά την ανακοίνωση των Γερμανών ειδημόνων - ταλαντεύθηκε αρκετά , αλλά στο τέλος συντάχθηκε με την σωστή πλευρά . Αυτή την φορά οι δίνες ήταν σοβαρότερες.Η υιοθέτηση της διεκδίκησης της υποψηφιότητας από τον Δήμαρχο, έπεσε μάλλον, σαν κεραυνός εν αιθρία και μάλλον έφερε σε αμηχανία τους εν δυνάμει υποψηφίους αντιπάλους του, που εξαντλούν τα αντιπολιτευτικά τους επιχείρηματά τους , στην πολιτική του μακροβιότητα και στην κόπωση που συνεπάγεται.Τυχόν υποψηφιότητα , δημιουργεί , προυποθέσεις πανσυριανής συσπείρωσης, που εκ πρώτης όψεως , λειτουργεί ως πολιτικό ελιξήριο για τον κ.Δεκαβάλλα.Απότοκο αυτού, ήταν να αρχίσουν οι μικρονοικές αντιδράσεις με φόντο τα προβλήματα της καθημερινότητας.Λακκούβες, σκουπίδια, βρώμικες παραλίες,πεταμένα αυτοκίνητα, αποτελούν, ένα καθημερινό ρεπερτόριο, που φιλοτεχνεί , στα μάτια του ζαλισμένου από την κρίση κόσμου, την εικόνα μιας ασυνάρτητης δημοτικής αρχής .Και κυρίως μιας κοινωνίας , που σπεύδει στο ραντεβού του 2021, σαν την μαντάμ Σουσού,των μεταπολεμικών γελιογράφων (και των τηλεοπτικών σήριαλ) , να έσπευδε να εξευρωπαισθεί , δραπετεύοντας απ΄την μιζέρια της, την ώρα που δεν έχει ούτε ψωμί να φάει.Είναι πολύ πιθανόν η εκμετάλλευση του εγχειρήματος να εντάσσεται στην προσωπική στρατηγική του σημερινού Δημάρχου.Αυτό δεν σημαίνει, ότι οι αντίπαλοί του θα πρέπει να του την προσφέρουν, ως δώρο, απαξιώνοντάς την.Απεναντίας, οφείλουν να συμμετέχουν, να την συνδιαμορφώσουν και να την θωρακίσουν απέναντι στις παγίδες που εγκυμονεί.
Κι ας μην ξεχνιόμαστε.H ιστορία επαναλαμβάνεται.Οι τρέχοντες πολιτικοί ανταγωνισμοί, ρίχνουν πάντα την σκιά τους σε κρίσιμες στοχεύσεις .Αν ανατρέξει κανείς στην διαχρονική δημοτική ιστορία της Ερμούπολης, θα ανακαλύψει τις θυελλώδεις επιθέσεις, που δέχθηκε, ο Βαφειαδάκης, όταν αποφάσισε εν μέσω της κρίσης που έφερνε, το πέρασμα από το πανί στον ατμό, να προχωρήσει στην ανοικοδόμηση του μεγαλοπρεπούς Δημαρχείου της.Γκρίνιες και μιζέριες υπάρχουν πάντα, αλλά πάντα ,η ζωή συνεχίζεται και μετά από αυτές και στο τέλος χάνονται στο ημίφως της ιστορίας ή μάλλον σβήνουν μπροστά στο θάμβος των μεγάλων έργων.Αυτό συνέβη και με την κατασκευή του Δημαρχείου.Ενάμισυ αιώνα μετά οι οιμωγές των αντιπάλων του πολιού Δημάρχου, σωπαίνουν στα κιτάπια του Δημοτικού Αρχείου, ενώ η επιγραφή «Ερμού Δήμος ταδ¨είσατω Βαφειαδάκη Δημαρχούντος» στο μέτωπο του επιβλητικού Δημαρχείου , αφηγείται διαχρονικά , όχι μόνο την ισχύ του προσώπου αυτού αλλά την σύνδεσή της με την ανέλιξη της πόλης.Και η παραβολή αυτή έχει για ηθικό δίδαγμα , πως οι μεγάλοι άνδρες είναι εκείνοι, που μπορούν να μετατρέπουν τις κρίσεις σε μήτρα νέων ευκαιριών..
