ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ Ν. ΑΙΓΑΙΟΥ «Αιολικά πάρκα για ποιόν;»

Με αφορμή τη συζήτηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο Νοτίου Αιγαίου (συνεδρίαση 18-11-2014) για την παραλαβή της Μελέτης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας µε τίτλο «Διερεύνηση του Καθεστώτος Χωροθέτησης Αιολικών Εγκαταστάσεων στα νησιά του Νοτίου Αιγαίου»  η Λαϊκή Συσπείρωση Νοτίου Αιγαίου τονίζει τα εξής :

Στην προσπάθειά της η προηγούμενη περιφερειακή αρχή να υλοποιήσει απρόσκοπτα  την πολιτική  της Ε.Ε. και των Ελληνικών κυβερνήσεων στην ενέργεια, με επενδύσεις των μονοπωλιακών ομίλων στις Α.Π.Ε. (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας), φρόντισε να καλύψει με τον «ερευνητικό» μανδύα του πανεπιστήμιου Θεσσαλίας την εκπόνηση της μελέτης  «Διερεύνηση του Καθεστώτος Χωροθέτησης Αιολικών Εγκαταστάσεων στα νησιά του Νοτίου Αιγαίου». Παρά το γεγονός, ότι ο ρόλος των πανεπιστημίων δεν είναι να εκπονούν μελέτες, στην περίπτωση αυτή, όπως και σε άλλες, καθιστούν τα πανεπιστήμια «λαγούς» των πολιτικών επιλογών στη βάση των οικονομικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.

Η μελέτη αυτή μπήκε,   στη πρόσφατη συνεδρίαση του  περιφερειακού συμβουλίου, από την σημερινή περιφερειακή αρχή,  με σκοπό να παραληφθεί. Δηλ. να παραληφθεί μια μελέτη η οποία αφορά σε όλα σχεδόν τα νησιά χωρίς να έχουν γνώση οι κάτοικοι των νησιών και τα κατά τόπους συμβούλια, τι προβλέπει γι΄αυτούς, σένα από τα σοβαρότερα θέματα όπως αυτό της ενέργειας και των αιολικών πάρκων. Όταν είναι ήδη γνωστή η αντίδραση των κατοίκων των νησιών Πάρου, Νάξου, Τήνου και Άνδρου  ενάντια στις  95 ανεμογεννήτριες που επρόκειτο να εγκατασταθούν από τους επιχειρηματικούς ομίλους και η προσφυγή τους μετά από κινητοποιήσεις στο Συμβούλιο Επικρατείας.  H προσωρινή αναβολή της παραλαβής της μελέτης, προκειμένου να γίνει «διαβούλευση», πρέπει να βρει τους κατοίκους σε ετοιμότητα για να ματαιώσουν τα σχέδια σε βάρος τους.

 Η μελέτη έρχεται να ανατρέψει τις διατάξεις εκείνες που εμποδίζουν την υλοποίηση των σχεδίων των επιχειρηματικών ομίλων για τις αιολικές εγκαταστάσεις, έρχεται να δώσει τη δυνατότητα για ακόμα μεγαλύτερο χώρο σε κάθε νησί για εγκαταστάσεις , επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι ο  Χωροταξικός και Πολεοδομικός Σχεδιασμός, η πολιτική Γης, συνολικότερα η έννοια της οργάνωσης του κοινωνικού χώρου, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με το πλαίσιο των σχέσεων παραγωγής στις οποίες κινούνται.

