Τι μου είπε ο φίλος μου ο Νίκος

Tου ΝIKOY AΛMΠANOΠOYΛOY

Ένας φίλος από τα Γιάννενα -Νίκος και αυτός, από σύμπτωση- μου διηγείται μια πρόσφατη περιπέτειά του, ένα έμφραγμα που ήρθε να αλλάξει τη ζωή του πριν από τέσσερις μήνες. Σαράντα και κάτι χρονών μόλις, σε κρίσιμη ηλικία για πολλούς άντρες που κάνουν (όπως έκανε και αυτός) ζωή καθιστική και αγχώδη! Αυτά που μου λέει κρίνω ότι θα θέλατε να τα ακούσετε. Σας τα μεταφέρω λοιπόν και αποφασίστε εσείς αν θα τα αξιοποιήσετε ή όχι. O Νίκος έχει μια μικρή επιχείρηση με τρεις υπαλλήλους που διευθύνει προσωπικά αφιερώνοντας πολλές ώρες κάθε μέρα, πάνω από τον υπολογιστή και το τηλέφωνο. Αυτή είναι η ζωή του στο γραφείο: πελάτες, παραγγελίες, παραδόσεις, προθεσμίες και οι γνωστές υποχρεώσεις που δεν μπορούν να περιμένουν. ΙΚΑ, μισθοδοσία, τράπεζα, ΦΠΑ και τα συναφή. «Εδώ και μήνες, από το περσινό καλοκαίρι» αρχίζει ο Νίκος, «ένιωθα ένα πόνο στο στήθος. Τον είχα αποδώσει στο άγχος. Καμιά φορά γινόταν πιο έντονος και με έκανε να ανησυχώ. Έπαιρνα την απόφαση να πάω την επομένη στη γιατρό, μια κοινή φίλη, μα ξημέρωνε, η δουλειά έτρεχε, ο πόνος είχε περάσει και εγώ το ανέβαλα. Και εξακολουθούσα την ίδια ζωή: Γραφείο, άγχος, κίνηση καθημερινά με τη μοτοσικλέτα ή το αυτοκίνητο, τσιγάρα πολλά, πάνω από πακέτο την ημέρα, φαγητό πρόχειρο και ακατάστατο. »Τις γιορτές το έριξα λίγο έξω. Το χρειαζόμουν. Στα μέσα Γενάρη όμως ο πόνος επανήλθε, με έπιανε έντονος για ολόκληρα λεπτά, σταματούσε και ερχόταν ξανά την επομένη. Όχι όπως παλιά που με επισκεπτόταν κάθε δεκαπέντε μέρες. Τη γιατρό δεν μπορούσα να την αποφύγω άλλο. Μια πρώτη εξέταση στο ιατρείο της την προβλημάτισε. «Νίκο, δεν πιστεύω ότι είναι το άγχος, όπως μου λες. Θα χρειαστεί να πας στο Νοσοκομείο για πιο αναλυτικές εξετάσεις. Όπως και έκανα την επόμενη μέρα, θορυβημένος πια. »Ίσως να ήταν και ψυχολογικό, αλλά εκεί που με εξέταζαν με έπιασε ο πόνος ξανά, πιο έντονος μάλιστα. «Έμφραγμα, ακούω τους γιατρούς να λένε και μαζεύονται όλοι από πάνω μου. Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί αν δεν ήμουν εκεί. Με πήραν άρον άρον στην εντατική και προγραμμάτισαν επέμβαση». Με τα ιατρικά πολύ καλά δεν τα πάω. Κλείνω λοιπόν το μισό αυτί μου καθώς ο Νίκος μπαίνει σε ιατρικές λεπτομέρειες και πάω κατευθείαν στο κρίσιμο σημείο. «Πάνω στην επέμβαση», συνεχίζει, «όπου με έχουν ξύπνιο, με μερική αναισθησία, καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Oι γιατροί είναι σε ένταση, ανταλλάσσουν κωδικές λέξεις και βλέμματα που μου μυρίζουν πρόβλημα, μέχρι που ένας τους λέει με ανήσυχη φωνή (ή έτσι μου φάνηκε;) «όχι παιδιά έτσι, προσοχή!. Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι ότι είμαι πολύ νέος και έχω πολλά πράγματα να κάνω ακόμα. Υπόσχομαι στον εαυτό μου «ας μη γίνει τίποτα κακό και εγώ θα αλλάξω τη ζωή μου! »Ευτυχώς, τίποτα κακό δεν συνέβη. Έμεινα στο νοσοκομείο αρκετές μέρες και βγαίνοντας είχα μια κουβέντα με το γιατρό. «Είναι στο χέρι σου, μου είπε, πόσο και κυρίως πώς θα ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου. Για το τσιγάρο δεν συζητώ, το κόβεις μαχαίρι. Δεν θα το αναπνέεις ούτε από το διπλανό τραπέζι. Αλλά είναι και τα άλλα που πρέπει να κάνεις. Περπάτημα, ελαφρά άθληση, σωστή διατροφή. Μπορείς; »Αν μπορώ λέει! Μα το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου μέσα στο χειρουργείο!» Του Νίκου γελάνε και τα αυτιά. «Ξέρεις τι κατάλαβα;» με ρωτά. «Ότι ο Θεός μου έστειλε ένα δώρο. Το έμφραγμα! Και νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό! Γιατί αλλιώς, θα συνέχιζα τη ζωή μου έτσι. Μέσα στο άγχος και τη μιζέρια. Πάνω από γεμάτα τασάκια, τυρόπιτες στο όρθιο, να περνώ τη μισή μέρα στο τηλέφωνο και την άλλη μισή να ψάχνω να παρκάρω! Και το πρώτο είναι υποχρεωτικό, τη δουλειά μου κάνω, αλλά το δεύτερο; Τώρα περπατώ κάθε μέρα 6 χιλιόμετρα, ελάχιστο. Βλέπω πράγματα στο δρόμο που πριν δεν πρόσεχα, χαιρετώ τους γνωστούς, νιώθω την ανάσα μου ανάλαφρη, κοιμάμαι καλύτερα, αλλάζουν οι γεύσεις των φαγητών, μέσα σε τρεις μήνες έχει φτιάξει η διάθεση και η αντοχή μου. Και πού είσαι ακόμα! »Μα το χειρότερο, ήταν το τσιγάρο. Μου φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό να καπνίζω εγώ και οι υπάλληλοι στο γραφείο, να μυρίζουν κάθε βράδυ τα ρούχα και τα μαλλιά μου. Τώρα δεν μπορώ ούτε να το αναπνεύσω, εννοείται στη δουλειά δεν καπνίζει κανείς, τα παιδιά βγαίνουν στο μπαλκόνι, στους πελάτες το εξηγώ ευγενικά. Αλλά συνειδητοποιώ και κάτι που δεν είχα ποτέ φανταστεί: στην Ελλάδα οι μη καπνιστές δεν έχουν τόπο να σταθούν»! Αυτή είναι η πραγματική ιστορία του Νίκου όπως μου τη διηγήθηκε προχτές στο τηλέφωνο. Είναι πραγματικά ευγνώμων που έλαβε το «μήνυμα» τώρα, όσο μπορεί ακόμα να το στείλει πίσω στον αποστολέα, και όχι μερικά χρόνια μετά. Του είμαι και εγώ ευγνώμων που μου έδωσε την άδεια να σας τη διηγηθώ.