Η αναγγελία της διεκδίκησης της υποψηφιότητας της Ερμούπολης , ως πολιτιστικής πρωτεύουσας,εμφανίστηκε στο βάθος του ορίζοντα, μέσα στο τοπίο της ομίχλης της σημερινής ελληνικής κοινωνίας(και της Συριανής φυσικά), που μαστίζεται από αδιάκοπους αιφνίδιους κυκλώνες.Στην Σύρα του 2013, η ανεργία σαπίζει τις ελπίδες και την ζωή της νέας γενιάς, τα βιομηχανικά ερείπια ματώνουν τις μνήμες των πιο παλιών, το Νοσοκομείο , που κάποτε ήταν κόσμημα στοιχειώνει, τα Δικαστήρια συρρικνώνονται , σχολειά κλείνουν, δάσκαλοι και καθηγητές απολύονται με την μέθοδο «του ξαφνικού θανάτου» ,τα πλοία της γραμμής σφυρίζουν από μακριά, χωρίς να πιάνουν λιμάνι.…
Μέσα σε αυτόν τον κατακλυσμό , ποιός μπορεί να διαβάσει νηφάλια, μια αισιόδοξη είδηση.Μοιραίο, είναι το κύμα της αμφισβήτησης , που δημιουργούν οι τοπικοί ανταγωνισμοί, να φουσκώσει, από την οργή, την αδικία την απόγνωση…Ζούμε άλλωστε, στην εποχή των δημαγωγών αριστερής κοπής , που καθημερινά φορτίζουν τον πανικόβλητο κοσμάκη με συνταγές πολιτικής ευθανασίας ή με ισχυρές δόσεις απόγνωσης.
Το κακό πολλαπλασιάζεται , όταν είναι αποδεδειγμένο, ότι στις τάξεις μερικών από τις συνιστώσες της τοπικής αριστεράς, υπάρχουν άνθρωποι, που λες και μισούν την ανάπτυξη της Σύρας, έχουν ανάγει σε ευγενές σπόρ τη συστηματική υπονόμευση του νησιού, χάρη προσωπικών ή συντεχνιακών συμφερόντων. Στο ραγισμένο καθρέπτη της αριστερίζουσας συνείδησής τους, αντανακλούν τα επιτεύγματά τους στην περιπέτεια του Πολεοδομικού, που καθηλώνει την οικοδομική δραστηριότητα στην Σύρα για μια δεκαετία, η κατάντια του Τρίτου Δημοτικού κ.α.Ο αρνητισμός τους απέναντι στην υποψηφιότητα της πολιτιστικής πρωτεύουσας ήταν δεδομένος,από την στιγμή, που δεν τους εξασφαλίζει κορυφαίο ρόλο , ώστε να δραπετεύσουν από την πολιτική τους ανυποληψία και λογικά θα έπρεπε να προσφύγουν στο Συμβούλιο Επικρατείας,για να την ματαιώσουν . Έλα όμως που τέτοια προσφυγή δεν προβλέπεται και η απόλυτη άρνηση , θαμπώνει , το ίματζ της πολιτιστικής τους καρυκατούρας, μοιραία , λοιπόν, βγήκαν στην «πιάτσα», σαν τις αλεπούδες με τις κομμένες ουρές που, κυριολεκτικά «ό,τι θυμούνται χαίρουνται».Στο παντοδύναμο μίξερ τους τα ανακάτεψαν όλα, «με λογισμό και με όνειρο» προκειμένου , να στιγματίσουν την πρωτοβουλία.Με βασικό υλικό το μνημόνειο και άλλα καρύκευματα,(πολεοδομικό, τα έπιπλα του Απόλλωνα) επιχειρούν, να την απαξιώσουν, με ευτελείς ειρωνείες και δηλητηριώδεις εξυπνάδες και να ντομπάρουν τον κόσμο που αντιμετωπίζει τον εφιάλτη της επιβίωσης.Ξύλινα κείμενα, ρηχά, προπαγανδιστικά, από ανθρώπους που δεν έχουν αναρωτηθεί ποτέ σε ποια άκρη του χειμάρρου βρίσκονται..Ωστόσο κρατούν και τις επιφυλάξεις τους, να το ξανασκεφτούν «ανάλογα με τις εξελίξεις».Πράγμα, που σημαίνει, ότι δεν μπαίνουν από την πόρτα για να μην τους πέσει η μάσκα το του Τσεκεβάρα ,αλλά κρατάνε ανοιχτό παράθυρο να μπούν στο πλάνο, όταν εξελίξεις σκορπίσουν την ρητορεία τους και ο παράδεισος της προσδοκώμενης εξουσίας(Τσίπρα) δεν φθάσει.Άλλωστε, λαιμαργία τους για εξουσία και η αρχομανία δεν κρύβεται… Ευτυχώς η κοινή γνώμη είναι ανελέητη και ο λαός τιμωρός.