Για την Λαϊκή Συσπείρωση, κριτήριο για τον όποιο σχεδιασμό  δεν είναι η τεχνική  επάρκεια μιας μελέτης ( η οποία εκπονείται μέσα στα πλαίσια αυτού που την παραγγέλνει)  αλλά η απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα “χωροταξικός σχεδιασμός για ποιον;»  και στην προκειμένη περίπτωση «αιολικά πάρκα για ποιόν;», και  κατ΄ επέκταση «ηλεκτρική ενέργεια κοινωνικό αγαθό ή εμπόρευμα;»

Το πλαίσιο ανάπτυξης έργων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας , στα οποία εντάσσονται και οι αιολικές εγκαταστάσεις, καθορίζεται από την ελληνική νομοθεσία σύμφωνα με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την «απελευθέρωση» δηλαδή παράδοση στους επιχειρηματικούς ομίλους της παραγωγής ηλεκτρικής, και όχι μόνο, ενέργειας. Η πολιτική αυτή, στηρίζεται παρά τις φραστικές διαφοροποιήσεις, από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, παρατάξεις και παράγοντες  που θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση μονόδρομο για την χώρα.

Σήμερα, από το μετοχικό κεφάλαιο του ομίλου της ΔΕΗ ΑΕ, το 49% ανήκει σε ιδιώτες. Περίπου το 36% των μετοχών ανήκει σε διεθνή επενδυτικά σχήματα, κυρίως αμερικανικά. Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής τα βιώνουν ήδη τα λαϊκά στρώματα με τις συνεχείς αυξήσεις στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος( σχεδόν τριπλασιασμός της τιμής από το 2008 μέχρι σήμερα με μεγαλύτερο βάρος στα πρώην φτηνά τιμολόγια των οικιακών καταναλώσεων).Οι χιλιάδες οικογένειες που στερούνται σήμερα ηλεκτρικού ρεύματος από αδυναμία πληρωμής είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της πολιτικής.

Στην περίπτωση των αιολικών  σταθμών αλλά και γενικότερα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας όπου δραστηριοποιούνται κατά κόρον  ιδιώτες με κυρίαρχους τους επιχειρηματικούς ομίλους,  η εφαρμοζόμενη πολιτική φτάνει στα όρια του «νόμιμου» σκανδάλου αφού οι παχυλές επιδοτήσεις που εισπράττουν οι ιδιώτες παραγωγοί τόσο για την κατασκευή των σταθμών, όσο και για την πώληση ενέργειας,  επιβαρύνουν την τιμή του ρεύματος. Ενδεικτικά  η τιμή πώλησης ρεύματος στην χονδρική από ανανεώσιμες πηγές, ξεπερνά σε ορισμένες περιπτώσεις το πενταπλάσιο  του κόστους παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος από λιγνίτη, ενώ σε άλλες περιπτώσεις ( πχ φωτοβολταϊκά) η τιμή χονδρικής  είναι ακόμη μεγαλύτερη! Το κόστος μεταφέρεται τελικά στους  λογαριασμούς της ΔΕΗ  που  πληρώνουν οι λαϊκές οικογένειες.

Η εξασφάλιση της   ηλεκτρικής ενέργειας  ως κοινωνικό αγαθό δεν μπορεί να πραγματωθεί  σε συνθήκες «επιχειρηματικότητας» και «ανταγωνιστικότητας». Κοροϊδεύουν ασύστολα  τον λαό πολιτικές δυνάμεις που ενώ στηρίζουν την πολιτική του ευρωμονόδρομου ,  ζητούν π.χ. την  συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, «δημόσιο έλεγχο» ή την δημιουργία μη «βιομηχανικών» αιολικών σταθμών στα νησιά κ.λ.π

 Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνο μέσα από την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων γενικότερα. Η αναμονή ή ανάθεση σε επίδοξους «σωτήρες» διαιωνίζει το σημερινό καθεστώς. Σήμερα, έχει ωριμάσει αντικειμενικά η ανάγκη να γίνει η ηλεκτρική ενέργεια λαϊκή περιουσία. Όχι στα χέρια ενός κράτους που λειτουργεί για λογαριασμό της πλουτοκρατίας, αλλά στα χέρια του λαού, με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό - κοινωνικό έλεγχο στα μέσα παραγωγής. Μόνο σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας θα μπορέσει έτσι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας να στηρίξει την ανάπτυξη για το λαό.