Ο νεοσυντηρητισμός της Αριστεράς και της Δεξιάς μας μιλούν για την μέλλουσα ταυτότητά μας που θα πρέπει να είναι πολύ παλιά. Και κυρίως πολύ χωμάτινη. Βουνήσια και βράχινη. Αλαζόνες ηγετίσκοι και οι συνοδοιπόροι τους νεο-ορθοδοξοι ονειρεύονται αγιορίτικη εγκράτεια, να τρώμε ρεβύθια με γεύση χώματος. Κρασί να πίνουμε με γεύση χώματος. Στης γης τον πλούτο να αρκεστούμε. Και άλλοι, φίλοι τους πρόσκαιροι μας λένε μην στεναχωριέσαι, το κρέας ψάρι βαφτίζουν, κάνε το μαλάκα. Και οι άλλοι, με τη ρίζα του μυαλού τους σε μια Ελλάδα κακόμοιρη θυμώνουν με τη δεύτερη γενιά που έγιναν τρεις φορές έλληνες και την αποσιωπουν-μερικές φορές γουστάρουν κιόλας, αδιαφορούν για τον ομοσεξουέλ που τρώει ξύλο επειδή φιλιούνται αυτοί, κάτι ανδρικό και κάτι γυναικείο χωρίζουν πάντα. Και αυτοί τη γη και το λάδι, τους καρπούς και το πνεύμα ερωτεύονται, σταυρούς ορθόδοξους του αγκυλώνουν. Χώματα, εικόνες της Παναγίας, άγια λόγια των παπάδων, διαταραγμένη αλλά φετιχοποιημένη οικογένεια, τα όνειρα των παιδιών που τα σκότωσαν οι Γερμανοί και άλλα τέτοια. Πόσα πια. Και ακόμα πιο πολλά.
Και από την άλλη, τις προάλλες, το πλοίο της γραμμής. Το Μπλου Σταρ Ιθάκη, έκανε το τελευταίο του Ταξίδι Πειραιάς-Σύρος-Μύκονος και αντίστροφα. Θα ζήσει μιαν ακόμα ζωή στον Καναδά. Πόσα χώρεσε το πλοιο; Τόσα χρόνια. Τουρίστες, μοναχικούς, έρωτες που έσμιγαν, φίλους που έκλαιγαν, πρώτες διακοπές εφήβων, άρρωστους γέρους με το ασθενοφόρο, τόνους γλυκό νερό στο φορτηγό, πλασιέδες με θλίψη το χειμώνα, καταστρωματικούς τσιγγάνους χωρίς φρέντο, της μιας μέρας λαικούς προσκυνητές στη Παναγία, νεομπουρζουά Αθηναίους της Τήνου, μεσοστρωματικούς νεοσυριανούς. Πόσο κύμα έφαγε στο πλαι, στο διάπλο του Κάβου και με 9άρια που τα βάφτιζαν 8αρια; Όλα διακριτικά, ομαλά, επαγγελματικά. Με ασφάλεια, κουρασμένα χαμόγελα, μισά και ειλικρινή του πληρώματος. Ιδρώτας στο κούτελο του Γκούντιζ από τον χαμηλόμισθο το καλοκάιρι, μια υστερική να απαιτεί Σίζαρζ και να μην έχει και τι να κάνει το παιδί που ίδρωνε στα Γκούντιζ. Μας πήγε και μας έφερε. Πήγαμε ήρθαμε μαζί, χώρια. Τσακωμένοι. Αγαπημένοι. Χωρίς τη γη, χωρίς ρεβύθια, χωρίς μεγάλες ελευθερίες, με τους γέρους ανάπηρους στ σαλόνια. Με τις τσάντες να καταλαβάνουν θέσεις ανθρώπων. Με μπιρίμπες να στρώνονται και να με ενοχλούν. Άυπνοι και επαρκείς, δεν κινδυνεύαμε απ’ αυτούς. Ταυτότητα ελληνική είναι και αυτή και ίσως πιο περήφανη. Και στο κάτω κάτω της γραφής που έλεγαν παλιά προτιμώ να μιλούν τα οξυγονοκολλημένα σίδερα παρά το χώμα, η γη και τα ρεβύθια. Ο αποχαιρετιστήριος θρίαμβος στο βίντεο με τα πλοιάρια να χαιρετούν τον Καπετάνιο, το πλήρωμα και τα σίδερα στο λιμάνι της Ερμούπολης___αυτή είναι ___ η δικιά μου Ελλάδα.
https://www.facebook.com/panayis.panagiotopoulos?fref=tl_fr_box
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.