Μια άλλη παράμετρος που μπορεί να αποτελέσει πηγή αμφισβήτησης είναι ο φόβος μήπως αποδειχτεί, όλη αυτή η ιστορία , ένα υπερφίαλο πάρτυ , για κρατικοδίαιτα τρωκτικά.Έχουμε κακή πείρα στο μικρό χωριό μας. «Μεγάλες ιδέες»,παρασιτικών δραστηριοτήτων , όπως η Σύρος Μονακό, ή το Καζίνο-Αιγαίο, που έγιναν μαξιλάρι , ναυάγησαν στα ρηχά, ενώ εκατομμύρια ευρώ σπαταλήθηκαν, σε ΚΕΚ, συνέδρια και άλλα παρόμοια φιάσκα.Υπάρχει, λοιπόν, δικαιολογημένος προβληματισμός, που επιτείνεται καθώς μάλιστα σπεύδουν μάνατζερ,χαιδεμένα παιδια Κυκλαδιτών Δημάρχων , με προυπηρεσία σε δημοτικές δουλειές .Αλλά αυτά πάντα υπάρχουν .
Έκανα αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις, λίγο πριν ετοιμάσω την πρόταση μου , για το αυριανό δημοτικό συμβούλιο, όταν διάβασα το άρθρο που είχε ποστάρει η κυρία Χ.Πουλίδη.Με βρήκε απόλυτα σύμφωνο.Αξίζει να το διαβάσουμε πολλές φορές, για να λύσουμε τους γόρδιους δεσμούς που μας φαίνονται βουνό, ακριβώς γιατί έχοντας θέαση της «μικρής εικόνας», χάνουμε απ΄τα μάτια μας, την μεγάλη.Μόνο έτσι θα σηκώσουμε άγκυρα απ΄τις ξέρες της εσωστρέφειας και της παρακμής και θα ανοιχτούμε στο πέλαγος της δημιουργίας.
Έβαλα κάτω τα πεπραγμένα μιας εικοσιπενταετίας στην Σύρο και κατέληξα πως για το νησί, το ρολόι της δημιουργίας έχει σταματήσει από το 1994 περίπου, ίσως και νωρίτερα.Από τότε ζεί με τεχνητές αναπνοές.Απλώς επιβιώνει.Η γενιά των πολιτικών, που χειρίστηκαν τις τύχες του τόπου , άτολμη χωρίς φαντασία , προσκολλημένη στο άρμα του λαικισμού και του πελατειακής λογικής,θα μείνει στην ιστορία σαν γενιά χαμένων ευκαιριών, που για να συντηρηθεί η ίδια, οδήγησε το νησί στην καθήλωση , τον επαρχιωτισμό και την ανυποληψία.
Τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας απλώνει την σκοτεινιά της η αβεβαιότητα.Ωστόσο πίσω από την αβεβαιότητα δεν υπάρχει κατανάγκη το χάος.Διαισθάνομαι αντιθέτως να πλησιάζει εκτός απροόπτου , μια άνθηση και αυτό το βλέπω στην προσπάθεια των νέων να ζήσουν και να προκόψουν εδώ.Και κυρίως στην δίψα για τον πολιτισμό, που δεν είναι δίψα μόνο για το ζήν αλλά και για το ευ ζήν.Δεν έχει ωριμάσει ακόμα .Χρειάζεται, λοιπόν, ένας πλατύς σκοπός, που θα αγκαλιάζει την ψυχή μας και θα αφιερώσουμε τις δυνάμεις μας. Το στοίχημα της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης δεν είναι μια φαντασίωση, μια απατηλή ονείρωξη.Δεν είναι, ίσως η πανάκεια για να λύσουμε , όλα μας τα προβλήματα.Είναι , όμως ένα κατευθυντήριο τόξο σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι, σε μια πλατιά στροφή που ζεί η πατρίδα μας.Μπορεί να γίνει ο δοκιμαστικός σωλήνας για το πείραμα , που θα δώσει το σχέδιο μιας αναζωογονητικής πορείας..Είναι μια σημαντική επένδυση για να σχεδιάσουμε το τόπο, που θα ζούμε , με τα μελλοντικά του χαρακτηριστικά και , να ξαναβρούμε την πυξίδα μας, και να αποκτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας, ώστε να τον ξαναχτίσουμε αρχίζοντας από τα θεμέλια και όχι από τα κεραμίδια.